Η προπαγανδιστική στρατηγική της «Νέας Τάξης»

Η προπαγανδιστική στρατηγική της «Νέας Τάξης»

Του Κωνσταντίνου Ρωμανού*

Αν η «Νέα Τάξη», όπως στην εποχή μας κάθε μορφή απολυταρχίας, αντλεί την νομιμότητά της από την χρήση της έννοιας της δημοκρατίας, το ερώτημα γεννάται τινί τρόπω κατορθώνει να γίνεται πιστευτή ή τουλάχιστον ανεκτή από τους πολίτες των δυτικών δημοκρατιών. Η απάντηση είναι διττή:

Αφενός, με την επίδειξη ισχύος, εφόσον ελέγχει πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες με την σειρά τους απενεργοποιούν σταδιακά τα υπάρχοντα συντάγματα, τα δικαιώματα των εργαζομένων, ελέγχουν τα ΜΜΕ και την εκπαίδευση και επιβάλλουν την διάσπαση της συνοχής των κοινωνιών με το όπλο του ευφημιστικά λεγόμενου «πολυπολιτισμού» (για το τελευταίο δες τις έρευνες του καθηγητή του Harvard Robert Putnam). Ως γνωστόν τα άτομα διαθέτουν ευαίσθητη πυξίδα για τον προσδιορισμό του κέντρου της πραγματικής δύναμης στην κοινωνία τους, ώστε να συμμορφώνονται εγκαίρως κατά τις επιταγές της αυτοσυντήρησης και της ευζωίας.

Αφ’ έτερου, με την συστηματική εφαρμογή της Σοφιστικής στην προπαγάνδα, ιδιαίτερα με την μέθοδο της κατά το δυνατόν ανεπαίσθητης μετατόπισης των εννοιών. Έναν τρόπο για να γίνει αυτό εφικτό μας δείχνει η ανάγνωση της περί αρετής διδασκαλίας του Αριστοτέλη. Η αρετή λέγει ο μέγας διδάσκαλος, είναι μεσότης ανάμεσα σε δύο υπερβολές, π.χ. η ανδρεία ανάμεσα στο θράσος και την δειλία, η γενναιοδωρία ανάμεσα στην ασωτία και την τσιγγουνιά, κ.λ.π. Όμως η αρετή έχει με το ένα άκρο μεγαλύτερη ομοιότητα απ’ ό,τι με το άλλο, προσθέτει ο Αριστοτέλης, επομένως η ανδρεία μοιάζει περισσότερο με το θράσος του παράτολμου παρά με τη δειλία, όπως η γενναιοδωρία προσομοιάζει με την ασωτία μάλλον παρά με την τσιγγουνιά.

Μιλέβα Μάριτς: Η «μαμά» της Θεωρίας της Σχετικότητας

Μιλέβα Μάριτς: Η «μαμά» της Θεωρίας της Σχετικότητας

 
«Η πρώτη γυναίκα του Αϊνστάιν, η Μιλέβα Μάριτς, του έδωσε πολλές εκπληκτικές ιδέες με την βοήθεια των οποίων έφτασε στην επιτυχία. Αυτή έγραψε τα άρθρα για τη Θεωρία της Σχετικότητας τα οποία ο ίδιος δημοσίευσε υπογράφοντας το όνομά του!»

Λένε ότι πίσω από έναν μεγάλο άνδρα κρύβεται πάντα μία μεγάλη γυναίκα. Πίσω από τη πιο διάσημη μεγαλοφυΐα της ανθρωπότητας, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, στεκόταν η Μιλέβα Μάριτς, μία Σερβίδα η οποία, εκτός που γέννησε τρία παιδιά μαζί του, ήταν πολύ πιθανόν να «γέννησε» και την περίφημη Θεωρία της Σχετικότητας κάνοντας όλους τους απαραίτητους μαθηματικούς υπολογισμούς γι’ αυτήν. Και γι’ αυτό το λόγο ίσως ο Αϊνστάιν, όταν πήρε το Βραβείο Νόμπελ κατέθεσε όλο το ποσό στο λογαριασμό της, παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν πλέον χωρισμένοι κι εκείνη πάλευε μόνη της να μεγαλώσει τα παιδιά τους…

Το αντεργκράουντ της Νέας Εποχής

Το αντεργκράουντ της Νέας Εποχής

(Ειδικό αφιέρωμα στο Ιδεοδρόμιο που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1991 με εισαγωγή του Λεωνίδα Χρηστάκη)

Η ΑΓΝΩΣΤΗ (ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ (ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ - Η ΑΓΝΩΣΤΗ (ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) ΓΡΑΦΗ

Από μια καλή πρωτοβουλία ενός γνωστού(;) έλληνα συγγραφέα που ζει εδώ και μερικά χρόνια στο πρώην Δυτικό Βερολίνο, του Τέου Ρόμβου, έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσουμε «δείγματα γραφής» αρκετών συγγραφέων που είναι γνωστοί -εκτός του ελλαδικού χώρου. Η πρωτοβουλία αυτή του Ρόμβου και της Χαράς Πελεκάνου, που μετέφρασαν και επιμελήθηκαν όλη την παρουσίαση, ανοίγει κάποιο φως σε άγνωστες πτυχές μιας γραφής και μιας νοοτροπίας «στάσης ζωής», που στην Ελλάδα, στη συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων συγγραφέων είναι άγνωστη, για να μην πω ακατανόητη. Δεν είναι –ήταν- μόνο το πάθος που κυριαρχούσε στη ζωή αυτών των ανθρώπων που διαλέχτηκαν εδώ, ήταν και είναι ο μετασχηματισμός του πάθους αυτού σε μια έκφραση, άλλοτε ποιητική και άλλοτε πρόζας που μας αφήνει –εμάς τους Μεσόγειους- έκπληκτους για τα αποτελέσματα.

Το MATRIX και το «Τέλος της Ιστορίας»

Το MATRIX και το «Τέλος της Ιστορίας»

Τι είναι το Matrix; Ένας Μεσσιανικός Μύθος ή ένα Γνωστικό Ταξίδι; 

Η "Σιών", οι "Πεφωτισμένοι" και η Συνωμοσία ενάντια στον Άνθρωπο 

«Παρ' όλη την ταχύτητα που είχε τρέξει, τις στροφές που είχε πάρει και τις γωνίες που είχε στρίψει στην Πόλη της Νύχτας, ακόμα έβλεπε το matrix στον ύπνο του, φωτεινά πλέγματα λογικής που ξεδιπλώνονταν κατά μήκος του άχρωμου κενού...» Ουίλλιαμ Γκίμπσον, Νευρομάντης, 1984 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη* 

Πολλοί άνθρωποι, που συναντώ τελευταία, μου εκμυστηρεύονται ότι κοντεύουν να τα χάσουν με τα όσα «μεταμοντέρνα» βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους. «Δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε: ο πόλεμος είναι ένα τηλεοπτικό σώου, η οικονομία μια φούσκα, τα πράγματα δεν έχουν πλέον καμία ιδεολογία· όσο για τον καιρό... αυτός τρελάθηκε εντελώς. Τι μας συμβαίνει; Ποια είναι η αλήθεια;» Εγώ θα έλεγα... ποιος κατασκευάζει την αλήθεια; Ζούμε πλέον σε μια εποχή στην οποία οι αξίες του ορθολογισμού και του ανθρωπισμού, όπως τις γνωρίσαμε από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, κλονίζονται, καθώς οι σχετικιστικές αντιλήψεις κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Συνέπεια όλων αυτών είναι η σταθερή αίσθηση της αλλαγής και της προσωρινότητας που φθάνει σε ακραία μορφή: την κατάρρευση των ορίων μεταξύ πραγματικότητας, σκηνοθεσίας, εικόνας και φαντασίας. 

Mulholland Drive, Dreams and Defamiliarization

Mulholland Drive, Dreams and Defamiliarization

“The purpose of art is to impart the sensation of things as they are perceived and not as they are known.  The technique of art is to make objects ‘unfamiliar’, to make forms difficult to increase the difficulty and length of perception because the process of perception is an aesthetic end in itself and must be prolonged.”   - Russian Writer, Viktor Shklovsky

Defamiliarization, coined by Shklovsky,  is when you take a familiar way of looking at something and make it strange or obscure in order to alter your perception of that thing, allowing you to experience that thing in a new way or a new angle.  This helps force the individual to alter their state of formula in spite of themselves.

Nel mezzo del cammin di nostra vita

mi ritrovai per una selva oscura,

ché la diritta via era smarrita.

Xάζαροι: Η 13η φυλή του Ισραήλ που επιδιώκει σήμερα την Νέα Τάξη Πραγμάτων

Xάζαροι: Η 13η φυλή του Ισραήλ που επιδιώκει σήμερα την Νέα Τάξη Πραγμάτων

Ποιοι, και τί ήταν ακριβώς οι Χάζαροι

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, χρειάζεται εκτενής έρευνα που σε αυτή όμως την περίπτωση γίνεται πιο δύσκολη εξ' αιτίας της λιγοστής διαθέσιμης βιβλιογραφίας. Είναι φανερό ότι έχουν γίνει εσκεμμένες προσπάθειες στο πέρασμα των αιώνων για να εξαλειφθεί κάθε ίχνος αυτής της κάποτε μεγάλης εμπορικής αυτοκρατορίας, "που ήταν τοποθετημένη στο ανατολικό άκρο της Ευρώπης ανάμεσα στον Καύκασο και τον Βόλγα και πάνω στον τεράστιας εμπορικής σημασίας δρόμο που ένωνε την Κίνα με την Ευρώπη, γνωστό με το όνομα "Δρόμος του Μεταξιού".

Με τον όρο μεγάλο εμπορικό έθνος αναφέρομαι στο παρελθόν γιατί σαν έθνος οι Χάζαροι δεν υπάρχουν πια. Ο λαός όμως εξακολουθεί να ζεί και να ευημερεί, διαθέτοντας έναν πανίσχυρο σκληρό πυρήνα με δυνατότητα άσκησης επιρροής πάνω & ολόκληρη την Υφήλιο. Αυτή είναι επιγραμματικά η ιστορία τους. 

«ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ καί ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ»

«ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ καί ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ»

Τά δύο αὐτά ὀνόματα ἀποτελοῦν ὁμολογουμένως τό καύχημα τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Καποδίστριας πολιτικός μέ ἄριστη στρατηγική στούς χειρισμούς του καί ὁ Κολοκοτρώνης στρατηγός μέ ζηλευτή πολιτική διάκριση καί διορατικότητα. Δύο προσωπικότητες πού συνεργάστηκαν  μεταξύ τους μέ ἀμοιβαῖο σεβασμό καί τιμή.[1] Δύο ἀκούραστοι συνοδοιπόροι μέ ἕναν καί μοναδικό σκοπό, τήν ἀνασύσταση καί ἀναγέννηση τῆς πατρίδος. Ἐνῶ αὐτοί πού παραμέρισαν τό προσωπικό τους συμφέρον γιά τό συμφέρον τοῦ γένους, οἱ συμπαρτιῶτες τους, ἀντί νά τούς ἀνταποδώσουν τήν δέουσα εὐχαρτιστία καί εὐγνωμοσύνη, τούς ἔλεγξαν καί τούς τιμώρησαν. Θέλησαν νά δομήσουν τό νεοσύστατο Ἑλληνικό κράτος μέ πυλῶνες  τήν πίστη στόν Θεό καί τήν θυσιαστική προσφορά στά κοινά χωρίς ἰδιοτέλειες, καί τό πλήρωσαν.

Ἐν συνεχείᾳ θά ἐξετάσουμε ὁρισμένες πτυχές τῆς ζωῆς, τοῦ χαρακτήρα τους, τῆς δράσης τους, ἐπισημαίνοντας τά κοινά σημεῖα ἤ καί τίς διαφορές τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων ἀνδρῶν, λαμβάνοντας χρήσιμες πληροφορίες, πολύτιμα συμπεράσματα, ἴσως καί ἀφορμές προβληματισμοῦ γιά τήν κατάσταση στίς μέρες μας, ἀφοῦ ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.

Ο χρυσός μαζεύτηκε.. Τώρα ξεκινά τo "format" του πολιτισμού

Ο χρυσός μαζεύτηκε.. Τώρα ξεκινά τo "format" του πολιτισμού

Διαχρονικά, ο άνθρωπος που έχει στα χέρια του μόνο χρήματα, έχει αέρα κοπανιστό. Ο άνθρωπος που έχει χρυσό, καλλιεργήσιμη γη, σπόρους & πόσιμο νερό, κρατά την τύχη στα χέρια του. 

Ο χρυσός… πλέον έχει συσσωρευτεί στα χέρια της ελίτ της γήινης πυραμίδας. Είναι συγκεντρωμένος στα παγκάρια των ¨ιδιωτών¨. Η ανθρωπότητα έχει στην κατοχή της το χάρτινο αντίκρισμα του χρυσού, δηλαδή τα χαρτονομίσματα, τα οποία ουδεμία αξία έχουν σε σχέση με τον πραγματικό πλούτο και τα υλικά αγαθά πρώτων αναγκών. Ακόμη και ο χρυσός των κρατών, δεν βρίσκεται στην κατοχή των κυβερνήσεων τους, αλλά σε άγνωστα ιδιωτικά χέρια. Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, ούτε η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει πρόσβαση στον χρυσό της. Υποτίθεται ότι φυλάσσεται στους χώρους των ομοσπονδιακών αποθεμάτων, και διοικείται από ένα 7μελές συμβούλιο στο ποιο τα 5 μελή είναι ιδιώτες και μόνο τα 2 διορίζονται από την εκάστοτε ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών! Τέρμα ο χρυσός από τα χέρια μας, η κατοχή του πρέπει να δηλώνεται, αλλιώς είναι παράνομος και κατάσχεται. Άρα μόνο (άχρηστα) χαρτονομίσματα…

Η πνευματική σκακιέρα: Η τρόικα και το μνημόνιο ως περίπτωση του πολέμου των πολιτισμών

Η πνευματική σκακιέρα: Η τρόικα και το μνημόνιο ως περίπτωση του πολέμου των πολιτισμών

Graffiti του Mike Lester

Μια βασική αρχή της γεωπολιτικής είναι ότι η κατανόηση και αντιμετώπιση ενός προβλήματος προϋποθέτει την κατανόηση και εποπτεία όλης της ιστορίας αυτού του προβλήματος και όλης της σχετικής συνωμοσίας των ιδεών. Υπό αυτό το πρίσμα, για να κατανοήσουμε και να επιλύσουμε τα μεγάλα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, πρέπει να κατανοήσουμε και να επιλύσουμε τη θεμελιώδη αντίφαση μεταξύ των βασικών επιλογών του νεοελληνικού κράτους (π.χ. ενσωμάτωση στη δυτική νεωτερικότητα, στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, όπως η ΕΟΚ/ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θέσμιση με βάση του αστικοκαπιταλιστικό σύστημα κ.ο.κ.) και των βασικών αξιών και αρχών του Ελληνισμού (δηλαδή της κλασσικής ελληνικής φιλοσοφίας, των Ελλήνων Εκκλησιαστικών Πατέρων και του βυζαντινού πολιτισμού).

Ο τρόπος θέσμισης και ιστορικής εξέλιξης του νεοελληνικού κράτους αντιφάσκει προς τον Ελληνισμό, δηλαδή προς το πνεύμα της ελληνικότητας, με αποτέλεσμα ‒διαιωνίζοντας μια δομική, υπαρξιακή, εσωτερική αντίφαση‒ η νεοελληνική κοινωνία να μη μπορεί να υπάρξει αυθεντικά ούτε ως Ελληνισμός ούτε ως Δύση. Υπό αυτό το πρίσμα και σε αυτό το αναλυτικό πλαίσιο, θα ασχοληθούμε στη συνέχεια με τη μελέτη της Τρόικας και του Μνημονίου ως εκπροσώπων ενός πολιτισμού που αντιβαίνει και αντιτίθεται ουσιωδώς και ριζικώς προς τον Ελληνισμό (προχριστιανικό και χριστιανικό/βυζαντινό).

Ναζί στην υπηρεσία των ΗΠΑ

Ναζί στην υπηρεσία των ΗΠΑ

Καλοφυλαγμένο μυστικό επί δεκαετίες υπήρξε η ανίερη συμμαχία που συνέπτυξε μεταπολεμικά το κράτος των ΗΠΑ με τα υπολείμματα του ηττημένου ναζιστικού καθεστώτος και συγκεκριμένα με Ναζί επιστήμονες και στρατιωτικούς που θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν και να καταδικαστούν ως εγκληματίες πολέμου. Με καθυστέρηση σχεδόν επτά δεκαετιών η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγνωρίζει πλέον πως οι μυστικές υπηρεσίες της στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου χρησιμοποίησαν ως κατασκόπους κ.α. εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης περισσότερους από χίλιους Ναζί, παραβλέποντας το γεγονός πως οι πιο πολλοί ήταν  εγκληματίες πολέμου.

Η εφημερίδα The New York Times σε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ στο φύλλο της Δευτέρας 27 Οκτωβρίου 2014 αποκάλυψε, έπειτα από σχετική έρευνα εγγράφων κρατικών υπηρεσιών, κυρίως της CIA και του FBI, που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα, ότι  αυτή "η ευρεία χρησιμοποίηση των Ναζί κατασκόπων έλαβε διαστάσεις κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και υποστηριζόταν από τους δυο τιτάνες των μυστικών υπηρεσιών της δεκαετίας του 1950, τον επί μεγάλο διάστημα αρχηγό του FBI Xουβερ και τον διευθυντή της CIA Άλεν Ντάλες". Έτσι, ακόμη κι αν κάποιος αποκάλυπτε την ύπαρξη ενός Γερμανού εγκληματία πολέμου στο έδαφος των ΗΠΑ και ζητούσε από το αμερικάνικο Υπουργείο Δικαιοσύνης  τη σύλληψή του, τότε  παρενέβαινε από τη σκιά κάποια μυστική υπηρεσία και σταματούσε κάθε περαιτέρω ενέργεια.  Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο αξιωματικός των SS Ότο φον Μπόλσβιγκ, έμπιστος σύμβουλος του διαβόητου Άντολφ Άιχμαν και συγγραφέας του “Μεθοδολογίου για το πώς πρέπει να τρομοκρατούνται οι Εβραίοι”. Αυτός είχε το 1954 την προσωπική κάλυψη του τότε αρχηγού του FBI κι έτσι εξουδετερώθηκε  η εντολή του Υπουργού Δικαιοσύνης για τη σύλληψη του.

Η 28ⁿ Οκτωβρίου μέσα από τις σελίδες του παλιού Αναγνωστικού

Η 28ⁿ Οκτωβρίου μέσα από τις σελίδες του παλιού Αναγνωστικού

[...] Μιλεῖ γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας, ποὺ ἦλθαν νὰ μᾶς πολεμήσουν. Νὰ ὑποδουλώσουν τὴν πατρίδα μας. Νὰ ἁρπάξουν τὰ χωριά μας καὶ τὶς πολιτεῖές μας, τὶς θάλασσες καὶ τὰ νησιά μας. Σὰν ἕνας ἄνθρωπος τότε ἐσηκωθήκαμε ὅλοι οἱ ῞Ελληνες. Στὸν πόλεμο αὐτὸν ὁ κόσμος ὅλος μᾶς ἐθαύμασε. Ἄς ἦταν οἱ ἐχθροί μας πολλοί. Ἑμεῖς τοὺς ἐνικήσαμε. [...]

Σὲ κάθε σπίτι ἀνεμίζει σήμερα καὶ μιὰ σημαία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι εἶναι ὅλο χαρά. Οἱ καμπάνες κτυποῦν. Ἑορτάζει ἡ πατρίδα μας.

Στὴν ἐκκλησία τοῦ μικροῦ χωριοῦ, εἶναι μαζεμμένος ὅλος ὁ κόσμος. Θὰ ψάλουν τὴ δοξολογία. Ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ σχολεῖο μὲ τὴ σημαία του. Τὴν κρατεῖ τὸ πιὸ ψηλὸ παιδί, ὁ Λιάκος. Αὐτὸς εἶναι ὁ σημαιοφόρος. Τραγουδοῦν καὶ τραγούδια ἡρωικά.

Ἐπάνω στὸ Δεσποτικὸ εἶναι γραμμένο ἕνα ΟΧΙ. Καὶ πιὸ κάτω μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή:

28 Ὀκτωβρίου 1940

Μονή Σρετένσκυ: η θρησκευτικο-πολιτική βάση της νέας Ρωσσίας

Μονή Σρετένσκυ: η θρησκευτικο-πολιτική βάση της νέας Ρωσσίας

Το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός της τελευταίας δεκαετίας του πολυτάραχου 20^ου αιώνα ήταν αναμφισβήτητα η διάλυση της Σοβιετικής υπερδύναμης και όσα ακολούθησαν με την ανελέητη εφαρμογή των θεραπειών-σοκ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που κόντεψαν να γονατίσουν τον ρωσσικό λαό.

Μετά το 2000, τα πιο συνειδητά τμήματα της ρωσσικής ελίτ και του σοβιετικού «βαθέος κράτους», με την εμφάνιση του Βλαδίμηρου Πούτιν, αναχαίτισαν την νομενκλατούρα της εποχής των δύο «τζουτζέδων» της Δύσης, Γιέλτσιν και Γκορμπατσώφ, που λεηλατούσε την χώρα.

