Η προπαγανδιστική στρατηγική της «Νέας Τάξης»
Αν η «Νέα Τάξη», όπως
στην εποχή μας κάθε μορφή απολυταρχίας, αντλεί την νομιμότητά της από την χρήση
της έννοιας της δημοκρατίας, το ερώτημα γεννάται τινί τρόπω κατορθώνει να γίνεται
πιστευτή ή τουλάχιστον ανεκτή από τους πολίτες των δυτικών δημοκρατιών. Η
απάντηση είναι διττή:
Αφενός, με την επίδειξη
ισχύος, εφόσον ελέγχει πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες με την σειρά τους
απενεργοποιούν σταδιακά τα υπάρχοντα συντάγματα, τα δικαιώματα των εργαζομένων,
ελέγχουν τα ΜΜΕ και την εκπαίδευση και επιβάλλουν την διάσπαση της συνοχής των
κοινωνιών με το όπλο του ευφημιστικά λεγόμενου «πολυπολιτισμού» (για το
τελευταίο δες τις έρευνες του καθηγητή του Harvard
Robert Putnam). Ως γνωστόν τα
άτομα διαθέτουν ευαίσθητη πυξίδα για τον προσδιορισμό του κέντρου της
πραγματικής δύναμης στην κοινωνία τους, ώστε να συμμορφώνονται εγκαίρως κατά
τις επιταγές της αυτοσυντήρησης και της ευζωίας.
Αφ’ έτερου, με την
συστηματική εφαρμογή της Σοφιστικής στην προπαγάνδα, ιδιαίτερα με την μέθοδο
της κατά το δυνατόν ανεπαίσθητης μετατόπισης των εννοιών. Έναν τρόπο για να
γίνει αυτό εφικτό μας δείχνει η ανάγνωση της περί αρετής διδασκαλίας του
Αριστοτέλη. Η αρετή λέγει ο μέγας διδάσκαλος, είναι μεσότης ανάμεσα σε δύο
υπερβολές, π.χ. η ανδρεία ανάμεσα στο θράσος και την δειλία, η γενναιοδωρία
ανάμεσα στην ασωτία και την τσιγγουνιά, κ.λ.π. Όμως η αρετή έχει με το ένα άκρο
μεγαλύτερη ομοιότητα απ’ ό,τι με το άλλο, προσθέτει ο Αριστοτέλης, επομένως η
ανδρεία μοιάζει περισσότερο με το θράσος του παράτολμου παρά με τη δειλία, όπως
η γενναιοδωρία προσομοιάζει με την ασωτία μάλλον παρά με την τσιγγουνιά.
