Η «επανάσταση» της ελίτ και το μεταναστευτικό ζήτημα

Η «επανάσταση» της ελίτ και το μεταναστευτικό ζήτημα

του Κωνσταντίνου Ρωμανού*

Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, υφίστανται αλλαγές στην ιδεολογία και τους θεσμούς, οι οποίες, παρά το γεγονός ότι μπορούν να θεωρηθούν επαναστατικές ως προς την έκταση και το βάθος, δεν προέρχονται από φυσικά αιτήματα μιας λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά από παρεμβάσεις εκ των άνω της ελίτ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η απώλεια της συλλογικής ιστορικής μνήμης και της εντοπιότητας, αμφότερα χαρακτηριστικά της έννοιας πατρίδας. Η εγκατάλειψη δηλαδή της κοινωνίας των ομοίων-ομογενών προς χάριν της ουτοπίας – ή δυστοπίας – μιας νέας κοινωνίας ετερόκλητων «διαφορετικοτήτων», που αποτελούν ό,τι αποκαλείται «πολυπολιτισμός». Η αποσύνδεση του θέλεος και του άρρενος φύλου από τον φυσικό του προσδιορισμό με την συνεπακόλουθη δημιουργία – διά της τεχνοεπιστήμης – ενδιάμεσων μορφών ανθρωπίνου υλικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεσμοθέτηση καινοφανών μορφών «οικογένειας». Αυτές και άλλες ριζικές μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν, στο δυτικό πλαίσιο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την κατασκευή μίας κατ’επίφασιν δημοκρατικής κοινής γνώμης, η οποία απαιτεί ή τουλάχιστον ανέχεται, τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, η «κοινωνική μηχανική» (social engineering), χρησιμοποιεί έναν εξελιγμένο προπαγανδιστικό σχεδιασμό, οργουελικού τύπου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η σοφιστική μέθοδος της μετατόπισης του νοήματος των εννοιών, που συνήθως συνοδεύεται, όπως είναι αναμενόμενο, από την ποινικοποίηση των αντιθέτων απόψεων μέσα σε μια τέτοια κοινωνία.

Ο όρος που αποδίδει συνεκτικά τη νεοταξίτικη στρατηγική ιδεολογικής χειραγώγησης του δυτικού κόσμου είναι: «Πολιτική Ορθότητα». Στα πλαίσια της Π.Ο. απαγορεύονται απόψεις οι οποίες μπορούν να θίξουν μειονότητες προσδιοριζόμενες από φύλο, φυλή, εθνότητα, θρησκεία ή «σεξουαλικό προσδιορισμό». Τέτοιες απόψεις θεωρούνται συλλήβδην ξενοφοβικές, σεξιστικές, ρατσιστικές, ισλαμοφοβικές, ομοφοβικές. Την ποινικοποίηση των εν λόγω εγκλημάτων λόγου, διεκπεραιώνει ο «αντιρατσιστικός νόμος», που ψηφίσθηκε αθόρυβα από τη Βουλή των Ελλήνων τον Σεπτέμβρη του 2014. Ο νόμος αυτός, όπως απεφάνθη παλαιότερα ο Chomsky για την περίπτωση της Γαλλίας, ποινικοποιεί ένα ευρύ φάσμα του δημοσίου διαλόγου και είναι παντελώς ασύμβατος με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Η εφεύρεση και οριοθέτηση μειονοτήτων νέας κοπής, ως πολιτικών υποκειμένων στα πλαίσια των εθνικών κρατών, είναι, όπως φαίνεται από την έκταση και ομοιογένεια της επιβολής τους, έργο υπερεθνικής ελίτ με εθνικούς εκάστοτε τοποτηρητές. Το έργο αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να τελεσφορήσει, όσον αφορά το σκέλος διαφορετική θρησκεία, φυλή και εθνότητα, αν δεν προωθείτο, από το 1990 και μετά, η μαζική μετανάστευση από τον τρίτο κόσμο προς τις χώρες της Δύσεως. Με τον τρόπο αυτό επεκράτησε, όλο και περισσότερο, η de facto ανομοιογένεια σε πάλαι ποτέ κατά το μάλλον ή ήττον ομοιογενή εθνικά κράτη, και η «Πολιτική Ορθότητα» ανεδείχθη σε προϋπόθεση συνυπάρξεως των ετερογενών πληθυσμιακών ομάδων σε βάση ισότητας. Ιδεολογικά και νομικά, οι νέες ομάδες γίνεται προσπάθεια να περιχαρακωθούν μέσα από την δυνητική εγκατάλειψη την έννοιας του Πολίτη χάριν της εννοίας του Ανθρώπου και, συνεπακόλουθα, της εννοίας του πολιτικού δικαιώματος χάριν της εννοίας του ανθρωπίνου δικαιώματος.

