Τα «δύο τέρατα» και η Αριστερά

Τα «δύο τέρατα» και η Αριστερά

του Θεόδωρου Ζιάκα

Κλασικό στην πολιτική μυθολογία των λαών είναι το θέμα με το τέρας, που ρημάζει τον τόπο και αναζητείται ο ήρωας που θα «καμακώσει το θεριό» και θα πάρει ως έπαθλο τον θρόνο της εξουσίας. Για να μην παραμυθιαζόμαστε όμως με τον ήρωα-εξουσιαστή, ο αντίστοιχος ελληνικός μύθος μας πληροφορεί, ότι ο τερατοκτόνος ήρωας θα γίνει κι αυτός, τελικά, σαν το ανθρωποβόρο φίδι που σκότωσε. – Ακόμα κι αν υπήρξε τόσο καλός κυβερνήτης που οι θεοί τον πάντρεψαν με την Αρμονία![1]

Ήγουν, «Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει».[2]

Επρόκειτο για την αποκάλυψη -στην αυγή του ελληνικού πολιτισμού- της φαυλοκυκλικής φύσης του πολιτικού πεδίου. Ο ελληνικός πολιτισμός ήταν, ως γνωστόν, ο πρώτος που αγωνίστηκε σθεναρά να σπάσει τον φαύλο κύκλο της Πολιτικής και να πετύχει το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός»[3].

Από το 1894 η Γερμανία ζητούσε τον έλεγχο της Ελλάδας, λόγω δανείων!- Τί αξίωσε και πώς απείλησε με πόλεμο τον Τρικούπη

Από το 1894 η Γερμανία ζητούσε τον έλεγχο της Ελλάδας, λόγω δανείων!- Τί αξίωσε και πώς απείλησε με πόλεμο τον Τρικούπη

Η περήφανη στάση του Χαρίλαου Τρικούπη που έδειξε την έξοδο στους ιδιώτες δανειστές, οι οποίοι, με πρώτους τους Γερμανούς, αξίωναν να πάρουν τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της χώρας, να εισπράττουν τα έσοδα του ελληνικού κράτους και να γίνει ιδιοκτησία τους η Εθνική Τράπεζα, ζητούσαν νέους φόρους επί των Ελλήνων και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ απαιτούσαν οι τόκοι που θα πλήρωνε η Ελλάδα για δάνειο 459 εκατομμυρίων δραχμών να φτάσουν τα 750 εκατομμύρια χρυσά φράγκα.

Το παλάτι και οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες στήριξαν στην ουσία τους προκλητικούς δανειστές, υποσκάπτοντας τα εθνικά συμφέροντα και τη θέση του ελληνικού λαού.

Η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898.

του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ; Ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό»

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ;

Ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό»

Πάμε για «πόλεμο» ή και πόλεμο, κι αν δεν τόχετε καταλάβει... καιρός να το μάθετε!

Η κρυμμένη είδηση των ημερών είναι ότι ο Πούτιν αποφάσισε να αποκτήσει το ρούβλι «ισοτιμία σε χρυσό». 

«Ε, και;», θα πουν οι πολλοί... Αμ, δεν είναι «ε, και;» άλλα κάτι ισοδύναμο με την ανατροπή των πόλων της γης – κάτι που είτε θα οδηγήσει σε Πόλεμο ή ίσως επαναφέρει την παγκόσμια τάξη σε μια κατάσταση ηρεμίας. Ή κάτι «κι από τα δύο», ανάλογα με την περιοχή και την σφαίρα επιρροής... 

Κι εμάς τι μας ενδιαφέρει; Εμ... μας ενδιαφέρει, όπως θα δείτε στο τέλος! Το γεγονός αυτό, από μόνο του, είναι μια τεράστια επανάσταση, σε παγκόσμιο επίπεδο - και ένα δυνατό χτύπημα στα «ερπετά» της Νέας Τάξης που, από τη δεκαετία του 70 και δώθε, έχουν βαλθεί να υποδουλώσουν ολόκληρο τον πλανήτη, εξαθλιώνοντάς τον.

Μια και είμαι «παλιός» (και τα έχω ζήσει), σας πληροφορώ ότι κάποτε (λίγο πριν το 1970) ο κόσμος ήταν πολύ πιο απλός και προβλέψιμος. Και ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ! 

Αλλά κάποιοι φρόντισαν να πάψει να είναι για να μην καταλάβει πώς βρέθηκε στη φάκα...Κάτι που πάει να ολοκληρωθεί στις μέρες μας...

Cybernomads Οι «Τεχνοβάρβαροι» του 21ου αιώνα

Cybernomads Οι «Τεχνοβάρβαροι» του 21ου αιώνα

Γιώργος Στάμκος

[Πηγή: Αντίφωνο, 19/03/2015]

Ο νεοβάρβαρος «δεν θεωρεί τίποτε μόνιμο. Όμως, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, βλέπει παντού έναν δρόμο. Εκεί όπου οι άλλοι συναντούν τείχη ή βουνά, ακόμη κι εκεί, αυτός βλέπει έναν δρόμο. Επειδή όμως βλέπει έναν δρόμο παντού, είναι αναγκασμένος πάντα να αφανίζει τα πράγματα στο πέρασμα τους… Επειδή βλέπει δρόμους παντού τοποθετείται πάντα στα σταυροδρόμια» Walter Benjamin

Πριν από έναν αιώνα ο Νίτσε αναρωτιόταν: «Πρόβλημα: που είναι οι βάρβαροι του εικοστού αιώνα; Προφανώς θα εμφανιστούν και θα εδραιωθούν μέσα από νέες κοινωνικές τάσεις». Και είχε δίκιο. Οι νέοι βάρβαροι, που θα μας απελευθερώσουν από τη βελούδινη σκλαβιά του μοντέρνου κόσμου, είναι εδώ. Μια νέα νομαδική ορδή, μια μεταμοντέρνα φυλή βαρβάρων έχει ήδη εμφανιστεί για να κατακλύσει και να «εκκενώσει» την Αυτοκρατορία. «Σε κάθε δρόμο υπάρχει ένας άγνωστος που ονειρεύεται να γίνει κάποιος. Είναι ένας άνθρωπος μόνος, εγκαταλειμμένος απ’ όλους, που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδείξει πως υπάρχει», είχε ειπωθεί στην ταινία Ταξιτζής. Οι νέοι βάρβαροι γεννιούνται μέσα στην μοναξιά και στην αποξένωση των μεγαλουπόλεων. Είναι όμως βάρβαροι του «γλυκού νερού».

Χρέος: τα πρώτα 5.000 χρόνια

Χρέος: τα πρώτα 5.000 χρόνια

Ο ανθρωπολόγος David Graeber λέει ότι μονάχα διαμέσου μιας γενικής ιστορικής κατανόησης του χρέους και της σχέσης του με τη βία, μπορούμε να εκτιμήσουμε την εποχή μας που τώρα γεννιέται. Εδώ προσπαθεί να καλύψει το ιστορικό μας κενό.

Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα απόσπασμα ενός κατά πολύ μεγαλύτερου σχεδίου έρευνας, σχετικά με το χρέος και το πιστωτικό χρήμα στην ανθρώπινη ιστορία. Το πρώτο και συναρπαστικό συμπέρασμα αυτού του σχεδίου έρευνας είναι ότι κατά τη μελέτη της οικονομικής ιστορίας, τείνουμε συστηματικά να αγνοούμε το ρόλο της βίας, τον απόλυτα κεντρικό ρόλο του πολέμου και της δουλείας, στη δημιουργία και σχηματοποίηση των βασικών θεσμών, αυτού που σήμερα αποκαλούμε «οικονομία». Επιπλέον, σημασία έχουν και οι προελεύσεις. Η βία μπορεί να είναι αόρατη, αλλά παραμένει τυπωμένη στη φιλοσοφία της κοινής οικονομικής λογικής μας, στην προφανέστατα αυταπόδεικτη φύση των θεσμών, που απλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν έξω από το μονοπώλιο της βίας – αλλά και της συστηματικής απειλής της βίας – που διατηρείται από το σύγχρονο κράτος.

ΘΕΩΡΙΑ - ΓΝΩΣΗ - ΣΟΦΙΑ

ΘΕΩΡΙΑ - ΓΝΩΣΗ - ΣΟΦΙΑ

του Χριστόδουλου Πιερίδη

10^η Μαρτίου, 2015

«Πνευματική Θεωρία» είναι η θεωρία (η όραση) των φυσικών λόγων των όντων. Είναι Φυσική Θεωρία με απλούν (απλωμένο, ευρύ) οφθαλμό. Δεν είναι όνειρο, ή ο ενυπνιασμός των αστρικών ταξιδιών..  Είναι τρόπος ζωής κατά τον οποίο ζεις και ενεργείς κανονικά, ευρισκόμενος σε συνεχή και αδιάλειπτη προσευχή. Πνευματική Θεωρία είναι η γνώση του Λόγου που οδηγεί στη σοφία.

Μερικοί επιστήμονες αποδίδουν τις παραθανάτιες εμπειρίες στην απώλεια δήθεν της περιφερειακής όρασης, ωσάν και το μάτι (ο βολβός) να βλέπει οτιδήποτε από μόνο του, χωρίς το μάτι της Συνείδησης (του Αγίου Πνεύματος του Θεού). Η Επιστήμη διαπιστώσει ότι τα πάντα στην ύπαρξή μας είναι ένα κύμα (Λόγος), ένας γνόφος, ένα σύννεφο, μια νεφέλη απλωμένη και ότι το κάθε τι σ’ αυτή έχει την μουσική του, τη δόνησή του, τη ζεστασιά του, την κραδασμική ιδιοταυτότητα του, τον «λόγο» του. Από αυτό το σύννεφο άπειρων πιθανοτήτων, εμείς επιλέγουμε πώς θέλουμε να δούμε το κάθε τι, πώς θέλουμε να το αντιληφθούμε (να το αντιλάβουμε). Κάθε φορά που κάνουμε μια επιλογή, το σύννεφο γίνεται κουκκίδα στιγμιαία (καταρρέει, μαζεύεται εκτός χώρου και χρόνου). Δηλαδή, από κύμα που είναι (Λόγος – wave function) γίνεται υλικό σωματίδιο (particle function). Το κάθε αντικείμενο μπορείς να το δεις με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, που είναι ο ακριβώς αντίθετος. Είναι πάντοτε το ίδιο «ένα» αντικείμενο, αλλά με δύο αντίθετες όψεις, δίνοντας την εντύπωση δύο αντικειμένων.