Όλη αυτή την περίοδο της στρατηγικής ανάκαμψης της Ρωσσίας, πίσω από το πολιτικό προσκήνιο δρα μια ομάδα με την επωνυμία ο «Κύκλος του Σρετένσκυ», με έδρα την ομώνυμη Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Σρετένσκυ της Μόσχας, της οποίας Ηγούμενος είναι ο Αρχιμανδρίτης, Τύχων Σεβκούνωβ, πνευματικός του «ισχυρού άνδρα» της Ρωσσίας Βλαντιμίρ Πούτιν.

Οι 4 μύθοι για τον εγκέφαλο που διαδίδουν οι εκπαιδευτικοί

Οι 4 μύθοι για τον εγκέφαλο που διαδίδουν οι εκπαιδευτικοί

Αποτελέσματα μεγάλης επιστημονικής έρευνας

Πόσοι έχετε ακούσει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρησιμοποιεί το 10% του εγκεφάλου του; Αυτός ο μύθος έχει καταρριφθεί ξανά και ξανά και ξανά, όμως αρκετοί εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να το πιστεύουν. Αυτό τουλάχιστον έδειξε μεγάλη επιστημονική έρευνα. Η έρευνα διενεργήθηκε από  τον Paul Howard Jones στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και δημοσιεύθηκε στο Nature Reviews Neuroscience και περιέλαβε εκπαιδευτικούς από την Κίνα, την Ελλάδα, την Τουρκία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η ερώτηση που τους έθεσαν ήταν εάν και εφόσον συμφωνούν με ευρέως διαδεδομένες αλλά λανθασμένες πεποιθήσεις σχετικά με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. 

Τα αποτελέσματα που της έρευνας που μόλις δημοσιεύθηκε είναι λίγο ανησυχητικά.

Ο ιερός χώρος των Δελφών

Ο ιερός χώρος των Δελφών

Οι Δελφοί, στη ΝΔ. πλευρά του Παρνασσού, υπήρξαν κατά την αρχαιότητα ένα σημαντικότατο πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο, σύμβολο της ενότητας του Αρχαίου Ελληνισμού επί πολλούς αιώνες, αποτέλεσαν δε την έδρα του περίφημου Μαντείου του Απόλλωνα.

Ο χώρος ονομαζόταν αρχικά Δελφύς (αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει «μήτρα, κοιλιά», από την οποία προέρχεται και η λ. «αδελφός» < α αθροιστικό + δελφύς) λόγω του σχήματός του ή επειδή εκεί λατρευόταν κατά τη Μυκηναϊκή Εποχή η μητέρα – θεά Γη. Επίσης, η ονομασία «Δελφοί» μάς παραπέμπει στον Δελφό, ο οποίος ήταν γιος ή του Ποσειδώνα ή του Απόλλωνα, και αδελφός του Παρνασσού. Ο μεν Δελφός είχε επινοήσει τη μαντική τέχνη με την εξέταση των σπλάχνων των θυσιαζομένων ζώων, ο δε Παρνασσός μάντευε από τον τρόπο που πετούσαν τα πουλιά.

Στα μαγειρεία του Τοπ Καπί...

Στα μαγειρεία του Τοπ Καπί...

Οθωμανοί παρασκευαστές μαρμελάδων

Τα "γλυκά" μυστικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Από τον ΝΙΚΟΛΑ ΝΤΑΜΟΝ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*

[Πηγή: LiFO, 22/10/2014]

Στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η αγορά έτοιμης μαρμελάδας από το παζάρι μπορούσε να στιγματίσει την οθωμανή νοικοκυρά. Θεωρείτο μεγάλη ντροπή να αγοράζεις μαρμελάδα όταν οι γυναίκες ανταγωνίζονταν η μία την άλλη στην παρασκευή της νοστιμότερης μαρμελάδας. Ακόμη και οι πλούσιες γυναίκες της άρχουσας τάξης λάμβαναν μέρος στις ετοιμασίες της μαρμελάδας, έστω επιβλέποντας τις μαγείρισσες και τις υπηρέτριες αν ακολουθούν σωστά τις συνταγές. Στην περίοδο του Ραμαζανιού, όταν τα σπίτια ανοίγονταν στους φιλοξενούμενους για το γεύμα ιφτάρ, η παραγωγή και κατανάλωση της μαρμελάδας κορυφωνόταν σε σύγκριση με κάθε άλλη περίοδο του χρόνου.  

Το σπίτι με τις Καρυάτιδες και ο θρύλος με τις δύο αδικοχαμένες αδελφές της οδού Ασωμάτων

Το σπίτι με τις Καρυάτιδες και ο θρύλος με τις δύο αδικοχαμένες αδελφές της οδού Ασωμάτων

Αθήνα, οδό Ασωμάτων 45. Στέκει επιβλητικό ένα καλοσυντηρημένο λαϊκό νεοκλασικό σπίτι, όπου δύο Καρυάτιδες στηρίζουν την οροφή. Είναι πολύ νεότερες από τις «ξαδέλφες» στο Ερέχθειο και έχουν τα χέρια τους σταυρωμένα. Το περιβάλλον δεν έχει σχέση με την κλασική εποχή της Ακρόπολης, αλλά με την λαϊκή γειτονιά στου Ψυρρή. Όμως οι κόρες παραμένουν το ίδιο όμορφες και αγέρωχες, κρατώντας με το κεφάλι τους το βάρος του χρόνου. Ο μύθος που συνοδεύει την ιστορία τους είναι εξίσου βαρύς και πένθιμος, καθώς λέγεται ότι ο ιδιοκτήτης του κτηρίου είχε δυο κόρες, που πέθαναν για άγνωστο λόγο. Τότε ο συντετριμμένος πατέρας αποφάσισε να φτιάξει τις συγκεκριμένες κόρες για να τις έχει κοντά του, σε όλη του τη ζωή.

Η διάσημη φωτογραφία του Μπρεσόν

Μια μέρα του '50 πέρασαν έξω από το σπίτι δύο μαυροντυμένες γυναίκες. Εκεί έτυχε να στέκεται ο κορυφαίος Γάλλος φωτογράφος Ανρί Καρτιέ- Μπρεσόν και τις απαθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή. Με το ιστορικό κλικ κατέγραψε όλες τις συμβολικές αντιθέσεις της ζωής. Τις μαυροφορεμένες γυναίκες κόντρα στο λευκό της ομορφιάς, τα γηρατειά απέναντι στη νιότη, τη φθορά μπροστά στην αθανασία, το τώρα και το χθες.

Πώς ο Στάλιν “διέσωσε” την κυριλλική γραφή

Πώς ο Στάλιν “διέσωσε” την κυριλλική γραφή

Του Ιγκορ Γκρέκοφ

Το ζήτημα του αλφαβήτου στο οποίο πρέπει να βασίζεται η ρωσική γραφή, υπάρχει από την εποχή που ο Μεγάλος Πέτρος εισήγαγε το νέο πολιτικό αλφάβητο αντί του εκκλησιαστικού. Πολλοί δυτικόφρονες επιστήμονες πίστευαν ότι ο τσάρος-μεταρρυθμιστής ήθελε να ολοκληρώσει την αναδιαμόρφωση της ρωσικής ζωής σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα, με τη μετάβαση της ρωσικής γλώσσας στο λατινικό αλφάβητο. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ.

Λατινοποίηση ήθελε ο Λένιν

Το σχέδιο, όμως, της λατινοποίησης της ρωσικής γλώσσας επανήλθε στο προσκήνιο μετά την Επανάσταση του 1917, μιας και ανταποκρινόταν τέλεια στην ιδέα των Β. Λένιν και Λ. Τρότσκι για τη δημιουργία και την εξαγωγή της προλεταριακής κουλτούρας στα πλαίσια της επικείμενης παγκόσμιας επανάστασης. Σύμφωνα με τον σοβιετικό επίτροπο για την παιδεία Ανατόλι Λουνατσάρσκι, το λατινικό αλφάβητο θα διευκόλυνε σημαντικά την εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας από τους “προλεταρίους όλου του κόσμου”. 

Αμφισβητώντας τον Δαρβίνο

Αμφισβητώντας τον Δαρβίνο

Διαφωνία σχετικά με την εξέλιξη του Νου: Ενάμιση αιώνα μετά την δημοσίευση της θεωρίας της Εξέλιξης από τον Κάρολο Δαρβίνο, κάποιοι εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για τη δυνατότητά της να εξηγήσει το πώς δημιουργήθηκαν τα ανθρώπινα όντα και άλλες μορφές ζωής. Κάποιοι δε, που αμφισβητούν τη θεωρία αυτή, εστιάζουν τις αμφιβολίες τους στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Θεωρούν πως θα πρέπει να εμπλέκεται μια υψηλότερη δύναμη, αλλιώς, πως θα μπορούσε μια μάζα κυττάρων να παράγει τόσο περίπλοκες νοητικές διαδικασίες όπως η συνείδηση ή οι υποκειμενικές εμπειρίες; Πως θα μπορούσε κάτι, όπως η ελεύθερη βούληση, να είναι το αντικείμενο της εξέλιξης;

Καθώς οι αμφισβητίες του Δαρβίνου εστιάζονται στο πρόβλημα νου-εγκεφάλου, οι περισσότεροι νευροεπιστήμονες θεωρούν ότι υπάρχει πληθώρα στοιχείων που υποδηλώνουν ότι νοητικές διεργασίες όπως αυτή της συνείδησης, έχουν εξελιχθεί παράλληλα με την εξέλιξη του εγκεφάλου. Ο Steven Novella, νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Yale, μελετά τη σύνδεση μεταξύ του εγκεφάλου και του νου. Οι εργασίες του υποδεικνύουν ότι ο νους εξαρτάται από τον εγκέφαλο.

Η "Καταλανική Εταιρεία" και η οριστική καταστροφή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού

Η "Καταλανική Εταιρεία" και η οριστική καταστροφή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού

Στις αρχές του 14ου αιώνα ο Ελλαδικός χώρος ήταν κατακερματισμένος ανάμεσα σε κτήσεις που ανήκαν στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ανδρόνικο ΙΙ Παλαιολόγο και σε Φράγκους φεουδάρχες κληρονόμους των Σταυροφόρων που άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204. Ο Αυτοκράτορας είχε υπό τον έλεγχο του την Μακεδονία, την Θράκη, τον Μυστρά, την Κωνσταντινούπολη και μια στενή λωρίδα γης στην Μικρά Ασία που εφαπτόταν στην Βασιλεύουσα. Ο υπόλοιπος χώρος (Θεσσαλία, Θήβα, Ανδραβίδα, Αθήνα, Πάτρα, Κόρινθος, νησιά του Αιγαίου, Ναύπακτος) βρίσκονταν υπό τον έλεγχο Φράγκων φεουδαρχών που συγγένευαν με ισχυρούς βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Οι περιοχές αυτές ήταν κατάσπαρτες από ισχυρά κάστρα που σταθεροποιούσαν την εξουσία των κατά τόπους βαρόνων και μικρότερων ευγενών, εις βάρος του ντόπιου αγροτικού πληθυσμού.

Το Τάγμα των Μπεκτασί Ντερβίς

Το Τάγμα των Μπεκτασί Ντερβίς

Η αιρετική σέκτα των Μπεκτασί, βαθιά ριζωμένη στο μεγαλύτερο κομμάτι του μουσουλμανικού κόσμου, διακηρύσσει έναν τρόπο ζωής πολύ κοντά σε εκείνον που κήρυξε ο Ιησούς της Γαλιλαίας, πλησιέστερο απ' ό,τι μπορεί να επιτύχει η επίσημη εκκλησία του Ισλάμ ή του Χριστιανισμού. Όπως ο Ιησούς και οι οπαδοί του, έτσι και οι Μπεκτασί είναι μια αντι-ιεραρχική, αντι-δογματική, αντι-υποκριτική αδελφότητα που δεν αποκλείει τις γυναίκες από τους κόλπους της, και στέκει ενάντια σε εκείνες τις υποτιθέμενες παραδοσιακές «αξίες» που υπήρξαν πληγή και κατάρα του αρχαίου κόσμου αλλά και του σύγχρονου.

Η ιστορία των Μπεκτασί είναι περίεργη. Όπως ο Χριστιανισμός συνδέθηκε με τον ρωμαϊκό ιμπεριαλισμό και έγινε ένα αδιάλλακτο όργανό του, οι Μπεκτασί συνδέθηκαν γρήγορα με τον τουρκικό ιμπεριαλισμό. Όπως ο Ιησούς παγιδεύτηκε στα νύχια του εβραϊκού εθνικισμού, έτσι ακριβώς και οι Μπεκτασί συνδέθηκαν με ένα αντι-Σελτζούκ κίνημα.

Ασσασίνοι: Η Συνωμοτική Αδελφότητα του Ισλαμικού Κόσμου

Ασσασίνοι: Η Συνωμοτική Αδελφότητα του Ισλαμικού Κόσμου

Ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, ή «Γέρος του Βουνού», και οι κήποι του Αλαμούτ, όπως τους περιγράφει ο Μάρκο Πόλο

«Εσείς έχετε την κόκα-κόλα, εμείς έχουμε τον θάνατο» Μουλάς Ομάρ

Οι Ασσασίνοι, ή Χασασίνοι, οι εκτελεστές (από το αραβικό χασισίν = αυτοί που καπνίζουν το χασίς) ήταν οι στρατιώτες του Χασάν ιμπν Σαμπάχ, γνωστού και ως ο «Γέρος του Βουνού». Την πρώτη «ιδιοκτησία του επίγειου Παράδεισου» για πολιτική εκμετάλλευση στην ιστορία κατείχε ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, που γεννήθηκε στην Περσία, στην πόλη Κουμ, το 1040μ.Χ. περίπου και, σε νεαρή ηλικία, ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου, από τους Νταήδες της αίρεσης των Ισμαηλιτών, μυήθηκε στα απόκρυφα δόγματα και έγινε και ο ίδιος Νταής, δηλαδή απόστολος της αίρεσης.

Οι ριζοσπαστικές του ιδέες προκάλεσαν σάλο στην αυλή του Καΐρου και την αποβολή του από τις τάξεις της. Μάλιστα, για να απαλλαχτούν τελείως από την παρουσία του, τον επιβίβασαν σ’ ένα πλοίο και τον άφησαν ελεύθερο στις ακτές της Συρίας. Από εκεί επέστρεψε στην Περσία, όπου το έδαφος ήταν πρόσφορο για την καλλιέργεια των ακραίων ιδεών του. Εκεί συνέστησε μια νέα μυστική αίρεση, σύμφωνα με το υπόδειγμα της αιγυπτιακής.

Ο Διωγμός των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή

Ο Διωγμός των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή και το αιματηρό ντόμινο στην περιοχή

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, με ορόσημο το φθινόπωρο του 2001, σφραγίστηκε από την πανηγυρική «επιστροφή του Θεού» στην ιστορία όσο ποτέ άλλοτε τα νεώτερα χρόνια. Χαρακτηριστικά επεισόδια αυτής της πρώτης φάσης της «σύγκρουσης των πολιτισμών» που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια ήταν ο πλανητάρχης Μπους και οι χριστιανοσιωνιστές «γκουρού» του, ο «ιερός πόλεμος» των Ταλιμπάν που σόκαραν την ανθρωπότητα, μήνες νωρίτερα από τους Δίδυμους Πύργους, με την ανατίναξη των αγαλμάτων του Βούδα και, τέλος, οι εισβολές των δυτικών νέο-σταυροφόρων στον μουσουλμανικό κόσμο με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Η βασική στρατηγική των νεοταξικών ελίτ ήταν στην πραγματικότητα διαρκής πόλεμος για διαρκές εμπόριο: πρώτα καταστρέψτε τους, μετά κατακτήστε τους, τέλος ανοικοδομήστε τους!

Σήμερα, όσοι έσπειραν ανέμους, θερίζουν θύελλες, κατά την δημοφιλή ρήση που βρίσκει συχνά εφαρμογή στην ιστορία. Οι κερδισμένοι από αυτή την δεκαετία δεν είναι μόνο οι «μπάνκστερς», οι μαφιόζοι τραπεζίτες και οι «πριγκήπισσες του 20ου αιώνα», οι μεγάλες πολυεθνικές που εμπορεύονται την καταστροφή. Είναι και οι μουλάδες, οι σεΐχηδες, οι «μαχητές του Ισλάμ» και όλα εκείνα τα ανεξακρίβωτα και ύποπτα «δίκτυα του Αλλάχ», που είδαν να αυξάνεται με εκθετικό ρυθμό η παγκόσμια επιρροή τους. Όχι μόνο δεν διέλυσαν οι ευρωατλαντικοί σταυροφόροι την αόρατη διεθνή «Αλ Κάϊντα», όπως αρχικά μας υπόσχονταν, αλλά ούτε κατάφεραν να αποτρέψουν επιχειρησιακά τα δεκάδες καλοσχεδιασμένα αιματηρά χτυπήματά της, αν δεχτούμε ότι όντως επιχείρησαν. Τώρα οι ανοικτοί λογαριασμοί του ανερχόμενου Ισλάμ με τον χριστιανικό κόσμο και τους συνεργάτες του έχουν πολλαπλασιαστεί και ο κίνδυνος ενός ντόμινο γεωπολιτικής αστάθειας από την Μεσόγειο μέχρι τον Περσικό είναι άμεσα ορατός.

Ιωάννης Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, η Ελλάς δολοφονούσα…

Ιωάννης Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, η Ελλάς δολοφονούσα…

Πώς ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους που εμείς δολοφονήσαμε, συνέβαλε στη δημιουργία του πιο δημοκρατικού, ειρηνικού και ανεπτυγμένου κράτους της γης

Του Γεώργιου Π. Μαλούχου

1831. Η Ελλάδα έχει μόλις την προηγούμενη χρονιά γίνει κράτος, έπειτα από μια επανάσταση που είχε αρχίσει δέκα χρόνια πριν και που διήλθε μέσα από τεράστιες περιπέτειες, σχεδόν αποτυγχάνοντας. Τώρα, όμως, έχει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της αποκτήσει σύνορα, διεθνή αναγνώριση και χτίζει τις πρώτες της δομές. Μέχρι που, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, με το παλαιό ημερολόγιο της εποχής, ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πέφτει νεκρός από μία σφαίρα στο Ναύπλιο. Μια κακοδαιμονία που οι επιπτώσεις της φτάνουν, θα μπορούσε κανείς να πει, ακόμα μέχρι και σήμερα, ξεκινά για το νέο τόπο.

Δημιουργία ή εξέλιξη; Μέσα απο την οπτική γωνία των οσίων Γερόντων της εποχής μας

Δημιουργία ή εξέλιξη; Μέσα απο την οπτική γωνία των οσίων Γερόντων της εποχής μας

Μια συμβολή στο τεράστιο ερμηνευτικό πρόβλημα της Γένεσης μέσα από τη βιβλική κειμενική παράδοση και τη χαρισματική οπτική των ηγιασμένων γερόντων Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιωσήφ

του φιλολόγου - θεολόγου Κωνσταντίνου Νούση

Τα βιβλικά κείμενα είναι θεόπνευστα (Β’ Τιμ. γ’ 16) και για τον λόγο αυτόν τα ενέταξε στον Κανόνα της θεολογίας, της λατρείας και της ζωής της η Εκκλησία του Χριστού. Την ίδια ώρα, όμως, είναι πρωτίστως και κατεξοχήν θεολογικά συγγράμματα και όχι επιστημονικές πραγματείες. Πάνω στο σημείο τούτο έχουν δημιουργηθεί τα μύρια όσα προβλήματα και οι παρεξηγήσεις με την επιστήμη πάνω στο επίπεδο μιας άγονης και σκληρότατης αντιπαράθεσης, στην οποία απαντώνται αφενός η ανώριμη και απαράδεκτη αντιεπιστημονική στάση και απαξίωση των αγνωστικιζόντων και αθρήσκων και αφετέρου η άκυρη και άκοσμη απολογητική πολεμική διάθεση των θεολογούντων και των κληρικών. Οι επαμφοτερίζουσες εμμονικές τάσεις, αμφιθυμικές αντιδράσεις και προκαταληπτικές διαθέσεις των μεν εναντίον των δε, στην τελική δεν ωφελούν προς καμία κατεύθυνση, αμαυρώνουν τον διάλογο και σκιάζουν τις ειλικρινείς και έντιμες προθέσεις και προσπάθειες ενίων και τις όποιες δυνατότητες προσέγγισης της αλήθειας των εν λόγω πραγμάτων.

Τα μυστήρια... της «Μικρής Μητρόπολης» των Αθηνών

Τα μυστήρια... της «Μικρής Μητρόπολης» των Αθηνών

Δίπλα στην Μητρόπολη Αθηνών για περισσότερα από 800 χρόνια ένα μικρό εκκλησάκι στέκεται αγέρωχο και επιβλητικό, απεικονίζοντας την περίπλοκη σχέση μεταξύ των Βυζαντινών ναών με τα απομεινάρια του ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού. Πρόκειται για τον ναό Αγίου Ελευθερίου  - Παναγίας Γοργοεπήκοου, όπου όλοι όσοι μένουμε στην Αθήνα έχουμε περπατήσει δίπλα του, κάποιοι τον έχουμε επισκεφτεί για να ανάψουμε ένα κερί, και πολλοί περισσότεροι έχουμε καθίσει στα μαγαζιά που βρίσκονται παραπλεύρως του μικρού ναού για ένα πρωινό ή βραδινό καφεδάκι. Πόσοι όμως από εμάς έχουμε παρατηρήσει την εξωτερική επιφάνεια του ναού που αποτελείται από ένα ανεπανάληπτο «κολάζ» 90 ετερόκλητων αναγλύφων; Πόσοι έχουμε παρατηρήσει την Λήδα να κάθεται πάνω σε κύκνο, που είναι ο Δίας μεταμορφωμένος; Πόσοι έχουμε παρατηρήσει το γυμνό σάτυρο ανάμεσα σε δύο σταυρούς; Πόσοι έχουμε παρατηρήσει τα Ελευσίνια Μυστήρια, και πολύ περισσότερο πόσοι έχετε παρατηρήσει τον ανάστροφο σταυρό που κοσμεί την νότια πλευρά; 

Κρυπτοσοσιαλδημοκρατία και καπιταλισμός ή Αταξική κοινωνία και Ουμανισμός;

Κρυπτοσοσιαλδημοκρατία και καπιταλισμός ή Αταξική κοινωνία και Ουμανισμός;

(Ρεφορμιστική αποανάπτυξη ή Ουμανιστική Αποκαπιταλιστικοποίηση;)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

[Πηγή: Ανιχνεύσεις, 19/09/2014]

Στο δρόμο προς την ισοκτησία και την Άμεση Δημοκρατία

“Μια αληθινή δημοκρατική κοινωνία, μια κοινωνία που θα κυβερνάται από την γενική βούληση, απαιτεί ισότητα ιδιοκτησίας, τέτοια ώστε κανένας πολίτης να μην μπορεί ποτέ να γίνει τόσο πλούσιος, ώστε ν’ αγοράζει άλλον, και κανένας τόσο φτωχός, ώστε η ανάγκη να τον κάνει να πουληθεί”.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ

Όλες οι ιστορικές μορφές κοινωνίας, ταξινομούνται με το κριτήριο της σχέσης της κοινωνίας ως σύνολο με τα εκάστοτε κύρια μέσα παραγωγής και εξ’ αυτού διακρίνονται σε κοινωνίες ισοκτησίας-κοινοκτημοσύνης στις οποίες όλοι εργάζονται για κοινό σκοπό και ο παραγόμενος πλούτος ισοκατανέμεται ανάλογα με τις ανάγκες, ή σε κοινωνίες ατομικής ιδιοκτησίας, παραλλαγές της οποίας αποτελούν η ταξική, η εταιρική, η κρατική και η λεγόμενη ‘δημόσια’ σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας ιδιοκτησία, όπου η παραγωγή και η κατανομή των αγαθών αποφασίζεται από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.

Οι σοσιαλδημοκράτες, παλιοί και ‘νέοι’ και οι λεγόμενοι ‘ελευθεριακοί’ αλλά και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, μάταια αναζήτησαν μια τρίτη μορφή κοινωνίας, ένα ‘τρίτο δρόμο’, που τάχα ‘θα συνδυάζει το σοσιαλισμό με το φιλελευθερισμό’, δίνοντας σ’ αυτόν ονόματα όπως «συμμετοχική δημοκρατία», «ελεύθερος συνεταιρισμός»¹, «αντεξουσιαστικός σοσιαλισμός»², «ελευθεριακός κομμουνισμός», ακόμα και αυτοδιεύθυνση³. Στην ιστορική διαδρομή της η ανθρωπότητα απόκτησε πολλές εμπειρίες και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως δεν υπάρχει κανένας τρίτος δρόμος, όπως και δεν μπορεί να υπάρξει παρθενογένεση.

«Σοβιετικά Φαντάσματα» - «Soviet Ghosts»

«Soviet Ghosts»

Τα κτίρια «φαντάσματα» της σοβιετικής περιόδου: Η ερευνήτρια Rebecca Litchfield ταξίδεψε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τράβηξε φωτογραφίες και έγραψε ένα βιβλίο για τα κτίρια – φαντάσματα, τα μνημεία και τα απομεινάρια αυτής της εποχής με τίτλο «Soviet Ghosts». Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι αρκετά από αυτά έχουν μείνει όπως ακριβώς ήταν αρκετές δεκαετίες πριν, έχοντας αφεθεί βέβαια στην εγκατάλειψη και την αποσύνθεση. Ωστόσο, ακόμα στέκονται επιβλητικά για να θυμίζουν μία σημαντική εποχή για την ανθρωπότητα που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Σε όλα τα κτίρια φανερώνονται οι τάσεις της αρχιτεκτονικής και της τέχνης που αναπτύχθηκαν εκείνη την περίοδο,  η φιλοσοφία της χρήση των δημόσιων χώρων ως ιδεολογικών εργαλείων και η αισθητική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Buzludzha, Βουλγαρία: Ένα τεράστιο κτίριο στη Βουλγαρία που θυμίζει την πυγμή εκείνης της εποχής. Το μεγάλο αμφιθέατρο είναι διακοσμημένο στα πρότυπα της τέχνης που αναπτύχθηκε εκείνη την περίοδο, ωστόσο τώρα είναι εντελώς παρατημένο.

Soviet Hospital, Γερμανία: Χτισμένο το 1898 ήταν το νοσοκομείο για το στρατιωτικό προσωπικό κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σε αυτό είχε νοσηλευτεί και ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ μετά από έναν τραυματισμό του. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν το μεγαλύτερο στρατιωτικό νοσοκομείο έξω από την ΕΣΣΔ. Μετά την πτώση του τείχους έχει αφεθεί στην εγκατάλειψη.

8 επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν ότι η συνείδηση διαμορφώνει το υλικό πεδίο

8 επιστημονικές έρευνες που αποδεικνύουν ότι η συνείδηση διαμορφώνει το υλικό πεδίο

Σύμφωνα με τον Nikola Tesla, την ημέρα που η επιστήμη θα αρχίσει να μελετά τα μη φυσικά φαινόμενα θα έχει μεγαλύτερη πρόοδο μέσα σε μια δεκαετία από αυτή που σημείωσε σε όλους τους προηγούμενους αιώνες της ύπαρξής της. Προκειμένου να κατανοήσουμε την αληθινή φύση του σύμπαντος, πρέπει να σκεφτόμαστε με τους όρους της ενέργειας, της συχνότητας και των δονήσεων.

Η επιστήμη έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση. Με αυτά τα δύο μαζί ενωμένα, έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε τεχνολογικές γνώσεις που μπορούν να βγουν στην επιφάνεια μόνο όταν η συλλογική συνείδηση είναι έτοιμη να τις αγκαλιάσει.

