Σικελικός Εσπερινός (30 Μαρτίου 1282)
Η πρώτη ουσιαστικά
αντίσταση των ελληνικών πληθυσμών του Νότου ενάντια στους Φράγκους εισβολείς
μετά την καταστροφή της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204
Σικελικός Εσπερινός ή Σικελικόί
Εσπερινοί (ιταλ. Vespri Siciliani) ήταν η ονομασία της
επανάστασης των Σικελών το 1282 ενάντια στο καθεστώς του Καρόλου του Ανδεγαυού, Φράγκου ευγενούς βασιλέα ο οποίος με παπική συναίνεση είχε καταλάβει το Βασίλειο της Σικελίας 1268 και
εμφανιζόταν ως ο επίδοξος κατακτητής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος σε συνεργασία με τον Πέτρο Γ΄ της Αραγονίαςπιστεύεται
ότι αναμείχθηκαν στην λαϊκή εξέγερση και τελικά η Σικελία πέρασε στον έλεγχο
της Αραγονίας, ενώ σημαντική ήταν και η προδιάθεση των Σικελών να εκδιώξουν
τους κυβερνήτες τους.
Η εξέγερση ονομάστηκε έτσι επειδή ξεκίνησε κατά
τη διάρκεια του Εσπερινού της Μεγάλης Δευτέρας, στις 30 Μαρτίου 1282. Ήταν η
απαρχή του Πολέμου του Εσπερινού που
κράτησε για 20 χρόνια, μέχρι δηλαδή το 1302.