ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
1. Επειδή λέει ο Μοναχός ο κόσμος μας είναι ενιαίος με τα πάντα να ανάγονται στη Μονάδα, αυτό που ΕΜΕΙΣ ζούμε σαν δυαδική (διττή) πραγματικότητα του χωροχρόνου (2 πράγματα, ο χώρος και ο χρόνος) δεν είναι επίσης και η Αλήθεια που είναι ΜΙΑ, έστω κι αν μοιράζεται στα 2 εν είδη «αδιαίρετης διαίρεσης», ή «διαιρεμένης ένωσης».
2. Υπάρχει λέει Κέντρο του Παντός (διαγαλαξιακό, κοσμολογικό και υπέρ πάντων όλων), το οποίο αποτελεί και το Απόλυτο Κριτήριο αναφοράς, κάτι σαν benchmark, σαν υπερβαίνων Νους κοσμολογικής συγκριτικής αναφοράς. Αν κατάλαβα καλά, εννοεί τον Χριστό που είναι η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο, τα πάντα εν πάσι, όπως μου είπε. Κι εμείς λέει, που είμαστε πιασμένοι στον χωροχρόνο, είναι σαν να τρέχουμε συνεχώς στο πουθενά του χώρου και το ποτέ του χρόνου, κάνοντας κύκλους επανάληψης ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο που είναι 1 (τον χώρο και τον χρόνο), χωρίς βέβαια να το κουνούμε ρούπι ως προς το απόλυτο αυτό κοσμολογικό Κριτήριο, μια κι αυτά τα 2 (ο χώρος και ο χρόνος) είναι ΕΝΑ (σε διαιρεμένη ένωση), μ’ εμάς να μην έχουμε καν αντίληψη αυτού του ΕΝΟΣ για να καθοριστούμε ως προς Αυτό, υπερβαίνοντες την ισοπέδωση και αποκτώντας από πιο ψηλά διάκριση καλού και κακού. Αυτό το πιάσιμο στον χωροχρόνο είναι θανατηφόρο. Είναι ο ίδιος ο διάβολος που μας παγιδεύει χωρίς τελειωμό σε οφειλές και οφειλήματα, σε πιστώσεις και χρεώσεις από τις οποίες δεν ξοφλούμε απολύτως ποτέ. Είναι ο κλοιός του Όφεως, η πτώση από τον Παράδεισο, η απόλυτη υπαρξιακή (και οικονομική) χρεοκοπία…