Η συνειδητότητα αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα επίτευξης της αλλαγής στον πλανήτη. Οι θετικές σκέψεις που στέλνουμε, όπως η αγάπη, η ίαση, η προσευχή, η καλή πρόθεση, έχουν ισχυρή επιρροή σε αυτό προς το οποίο τις κατευθύνουμε. Οι έννοιες αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μαζική κλίμακα, όπως για παράδειγμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα που έχει έναν κοινό στόχο για να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα, αλλά και σε μεμονωμένες καταστάσεις όπως συμβαίνει στην καθημερινή μας ζωή.

Et In Arcadia Ego

Et In Arcadia Ego

Nicolas Poussin Et in Arcadia Ego

Η Αρκαδία στη φιλοσοφία και λογοτεχνία

Με αναφορά τους κλασσικούς χρόνους η Αρκαδία είναι συνυφασμένη με την ειδυλλιακή φύση, αλλά συγχρόνως και με τις θεμελιώδεις αξίες του ανθρωπισμού. Μέσα από το πέρασμα των αιώνων - και ειδικότερα κατά τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση - ο Αρκαδικός Μύθος έμελλε να επηρεάσει βαθιά την ευρωπαϊκή κουλτούρα, δημιουργώντας φιλοσοφικά, λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά ρεύματα που αποτελούν τη βάση του ευρωπαϊκού πνεύματος και πολιτισμού.

Από την αρχαιότητα η Αρκαδία ήταν γνωστή σαν μια ιδιαίτερα ορεινή και δυσπρόσιτη χώρα, γεμάτη κοιλάδες και λαγκαδιές που περιβάλλονται από ψηλά βουνά. Οι κάτοικοί της ήταν κυρίως βοσκοί προβάτων και αιγών, ένας λαός αγροτικός και τραχύς που ζούσε  απλοϊκά και ξέγνοιαστα μέσα στη φυσική ευφορία των κοιλάδων και των βουνών. Σύντομα όμως ο τοπικός πολιτισμός ήλθε να συνδεθεί με τα τοπικά παραδοσιακά τραγούδια, όπως και με το παίξιμο του αυλού, συνήθεια που οι Αρκάδες απέκτησαν κατά τη διάρκεια της βοσκής. Την τάση αυτή ενσάρκωνε εξ' άλλου ο ντόπιος θεός Πάνας. Ήταν αυτός που σύμφωνα με τη μυθολογία ανακάλυψε τον ομώνυμο αυλό, που τον αποτελούσαν επτά μη ισομήκη καλάμια ενωμένα  με κερί και σπάγκο.

Χαλίλ Γκιμπράν – “Ο Τρελός”

Χαλίλ Γκιμπράν – “Ο Τρελός”

Van Gogh Starry Night

Οι Εφτά Εαυτοί

Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά.

Ο Πρώτος Εαυτός:
Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του την ημέρα και να ξαναδημιουργώ την θλίψη του τη νύχτα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την μοίρα μου, και τώρα επαναστατώ.

Ο Δεύτερος Εαυτός:
Η δικιά σου μοίρα είναι καλύτερη από την δικιά μου, αδελφέ, γιατί μου δόθηκε να είμαι ο χαρούμενος εαυτός αυτού του τρελού. Γελώ το γέλιο του και τραγουδώ τις χαρούμενες ώρες του, και με τριπλο-φτερωμένα πόδια χορεύω τις φωτεινότερες σκέψεις του. Εγώ θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη μου ύπαρξη.

«Ζούμε σ’ ένα matrix… η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

«Ζούμε σ’ ένα matrix… η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

Συνέντευξη του Μάνου Δανέζη στην Μαριάνθη Πελεβάνη

[Πηγή: Το Περιοδικό, 04/05/2014]

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.

Κρουστά: Οι Μουσικοί του Νείλου / Percussions: The Musicians of the Nile

Κρουστά: Οι Μουσικοί του Νείλου / Percussions: The Musicians of the Nile

«Οι Άραβες είναι πιο κοντινά αδέρφια μας από τους (Βορειο-κυρίως) Ευρωπαίους. Έχουμε πιο πολλά να μοιραστούμε μαζί τους, είναι πιο κοντά σ' εμάς»

Το Ισλάμ δεν είναι σε καμία περίπτωση έτσι που το παρουσιάζουν. Αναφέρομαι στην πεμπτουσία του. Έχει και μεγάλη Σοφία και Φιλοσοφία. Δείτε το σαν Κουλτούρα της περιοχής της Μέσης Ανατολής, κυρίως, & θα καταλάβετε, μην κολλάτε στο θρησκευτικό & θρησκοληπτικό. Απλώς, πάντα υπήρχαν & θα υπάρχουν στην Ιστορία οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονταν καταστάσεις για να κερδίσουν εξουσία & πλούτο βρώμικο. Θα μου πείτε: “Τζιχάντ;”. Και θα σας απαντήσω: “Σταυροφορίες; Ιερά Εξέταση;”. Ας μη μας τρομοκρατούν με τον κάθε φανατικό που χρηματοδοτούν οι ίδιοι που μας τον παρουσιάζουν & τον κατηγορούν, στη συνέχεια, παριστάνοντας τους “καλούς”, ενώ προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιώντας τη δυστυχία των ανθρώπων. Το Ισλάμ, κι ο Αραβικός Πολιτισμός, πιο συγκεκριμένα, έχουν επιδείξει εξαιρετικά υψηλά επιτεύγματα & σε εποχές που ο υπόλοιπος Κόσμος ζούσε μέσα στο απόλυτο σκότος. Δείτε για παράδειγμα την ευγένεια & τη λεπτότητα του “Αλ Άνδαλους” (Ισπανία), που, εκτός των άλλων, διέσωσε & μετέφρασε αμέτρητα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, που διαφορετικά θα είχαν καταστραφεί ολοσχερώς, θα είχαν εξαφανιστεί.

Ο συγγραφέας – κατάσκοπος του βρετανικού στέμματος

Ο συγγραφέας – κατάσκοπος του βρετανικού στέμματος

1. Ο τυχαίος ταξιδιώτης

Στις αρχές του 1952 ο Λόρενς Ντάρελ αποβιβάστηκε στην Κύπρο «με μοναδικό σκοπό να αγοράσει ένα σπίτι και να ζήσει εκεί»· τον Αύγουστο του 1956 κυριολεκτικά «το βάζει στα πόδια» και, ουσιαστικά, εξαφανίζεται από τον ελληνικό χώρο.

Το 1957, ο Ντάρελ εκδίδει τα Πικρολέμονα, προϊόν της τελευταίας εμπειρίας του σ’ αυτό το χώρο, που είναι ταυτόχρονα και μια προειδοποίηση για το τι πρόκειται να υποστούν οι Κύπριοι, οι Cyps όπως περιφρονητικά τους αποκαλεί, οι «άτακτοι νησιώτες», οι «αρκετά βλάκες», αν συνεχίσουν να διεκδικούν την Ένωση με την Ελλάδα και την αυτοδιάθεση.

Την ίδια χρονιά του απονέμεται το βραβείο Duff Cooper και το βιβλίο διαδίδεται παγκοσμίως ως η πιο «πιστή και αμερόληπτη» ματιά της Μεγαλονήσου «τα ταραγμένα χρόνια του 1953-1956», την εποχή που ο αγώνας της Κύπρου για να απαλλαχτεί το βρετανικό ζυγό εκφράζεται με τα όπλα.