Στην Ελλάδα, χώρα εμβληματική για τον δυτικό και τον παγκόσμιο πολιτισμό (και πιθανότατα ακριβώς για τον λόγο αυτόν), η μετανάστευση των αλλογενών έλαβε πολύ μεγαλύτερη έκταση απ’ό,τι στις λοιπές χώρες, με καθεστώς πλήρους ανομίας, με παντελή απουσία της εννοίας του εθνικού συμφέροντος και απεριόριστη προπαγανδιστική κάλυψη, δηλαδή εφαρμογή της «Πολιτικής Ορθότητας» σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου βίου. Ελήφθησαν μέτρα για να επιτευχθεί μόνιμη εγκατάσταση εκατομμυρίων παρανόμων μεταναστών στην χώρα: τέσσερις -μέχρι τούδε- εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις, αλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος ιθαγένειας, αλλαγή των σχολικών αναλυτικών προγραμμάτων (προς την κατεύθυνση διαπολιτισμικής εκπαίδευσης), προστασία του δουλεμπορίου (έγινε απλό πλημμέλημα), προστασία του παρεμπορίου (δεν φορολογείται παρά την οικονομική κρίση), προστασία της γκετοποίησης και εγκληματικότητας, δωρεάν εκπαίδευση, υγεία και χρήση των κοινωνικών υποδομών, κατάργηση της φύλαξης των συνόρων από τον στρατό (αντ’αυτού φυλάσσονται συμβολικά από μικρό αριθμό συνοριοφυλάκων), δημιουργία παρακρατικών ομάδων για την τρομοκρατία επί των «ξενοφοβικών» ελλήνων αυτοχθόνων, κλπ. Τα μέτρα αυτά ευνοούν τον εποικισμό (έγκλημα του Διεθνούς Δικαίου) και, συνυπολογιζομένης της ελληνικής υπογεννητικότητας και οικονομικής μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας προς ανεύρεσιν εργασίας σε ξένες χώρες, δεν μπορεί παρά να νοηθούν ως αποβλέποντα σε αντικατάσταση του πληθυσμού της χώρας. Σε όλα αυτά προστίθεται τελευταία η άποψη της υφυπουργού μεταναστευτικής πολιτικής, κας Χριστοδουλοπούλου, ότι τα σύνορα οφείλουν να είναι … ανοιχτά, προκειμένου να εισέρχονται ελεύθερα στη χώρα όσοι ζητούν πολιτικό άσυλο.

Ατυχώς τα κατά καιρούς προτεινόμενα μέτρα από ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου, για την αντιμετώπιση αυτών των εξελίξεων, είναι σε τέτοιο βαθμό λανθασμένα, ώστε να δημιουργούν αμφιβολίες είτε για την οξύνοια είτε για αυτήν καθ’εαυτήν την εντιμότητα εκείνων που τα προτείνουν. Πρώτο εκ των προτεινομένων μέτρων είναι η κατάργηση της συνθήκης του 2003, Δουβλίνο ΙΙ, ώστε οι εισερχόμενοι στην Ελλάδα να προχωρούν απρόσκοπτα στις χώρες της Ευρώπης και να μην παραμένουν στην Ελλάδα. Οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι είναι παράλογο και ανήθικο να απαιτούμε από τις χώρες της Ευρώπης να ανοίξουν  - παρά το εθνικό τους συμφέρον – τα σύνορά τους στην λαθρομετανάστευση, επειδή η Ελλάς έχει επιλέξει να διατηρεί ανοικτά τα δικά της. Πώς θα αντιμετωπισθεί η υπόνοια ότι επί του προκειμένου η Ελλάς δεν αποβλέπει εις άλλο παρά να αναβαθμίσει τον ρόλο της ως δουλεμπορικού κόμβου;

Το δεύτερο –μικρονοϊκό- προτεινόμενο μέτρο είναι να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα στους λαθρομετανάστες, οι οποίοι δεν αποκλείεται να είναι … τζιχαντιστές, που να επιτρέπουν την νόμιμη εισαγωγή τους στην Ευρώπη. Και αυτό το σχέδιο προκαλεί την προαναφερθείσα υπόνοια. Από την Γερμανία ήλθε προ ολίγων ημερών η προβλεπόμενη αντίδραση και μάλιστα από το συνδικάτο της γερμανικής αστυνομίας (!): Να φύγει η ίδια η Ελλάς από το σύμφωνο Σέγκεν! Δηλαδή όλοι οι Έλληνες να στερηθούν το προνόμιο της ελεύθερης διακίνησης στην Ευρώπη!

Το τρίτο – και ευτυχώς τελευταίο – ελληνικό επίσημο αίτημα για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευση είναι να έλθει ο … ευρωπαϊκός στρατός να φυλάξει τα ελληνικά σύνορα. Δηλαδή, ο ελληνικός στρτός κρίνεται αναρμόδιος να φυλάει την Ελλάδα, επειδή τα ελληνικά σύνορα είναι «σύνορα της Ευρώπης»… (Κατά τ’ άλλα θέλουμε εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία). Η ιδέα πίσω από αυτό είναι να χρησιμοποιηθεί το μεταναστευτικό ως μοχλός, προκειμένου εκούσα – άκουσα, η Ευρώπη να εγγυηθεί τα σύνορα της Ελλάδας απέναντι στην επεκτατική Τουρκία. Όμως, η Ευρώπη δεν έχει λόγο να παρασυρθεί σε μία πολιτική που ποτέ δεν επέδειξε διάθεση να ασκήσει απέναντι στην Τουρκία. Η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, επαρκεί για την ευρωπαϊκή αναχαίτιση της λαθρομετανάστευσης, χωρίς να υποχρεώνει την Ευρώπη σε ανεπιθύμητες αλλαγές της εξωτερικής της πολιτικής.

Άλλα είναι τα απαραίτητα μέτρα για την πάταξη της λαθρομετανάστευσης και την αποφυγή του εποικισμού της χώρας. Όμως η λήψη των εν λόγω μέτρων προσκρούει στην αντίθετη πολιτική βούληση της ελίτ και στην έλλειψη πολιτικής βούλησης του λαού … Για τους λόγους αυτούς, τυχόν απαρίθμηση τέτοιων μέτρων, θα αποτελούσε περιττό ευχολόγιο.

Και με κάθε χαμένο χρόνο που περνάει, εδραιώνεται το πολυεθνικό μόρφωμα αγνώστου ταυτότητας στο έδαφος της Ελλάδας.

*Κωνσταντίνος Ρωμανός

Καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου