«Lebensraum» (ζωτικός χώρος) και «Deutschland, Deutschland, uber Alles»

«Lebensraum» (ζωτικός χώρος) και «Deutschland, Deutschland, uber Alles»

Η ανθελληνική πολιτική του Βερολίνου δεν είναι τωρινή ούτε συγκυριακή. Ούτε έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα που σήμερα τυχαίνει να κατέχουν κορυφαία αξιώματα, όπως η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε. Στηρίζεται σε καλά εδραιωμένα στερεότυπα και αρνητικούς μύθους, που είναι διαχρονικά στην γερμανική νοοτροπία. Αυτές οι αθλιότητες που διαβάζουμε καθημερινά δεν είναι μόνο αναπαραγωγή της «Bild». Διατρέχουν απ' άκρη σ' άκρη την γερμανική κοινωνία ως καλά εδραιωμένες πεποιθήσεις. Δεν πρέπει όμως να αγνοούμε ένα σημαντικό κομμάτι της γερμανικής διανόησης που ξεχωρίζει για την κατανόηση της Ελλάδας και μας συμπαραστάθηκε μετά τα δεινά του μνημονίου.

Το προαιώνιο δόγμα των Ανθελλήνων Γερμανών καταστρέφει πάλι, με οικονομικό πόλεμο αυτή την φορά, την Ελλάδα

της Αθηνάς Κατσαφάδου*          

«Έτσι, βρέθηκα ανάμεσα στους Γερμανούς… Βάρβαροι ανέκαθεν, έγιναν ακόμη πιο βάρβαροι με την επιμέλεια και την επιστήμη και ακόμη με την ίδια την θρησκεία, βαθύτατα  ανίκανοι για κάθε  θεϊκό αίσθημα, χαλασμένοι ώς το μεδούλι, ανίκανοι για την ευτυχία των  ιερών χαρίτων, επιρρεπείς στην υπερβολή και στην πενιχρότητα, προσβλητικοί  για  κάθε  αγνή ψυχή, αναίσθητοι και χωρίς αρμονία σαν τα θρύψαλα ενός πεταγμένου αγγείου…

Δεν μπορώ να φαντασθώ άλλο λαό τόσο διχασμένο σαν τους Γερμανούς. Βλέπεις  χειροτέχνες, αλλά όχι ανθρώπους, φιλοσόφους, αλλά όχι ανθρώπους, ιερείς, αλλά όχι  ανθρώπους, αφέντες και δούλους, νέους και ηλικιωμένους, αλλά όχι ανθρώπους».

Φρήντριχ Χαίλντερλιν (1770 – 1843), Υπερίων σ. 221 – 226

«Σε όλες τις διεθνείς σχέσεις, η Γερμανία, από τις απαρχές της κιόλας, αργά  και  συστηματικά, έπαιζε πάντα τον ρόλο του εισβολέα, του κατακτητή, πάντα πρόθυμη να επεκτείνει στο έδαφος των γειτόνων της, την δική της θεληματική υποδούλωση και, από τότε που εδραιώθηκε σαν ενιαία δύναμη, έγινε μία  απειλή, ένας κίνδυνος για την ελευθερία ολόκληρης της Ευρώπης. Η σημερινή  Γερμανία δεν είναι άλλο παρά υποδούλωση θριαμβευτική και κτηνώδης».

Μιχαήλ Μπακούνιν (1814–1876), «ΚνουτοΓερμανική αυτοκρατορία»

Η   ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ  Η  ΓΕΡΜΑΝΙΑ  ΟΔΗΓΕΙ  ΣΤΗΝ  ΕΘΝΙΚΗ  ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Από το 2010 και μέχρι σήμερα βρισκόμαστε κάτω από δριμεία «επιτήρηση», στην ουσία  ΚΑΤΟΧΗ της Γερμανικής Ευρώπης, δηλαδή της Γερμανίας. Το 1941, οι Γερμανοί μάς  κατέλαβαν στρατιωτικά μετά από τις νικηφόρες  μάχες σε όλα τα μέτωπα που διεξήγαγε ο  στρατός μας εναντίον των επιτιθέμενων  Ιταλών συμμάχων τους. Η καταστροφή της χώρας μας  υπήρξε πλήρης. Είχαμε τα περισσότερα θύματα σε αυτόν τον πόλεμο ανάλογα με  το  πληθυσμό της χώρας, σε σχέση με άλλες χώρες  της  Ευρώπης. Ουδέποτε αποζημιωθήκαμε. Ουδέποτε μας επέστρεψαν τα δάνεια, τον χρυσό και τους αρχαιολογικούς μας θησαυρούς.  

Η παρούσα κατοχή γίνεται με άλλα μέσα, οικονομικά. Σε εξαφανίζουν από τον χάρτη χωρίς να  έχουν χάσει ούτε έναν στρατιώτη. Σε ταπεινώνουν, σε προπηλακίζουν μέσα από τα έντυπά  τους, σε στοχοποιούν ως αναξιόπιστο εταίρο, ενοχοποιούν τον λαό μας ως αργόσχολο, κλέφτη, απατεώνα, αναξιόπιστο κ.λπ. Με την  ανακάλυψη δε των υδρογονανθράκων στο Αρχιπέλαγος και του φυσικού αερίου καθώς και του  οσμίου και κόκκινου ψευδάργυρου  και  άλλων  πολύτιμων ορυκτών, έχουν εντείνει έτι περαιτέρω την επιτήρηση με βαρύτατους οικονομικούς όρους χωρίς ρήτρα ανάπτυξης, πρωτόγνωρους στα παγκόσμια  χρονικά. Με την οικονομική αφαίμαξη έρχεται και η γεωπολιτική. Ανοίγουν τον δρόμο στους παλαιόθεν συμμάχους τους. Τους Τούρκους.

Ήδη από το 1959, κατά την συζήτηση στην Βουλή του Νόμου 4016/1959 που έδινε χάρη  στον εγκληματία  πολέμου, τον περιβόητο Μέρτεν, ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ στην κατοχή Κομνηνός  Πυρομάγλου το είχε οξυδερκέστατα επισημάνει:

«Η  Γερμανία οσάκις χάνει  έναν  πόλεμο (……. ) υπόσχεται ότι δεν θα το επαναλάβει, και  όμως αλλάζει εντελώς τακτικήν. Επανέρχεται με άλλους τρόπους και άλλα μέσα να κατακτήσει (…… ).  Επανέρχεται στην Ελλάδα διά της οικονομικής διεισδύσεως. Οι  Γερμανοί θα απομυζήσουν  την Ελλάδα μέχρις διαλύσεως, όπως συνέβη και με το Καμερούν (…… ). Η Ελλάς δικαιούται αποζημιώσεων εκ των καταστροφών της Κατοχής. Εξ όλων αυτών τίποτε δεν έδωσεν, ούτε  πρόκειται να δώσει. Απεναντίας, έρχεται να εκμεταλλευθεί και πάλιν την Ελλάδα.  Η οικονομική  εξαθλίωσις είναι η χειροτέρα κατοχή. Και συντόμως θα υποστώμεν εκ μέρους των ιδίων εγκληματιών πολέμου την χειροτέραν αυτήν κατοχήν».

Οι αιμοδιψείς Τεύτονες Ιππότες μετά από δύο και πλέον αιώνες κυριαρχίας τους διαμόρφωσαν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πρωσικό έθνος, με τις ελίτ του, γερμανικές ή εκγερμανισμένες, γαιοκτημόνων και πλουσίων εμπόρων. Αποτέλεσαν, με τις επιδρομές τους, την μεγαλύτερη πληγή για τους ορθόδοξους λαούς της Ανατολής. Τον 13ο αιώνα ο εξόριστος Ρώσσος πρίγκιπας Αλέξανδρος Νιέφσκι επιστρατεύτηκε για να αντιμετωπίσει τους Γερμανούς. Η αποφασιστική μάχη δίνεται πάνω στην παγωμένη λίμνη Πέϊπους (ρωσ. Τσούντσκογιε), στις 5 Απριλίου 1242, και καταλήγει στον θρυλικό πλέον ρωσσικό θρίαμβο. Η αφίσσα είναι από την ομώνυμη ταινία του Αϊζενστάϊν (1938) που γυρίστηκε εν' όψει του Δευτέρου Παγκοσμίου Πόλέμου προκειμένου να προετοιμάσει τον ρωσσικό λαό για την επίθεση του Γ' Ράϊχ.

Η Γερμανία γνωρίζει καλά, πως μια εξουθενωμένη χώρα, αποικία χρέους και,  πάνω απ΄ όλα,  χωρίς εθνική νομισματική πολιτική αφού επί του απροκάλυπτα φιλογερμανού Σημίτη  απωλέσαμε την δυνατότητα που έχει ένα ανεξάρτητο έθνος να τυπώνει το εθνικό του νόμισμα  και  ενταχθήκαμε με παραποιημένα στοιχεία στο πανάκριβο Γερμανικό ευρώ, γνωρίζει  λοιπόν  καλά η Γερμανία, πως αυτή η πλήρως αφυδατωμένη χώρα, δεν θα έχει επάρκεια αντίστασης  στον επαπειλούμενο τεμαχισμό της. Φροντίζουν γι΄ αυτό και οι εντός των τειχών «πρόθυμοι» πολιτικοί, κανάλια, τύπος, και μεγάλο ποσοστό της κοινωνικοοικονομικής ελίτ, κυρίως δε οι  εθνομηδενιστές παντός τύπου, όπως καθηγητές, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες,  κανάλια, κόμματα και κυρίως η μέγιστη  πλειοψηφία των ΜΚΟ, οι  οποίοι μεθοδικά  χτυπάνε  αλύπητα τον Ελληνισμό, απονευρώνοντάς τον.

Η επίθεση εναντίον μας είναι σε πλήρη εξέλιξη από το 2010. Όχι με βομβαρδισμούς και  τανκς  όπως συνέβη στην γείτονα. Με κάτι ποιο έξυπνο και ποιο προσοδοφόρο. Με οικονομικό  πόλεμο. Έτσι, οι Τεύτονες «ιππότες» ενθυλακώνουν τεράστια κέρδη από τις θυσίες του  Ελληνικού λαού και κερδίζουν σε Ζωτικό Χώρο («lebenstraum») που γι΄ αυτό το άπιαστο όνειρο των Νιμπελούγκεν, κατέστρεψαν ολόκληρη την  ανθρωπότητα και στον Α΄ και στον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα το Δ΄ Ράιχ επελαύνει εναντίον μας, ακριβώς με την ίδια φιλοσοφία, όπως στους δύο καταστρεπτικούς πολέμους που μακέλεψε τον μισό πλανήτη, αλλά με άλλη  τακτική. Δεν στέλνει πάντσερ και στούκας. Στέλνει Μνημόνια, προληπτικές γραμμές στήριξης ….. και  τον Φούχτελ. Παράλληλα, ενώ η χώρα μας είναι εταίρος υποτίθεται ισότιμος, η ισοτιμία υφίσταται μόνο για τις υποχρεώσεις μας και όχι για τα δικαιώματα. Το πιο βασικό, τα σύνορα ουδέποτε αναγνωρίσθηκαν ως σύνορα της Ευρώπης.

Εισέβαλε το BARBAROS στον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου, όχι  της κατεχόμενης, της  ελεύθερης, και  η  κυρία  Μέρκελ  ψευτοδιαμαρτυρήθηκε έτσι για τά  μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης,  η οποία  έκπληκτη  παρακολουθούσε  την  εισβολή  στα ύδατα  κράτους–μέλους της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης  και  οι εταίροι του σφύριζαν  αδιάφορα! Εάν εισέβαλε  εχθρικός  στρατός  στην  Γερμανία  πώς θα  αντιδρούσε  η  Καγκελάριος;  Πώς θα αντιδρούσε η Γαλλία, η Αγγλία; Τι μήνυμα στέλνεις στον εισβολέα; 

Την ίδια περίοδο της εισβολής, η Ελληνική  Κυβέρνηση, μοιραία και άβουλη, μα υπάκουη  πάντα στις υπαγορεύσεις της Καγκελαρίου και της κυβέρνησης των ΗΠΑ, υποδεχόταν - ταπεινώνοντας και εξοργίζοντας τον Ελληνικό λαό - τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου ενώ συνεδρίαζε από κοινού με το Τουρκικό υπουργικό συμβούλιο!!

Η κυβέρνηση της Ελλάδας και της Κύπρου, δεν γνωρίζουν το απλό μάθημα του διεθνούς  δικαίου και της διεθνούς πρακτικής, ότι ΠΟΤΕ καμμία εθνικά αξιοπρεπής χώρα και κυβέρνηση δεν συνομιλούν με τον κατακτητή.

Κολωνία. Ο ναός του Αγίου Παντελεήμονος ή Αγ.Πανταλέοντα κατά τους καθολικούς, έχει μέσα του ένα τάφο που γράφει: “DOMINA THEOPHANU IMPERATRIX” δηλαδή «ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΘΕΟΦΑΝΩ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ». Ποια ήταν η Θεοφανώ;  Ο Όθων Α’ (912-973μ.Χ) δούκας της Σαξονίας και βασιλιάς της Γερμανίας και Ιταλίας, πάντρεψε το γιο του Όθωνα Β’ τον Ερυθρό, με την Ελληνίδα πριγκίπισσα Θεοφανώ, το 972μ.Χ. Την αρχοντοπούλα συνόδεψαν στη νέα της πατρίδα άνθρωποι της εκκλησίας, των γραμμάτων και των τεχνών. Η ομορφιά, η λεπτότητα, η μόρφωση της Θεοφανούς εντυπωσίασε πολλούς. Αυτό  είχε σαν αποτέλεσμα να θέσει τα θεμέλια του πολιτισμού (έστω και προσωρινά) σ’ ένα λαό βάρβαρο και πολιτιστικά υπανάπτυκτο. Βέβαια αυτό δεν ήταν εύκολο, γιατί η Θεοφανώ βρισκόταν μέσα σ’ ένα περιβάλλον πολύ εχθρικό, ούτε φαίνεται να το εκτίμησαν ποτέ οι Γερμανοί. 

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Το  ερώτημα ανακύπτει αβίαστα: Ήταν ανέκαθεν υβριστική και επιθετική η πολιτική συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην χώρα μας και εάν συνέβαινε αυτό διαχρονικά, από πότε, και ποιοι  είναι οι βαθύτεροι λόγοι αυτής της προαιώνιας αντιπαράθεσης; Η προσεκτική μελέτη της Ιστορίας δίνει απαντήσεις που έχουν να κάνουν με την οικονομία, την γεωπολιτική, την διαφορά πολιτισμικού status, την διάσταση μεταξύ Ορθοδοξίας και Προτεσταντισμού και εν γένει στην  μεγάλη διαφορά νοοτροπίας που έχει να κάνει με την βαθύτερη φιλοσοφική θεώρηση των νοημάτων της ζωής των δύο λαών.

Η κύρια αρχή της αντιπαράθεσης καταγράφεται ιστορικά, όταν αυτοκράτωρ της Γερμανίας ήταν  ό Όθων ο Α΄ (962 -973 ), ιδρυτής τη μετέπειτα  Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού  Έθνους, απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη τον Λομβαρδικής καταγωγής επίσκοπο Κρεμώνας Λιουτπράνδο διά να διαπραγματευθεί με τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά το συνοικέσιο του  υιού του  Όθωνα του Β΄ με την πριγκίπισσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Θεοφανώ. Ο Λιουτπράνδος εξοργίστηκε για την υποβαθμισμένη υποδοχή από άποψη πρωτοκόλλου, που του επιφύλαξαν οι Βυζαντινοί, και έγραψε μία άκρως εμπαθή και υβριστική αναφορά για το ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη. 

Είναι αλήθεια πως ο Νικηφόρος Φωκάς τον είχε και περίμενε αρκετό χρόνο πριν αποφασίσει να τον δεχτεί σε ακρόαση. Αυτό, όμως, δεν έγινε χωρίς λόγο.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν τότε στην πλήρη ακμή της. Αυτοκράτωρ ήταν μόνον ένας. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Οι λοιποί ηγεμόνες της Δύσης ήσαν ρηγάδες ή βασιλιάδες. Όχι  αυτοκράτορες. Αυτό από τους Βυζαντινούς θεωρείτο σφετερισμός. Επομένως ο Λιουτπράνδος  εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος σφετεριστού και ως τέτοιος αντιμετωπίσθηκε. Έτσι λοιπόν, ο  Νικηφόρος Φωκάς -  ένας κατ’ εξοχήν επιτυχημένος αυτοκράτορας, ανίκητος στρατηγός, βαθύτατος γνώστης της μεγάλης πνευματικότητας της Ορθοδοξίας (υπήρξε πνευματικό τέκνο του Αγίου  Αθανάσιου και επιθυμούσε διακαώς να παραιτηθεί από τον θρόνο και να μονάσει δίπλα  στον ιερομόναχο Αθανάσιο στο Άγιο Όρος), βρήκε την ευκαιρία που περίμενε και τον  ταπείνωσε δεόντως. Ο Λιουτπράνδος έγραψε έναν λίβελλο εναντίον του αυτοκράτορα και των Βυζαντινών με τον λατινικό τίτλο «De Legatione Constantinopolitana».

Το συνοικέσιο δεν ευοδώθηκε επί Νικηφόρου Φωκά. Ευοδώθηκε επί αυτοκράτορος Ιωάννη  Τσιμισκή. Η Θεοφανώ παντρεύτηκε τον Όθωνα τον Β΄, και από τότε αρχίζει ο εκπολιτισμός των  Γερμανών αφού η Θεοφανώ έχει συμπεριλάβει στην ακολουθία της πολεοδόμους, αρχιτέκτονες, ανθρώπους των γραμμάτων, τεχνίτες, μαθηματικούς και ό,τι άλλο κάλυπτε την παιδεία των  Βυζαντινών, δηλαδή Όμηρο, Αριστοτέλη, Πλάτωνα κ.λπ.

Το προαναφερθέν κείμενο του Λιουτπράνδου, πιθανότατα δεν απηχούσε μόνο τις προσωπικές  του απόψεις, αλλά και τις επικρατούσες στον Δυτικό κόσμο αντιλήψεις για τους Έλληνες. Σε αυτό οι Έλληνες παρουσιάζονται ως: «Φιλάργυροι», «ψεύτες», «ανόητοι», «αναξιόπιστοι», «απατεώνες», «δόλιοι» κ.λπ. Η αντιμετώπιση αυτή ερμηνεύεται από τα αναμφισβήτητα  «συμπλέγματα κατωτερότητας» από τα οποία διακατέχονταν οι Γερμανοί και γενικότερα οι  Δυτικοί απέναντι στην ακμάζουσα ανατολική αυτοκρατορία. Συγκεκριμένα, κατά τον Λιουτπράνδο, ο Νικηφόρος είναι ένα πλάσμα πραγματικά τερατώδες, πυγμαίος με τεράστιο κεφάλι, με μάτια  σαν του τυφλοπόντικα... Ο λόγος του είναι θρασύς, αλλά ο νους του σαν της αλεπούς και σαν τον Οδυσσέα είναι επίορκος και ψευταράς. Επίσης είνα χωριάτης,  κατσικοπόδαρος, άξεστος, βάρβαρος, βάναυσος, κερατάς …… τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα ……..και  «Ο  τσιγγούνικος δείπνος τους αρχίζει και τελειώνει με μαρούλια, που κάποτε  έκλειναν τους δείπνους των προγόνων τους». Η εμπάθεια και η υπερβολή είναι εμφανής. Ακόμα όμως και στους λιβέλλους τους οι Γερμανοί και οι άλλοι Δυτικοί θεωρούν ότι οι Βυζαντινοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και τους αντιμετώπιζαν ως ενιαία οντότητα.

Έναν αιώνα προ του σχίσματος του 1054, διαπιστώνεται η ύπαρξη αρνητικών στερεοτύπων  από την πλευρά των Δυτικών και δη των Γερμανών. Οι Έλληνες κατηγορούνται ως  «σχισματικοί». Μετά δε την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 από τους Δυτικούς, οι  σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών θα επιδεινωθούν δραματικά. Η απαξιωτική εικόνα που έχουν οι Δυτικοί για τους Έλληνες αποτυπώνεται και στο Χρονικό του Μορέως, κείμενο του 14^ου  αιώνος γραμμένο πιθανότατα από κάποιο γασμούλο. «Ποίος να θαρρέση είς αυτουνούς, όρκον να τους πιστέψη, αφών τον Θεόν ου σέβονται, αφέντη ούκ αγαπούσιν;»…..

«Ακούσατε οι άπαντες, Φράγκοι τε και Ρωμαίοι, …..ελάτε εδώ να ακούσετε υπόθεσιν μεγάλην, την κακοσύνην των Ρωμαίων, την απιστίαν όπου έχουν…». Και εδώ είναι εμφανής η αντιπάθεια  των Δυτικών έναντι των μεσαιωνικών Ελλήνων, οι οποίοι παρ' όλα αυτά θεωρούνταν από τους  Δυτικούς ως ένας λαός με μεγάλο ιστορικό βάθος. Λίγα χρόνια μετά την Άλωση της  Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς Τούρκους, στα τέλη του 15^ου αιώνα, ο Γερμανός  προσκυνητής μοναχός Felix Faber σημειώνει: «Οι Λατίνοι και οι Έλληνες αλληλομισούνται σε  τέτοιο σημείο, που όλες οι χριστιανικές νίκες κατά των Τούρκων θα είναι μάταιες, αν δεν εξοντωθούν πρώτα οι Έλληνες»!

Το Β' Ράιχ (II Reich), ως διάδοχο σχήμα για το βασίλειο της Πρωσίας (Königreich Preußen), όχι μόνο ενοποιεί την Γερμανία, αλλά απλώνει τα πλοκάμια του σε όλη την Ευρώπη. Επιβεβαιώνεται ότι  «ο Πόλεμος είναι η εθνική βιομηχανία της Πρωσσίας», κατά δήλωση του Μιραμπώ από το 1788, σε γαλλική αφίσσα του 1917.

Στους αιώνες που ακολούθησαν μέχρι την Ελληνική Παλλιγεννεσία οι κάθε λογής περιηγητές και Δυτικοί  αξιωματούχοι που επισκέφτηκαν την Ελλάδα επαναλαμβάνουν τα αυτά αρνητικά μοτίβα εναντίον μας την ίδια στιγμή που οι αρχαιολάτρες «φιλέλληνες» απoψίλωναν την Ελληνική γη από τα αρχαία μας! Υπήρξαν βέβαια και πραγματικοί φιλέλληνες, αλλά αυτοί αντιπροσώπευαν  έναν κλειστό κύκλο πραγματικά μορφωμένων ανθρώπων της Δύσης και δεν εκπροσωπούσαν  την κοινή γνώμη της εποχής. Με την εμφάνιση του Ρομαντισμού, θα αλλάξει το κλίμα. Πολλοί  δυτικοευρωπαίοι θα έρθουν στην Ελλάδα να πολεμήσουν (1821 – 1829). Δεν εξέλιπαν όμως  οι  περιπτώσεις έντονου μισελληνισμού όπως η περίπτωση του Αυστριακού διανοούμενου Jakob  Philip  Fallmerayer (1790 – 1861), ο οποίος έγινε γνωστός για τις θεωρίες του περί απουσίας οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ των αρχαίων και των νεώτερων  Ελλήνων. Απόψεις  αυτού του κυρίου βρίσκουμε σε περιοδικό της κατά δήλωση Αριστεράς όπως επισημαίνει ο  πάντα εύστοχος Στάθης στα κείμενά του. Οι ανθελληνικές αυτές απόψεις του Φαλμεράυερ έχουν απαντηθεί και πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων από την πλειοψηφία της Παγκόσμιας Ακαδημαϊκής κοινότητας. Το ερώτημα τίθεται αυτοδικαίως από μόνο του. Και γιατί λοιπόν αναζωπυρώνεται η ανθελληνική και αντιεπιστημονική θεωρία του Fallmerayer από την «διανόηση της Δήθεν αριστεράς;». Ρητορική βεβαίως η ερώτηση. Γνωρίζουμε πια γιατί. 

Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν άσχετος με την απόλυτα αρνητική θέση του Μέττερνιχ της Ιεράς  Συμμαχίας εναντίον της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τους Τούρκους. Ό Μέττερνιχ προωθούσε παντοίω τρόπω το δόγμα της διατήρησης της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γερμανοί λειτουργούσαν ΠΑΝΤΑ υπέρ των Τούρκων. Με  τις πολιτικές τους εναντίον μας ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, άνοιγαν και ανοίγουν τον δρόμο στους Τούρκους.

Ο πρώτος Αυστριακός πρεσβευτής στην Αθήνα Άντον Πρόκες φόν Όστεν (1795 -1876) το 1834 και απεσταλμένος της Αυστριακής κυβέρνησης για τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα κατά τα χρόνια  της Επανάστασης του ‘21 υπήρξε ο άνθρωπος του Μέττερνιχ στην Ελλάδα. Ήταν το μάτι του και  το αυτί του. Οι δημοσιευμένες επιστολές του προς τον Ιάγο της πολιτικής της Ιερής Συμμαχίας, δεξί χέρι του Μέττερνιχ Φρειδερίκο Γκέντς, από τον καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της  Βιέννης Πολυχρόνη Ενεπεκίδη αποδεικνύουν τα όσα παραπάνω αναφέραμε. Ενδεικτικά μόνον  θα παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα των επιστολών του Όστεν:

«……ήταν το πρότυπο του λαού που σήμερα ατιμάζει το χώμα όπου η τέχνη και η επιστήμη ανέπτυξαν την πλούσια ομορφιά τους και βρήκαν την πλήρωσή τους».

«Κατά το 1820 είχαν φθάσει οι Έλληνες της Σμύρνης στο σημείο να πάρουν στα χέρια τους σχεδόν ολόκληρο το εμπόριο… Η ανεξαρτησία της Ελλάδος θα έχει σαν συνέπεια την ηγεμονία των Ελλήνων στο εμπόριο της Σμύρνης. Οι Έλληνες έμποροι θα παραμερίσουν για χίλιους τοπικούς λόγους τους Ευρωπαίους από την Ανατολή και μόνο το ρωσικό εμπόριο θα μπορέσει να κρατηθεί δίπλα στο Ελληνικό και να επεκταθεί στον μεσογειακό χώρο...».

«Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι - από οποιαδήποτε πλευρά και αν την κυττάξει κανείς – η πιο ατιμωτική σελίδα του θλιβερού βιβλίου της Ιστορίας… Οι αιώνες έκτοτε δεν κατόρθωσαν ακόμη να εξαλείψουν την ηθική πανώλη από τον χαρακτήρα των επιγόνων της, ενώ και η δυναστεία του  Μωάμεθ πήρε τα πιο απάνθρωπα ήθη της σαν μια κληρονομιά από την ελληνική αυτοκρατορία των Βυζαντινών.

Ο Πρόκες φόν Όστεν στις 20–22 Απριλίου του 1825 επισκέπτεται την Σκύρο. Γράφει: «Στο κάστρο βρήκαμε μόνον ένα μαρμάρινο γείσο (θριγκό) με επιγραφή. Τα βαρβαρικά γράμματα της επιγραφής αναφέρονται στην ελεεινή εποχή των Ελλήνων αυτοκρατόρων γι' αυτό και δεν έκανα τον κόπο να την αντιγράψω».

«….Ένας συρφετός όπως ο Ελληνικός λαός, χωρίς αγάπη για την πατρίδα, χωρίς θάρρος,  χωρίς μια οποιαδήποτε αρετή, κομματιασμένος από το μίσος και τον φθόνο, χωρίς δικές του οικονομικές πηγές και χωρίς χαρακτήρα, με την ικανότητα να χρησιμοποιεί ξένους και όχι τις δικές του δυνάμεις, και χωρίς να έχει έναν άνδρα με άριστες ιδιότητες ……».

Παρ' όλο που γνωρίζει, ο απεσταλμένος του Μέττερνιχ, ως αυτόπτης μάρτυς τις περισσότερες  φορές, τις θηριωδίες των Τούρκων, το άνισον του αγώνα ενός καταπιεσμένου και αποφασισμένου λαού να κερδίσει την ελευθερία του, ενός λαού που σηκώνει το ανάστημά του ρακένδυτος, γενναίος και ριψοκίνδυνος και χωρίς να έχει κανέναν σύμμαχο απέναντι σε μια   αυτοκρατορία, την  Οθωμανική, δεν υπάρχει ούτε μία λέξη συμπαράστασης, έστω συγκατάβασης από τον  Όστεν. Μία λέξη, γι΄ αυτόν τον λαό, μόνο και μόνο γι΄ αυτή την αποκοτιά του. Γι΄ αυτήν την Ιερή μας Τρέλλα. Αλλά τα μεγάλα πράγματα και τις μεγάλες ιδέες, μπορούν να  τα νοιώσουν μόνο μεγάλοι άνθρωποι και μεγάλοι λαοί.

Επί Βαυαροκρατίας (1833 -1862) ο Όθων και πριν ενηλικιωθεί, η αντιβασιλεία, επέβαλαν και  διαμόρφωσαν τον σχεδιασμό του νέου κράτους, σύμφωνα με την ιδέα που είχαν ως Βαυαροί για την Γερμανική-Βαυαρική κοινωνία και διοίκηση, και όχι για την Ελληνική, και ιδίως δεν έλαβαν  καθόλου υπ΄ όψιν τους την σοφή κοινοτική  - δημοκρατική διοίκηση των σκλαβωμένων Ελλήνων  που λειτούργησε παραδειγματικά πάνω από 350 χρόνια. Δεν κατενόησαν ή δεν ήθελαν να κατανοήσουν την ιδιαιτερότητά μας. Γι΄ αυτό, οι Έλληνες δεν νοιώθουμε το κράτος σαν κάτι δικό μας και δεν το προστατεύουμε αλλά επιδιώκουμε να προστατευθούμε εμείς από το κράτος. Είναι ένα κοστούμι έξω από τα μέτρα μας. Είναι επιβαλλόμενο έξωθεν. (Το θέμα έχει πλήρως  αναλυθεί επιστημονικά από τον καθηγητή κ. Γιώργο Κοντογιώργη).

Όταν ο δυτικός συνασπισμός εξεστράτευσε εναντίον της Ρωσίας κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1853 -1856 ), οι Έλληνες όχι μόνο δεν συμπαρατάχθηκαν με τους Δυτικούς αλλά έστειλαν και σώμα εθελοντών στο πλευρό των Ρώσων. Αυτό το γεγονός επέτεινε την αρνητική  εικόνα των Ελλήνων στην δυτικοευρωπαϊκή γνώμη. Ήδη από συστάσεως σχεδόν του Γερμανικού κράτους επί Bismarck (τέλη του 19^ου αι.), σοβαροί Έλληνες αναλυτές και  πολιτικοί κατηγορούσαν τους Γερμανούς ότι, στο πλαίσιο των γεωπολιτικών τους φιλοδοξιών,  επιθυμούσαν να διοικήσουν την Ελλάδα «ως επαρχία της Βαυαρίας» υπό το δόγμα του «Deutschland uber Alles». Αυτό το ίδιο δόγμα δεν το βλέπουμε να ξεδιπλώνεται απροκάλυπτα και σήμερα ενώπιοv μας; Για τα πάντα, ακόμα και τα πλέον επουσιώδη, όπως είναι η μείωση του ΦΠΑ στις τουριστικές περιοχές της χώρας, παρακαλούσε δουλικά η  κυβέρνηση την καγκελάριο Μέρκελ! Επετεύχθη μόνον όταν συναίνεσε η επικυρίαρχος.

Ο Kάιζερ Βίλχελμ Β' επισκέπτεται το μέτωπο της Καλλίπολης το 1915,
όπου τον υποδέχεται ο ένας από την τριανδρία των Νεοτούρκων, ο υπουργός Πολέμου, ο Τουρκαλβανός Εμβέρ Πασάς. Από τον Σουλτάνο, η εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε περάσει πια στα χέρια της φιλογερμανικής Τριανδρίας των ντονμέδων Νεοτούρκων αξιωματικών. Με την ευκαιρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), με την ενθάρρυνση των θεωρητικών του κινήματος των  Νεο-Τούρκων,αλλά και με την τεχνογνωσία του Β' Ράϊχ, η Υψηλή Πύλη προέβη σε  ωμές αγριότητες εναντίον των μη Μουσουλμάνων υπηκόων της γερασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟΙ

Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας προ και κατά την  διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, δεν ήταν άσχετος με την συστηματική  εξόντωση  του μικρασιατικού  Ελληνισμού από τον σουλτάνο και κατόπιν από τους Νεότουρκους, αφού  έγινε κατόπιν σχεδιασμών και προτροπών Γερμανών αξιωματικών-συμβούλων τους, όπως του Liman von Sanders πασά, που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες Έλληνες «εχθρικά στοιχεία, εμπνεόμενα με έξωθεν επαναστατικάς ιδέας», τα οποία θα έπρεπε να διωχθούν ανηλεώς. Εδώ, πρέπει να διευκρινισθεί το εξής: Οι Τούρκοι, διέπραξαν γενοκτονία όχι γιατί τους το συμβούλεψε ο Γερμανός σύμμαχός τους. Το έπραξαν για καθαρά ληστρικούς λόγους και ευρύτερα  πολιτικούς. Απλώς, συνέπεσαν οι γεωστρατηγικοί και γεωπολιτικοί στόχοι εκείνη την ιστορική στιγμή της Τουρκίας και της Γερμανίας. Στην σκέψη των Τούρκων υπήρχε πάντα η ιδέα της γενοκτονίας. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, όπως λέει ο σοφός λαός.

Πολύ πριν, από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ο  Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β΄ ταξίδεψε στα εδάφη της  Οθωμανικής αυτοκρατορίας (έφθασε μέχρι την  Ιερουσαλήμ), και οι Γερμανοί τραπεζίτες και  αξιωματικοί αύξησαν την δράση τους: Αναδιοργάνωσαν τον Τουρκικό στρατό, έκαναν επενδύσεις, και τέλος ανέλαβαν την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Κωνσταντινουπόλεως-Βαγδάτης! Το Βερολίνο διατυμπανίζει με καμάρι την πολιτική των «τριών  Βήτα»: Βερολίνο-Βυζάντιο-Βαγδάτη! Έναντι των παροχών αυτών, δωρίθηκαν στον Κάιζερ, τα ανυπέρβλητα γλυπτά της Περγάμου και πλείστα άλλα, που αποτελούν τον κυριότερο αρχαιολογικό πλούτο της Γερμανίας!

Γκραβούρα του Α' Παγκόσμιο Πολέμου: Ο Βούλγαρος, στρατιώτηςπαίζει μπαγλαμά, προς τέρψιν των συμπολεμιστών του, του Οθωμανού, του Αυστρο-Ούγγρου και του Γερμανού.

Η σημαντικότερη προσφορά των Γερμανών προς τους Τούρκους ήταν η προσπάθεια  αναδιοργάνωσης του τουρκικού στρατού από τον Γερμανό αντισυνταγματάρχη Κολμάρ φόν ντέρ  Γκόλτς (1843-1916), που μπόρεσε και νίκησε τον ανοργάνωτο ουσιαστικά Ελληνικό  στρατό το 1897. Ο ουσιαστικός αναμορφωτής του τουρκικού στρατού ήταν ο επίσης Γερμανός  στρατηγός Λίμαν φόν Σάντερς (1855 –1929), ο οποίος εν όψει του Μεγάλου πολέμου  παρέμεινε στην Τουρκία ως alter ego του Τούρκου αρχιστρατήγου, ενώ γενικός επιτελάρχης του  τουρκικού στρατού διορίστηκε ο επίσης Γερμανός στρατηγός Μπρόνσαρ φόν Σέλλεντορφ. Στον Λίμαν φόν Σάντερς προσγράφεται και η εισήγηση πλήρους διωγμού των Ελλήνων της  Μικράς Ασίας. Ωστόσο η πολιτική των γενοκτονιών είχε αρχίσει στην Τουρκία, από το 1894 με την επίθεση κατά των Αρμενίων. Από  το 1895, με εισηγήσεις Γερμανών συμβούλων, άρχισε να χτυπιέται, με ειδικούς νόμους, το επιχειρηματικό και εργατικό κεφάλαιο των Ελλήνων και να επιβάλλεται σιωπή στην πνευματική δημιουργία. Αξιόλογοι πνευματικοί άνδρες, όπως ο Βλάσσης Γαβριηλίδης, ο Κλεάνθης Τριανταφυλλόπουλος και πολλοί άλλοι, λόγω της αρθρογραφίας τους, διώχτηκαν από την Τουρκία.

Οι  διωγμοί πήραν βίαιο χαρακτήρα κατά τους Βαλκανικούς πολέμους1912 -1913, όταν  ολόκληρα χωριά εξοντώθηκαν στο εσωτερικό και οι κάτοικοι αναζήτησαν καταφύγιο στην  παραλία. Ευτυχώς, που τότε στο τιμόνι της  Εκκλησίας τηςΣμύρνης βρισκόταν οπερίβλεπτος Χρυσόστομος Καλαφάτης, ο μετέπειτα εθνοϊερομάρτυς, ο οποίος κινητοποίησε την Ευρωπαϊκή και την διεθνή κοινή γνώμη υπέρ των σφαγιαζόμενων και καταδιωκομένων Ελλήνων. Οι Νεότουρκοι είχαν εκπονήσει πλήρες σχέδιο αφανισμού των Ελλήνων. Και οι  Γερμανοί επίσης. Έπρεπε να «καθαρίσει» η Μικρά Ασία και η Θράκη από τους Έλληνες. 

Ο αρχιτέκτων της εξόντωσης Αρμενίων και Ελλήνων ήταν ο Ταλαάτ Μπέης. Πίσω του, πάντα,  βρισκόταν ο Λίμαν φόν Σάντερς, που κάποτε, τάχα έκπληκτος,όταν μαζί επισκέφτηκαν το  Αϊβαλή, ρώτησε τον Ταλαάτ: «Μπά! Υπάρχουν ακόμη Έλληνες στις Κυδωνίες;». Και ο Ταλαάτ  απαντούσε, όπως θα απαντούσαν αργότερα οι συμπατριώτες του Σάντερς: - «Ευρισκόμεθα εις την οδόν της εξοντώσεως…».

Ο τότε πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κωνσταντινούπολη Ερρίκος Μοργκεντάου,  στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου» γράφει: «Μίαν ημέρα ο πρεσβευτής της Γερμανίας  Βαγκενχάιμ και εγώ, εξήλθομεν έφιπποι εις περίπατον είς τους προς βορράν της Κωνσταντινουπόλεως λόφους. Ο Βαγκενχάιμ ήρχισεν να μού ομιλεί περί Ελλήνων, διά τους οποίους έτρεφε μεγάλην αντιπάθειαν. Απεριφράστως μού είπεν ότι εύρισκεν ευλόγους τους εναντίον των διωγμούς των Τούρκων και την εκ του εδάφους της Τουρκίας ομαδικήν απέλασίν των, διότι αύτη απετέλει μέρος των προπαρασκευών της Γερμανίας διά τον πόλεμον.  Αφ’ ής στιγμής η Γερμανία, εξακολουθεί ο κ. Μοργκεντάου, κατέστρωσε τα σχέδιά της διά την κατάκτησιν της Μικράς Ασίας, ήτο φυσικόν ότι οι Έλληνες της χώρας ταύτης αποτέλουν κώλυμα  διά την πραγματοποίησην των παγγερμανιστικών βλέψεών της…….. εφ’ όσον η χώρα αυτή ήτο  Ελληνική, απετέλει ούτως ειπείν κώλυμα, εις την οδόν των Γερμανών προς τον Περσικόν κόλπον, ακριβώς όπως η Σερβία. ……. Η μέθοδος αύτη ήτο ο εκτοπισμός. Ο βίαιος εκτοπισμός ολοκλήρων πληθυσμών εν είδει αγέλης από το έν μέρος  …………Μετά τρία έτη ο  Γερμανός ναύαρχος φόν Ούζεντομ, διοικητής  …..τών Δαρδανελλίων,……με εβεβαίωσε τά  εξής: - Επιμόνως οι Γερμανοί συνεβούλευσαν να εκτοπισθούν οι Έλληνες από τά παράλια, διά λόγους καθαρά στρατιωτικούς».

Διαπιστώνει κανείς, όχι με ιδιαίτερη έκπληξη, πώς διαμορφωνόταν και εκτελείτο η πολιτική των  Γερμανών εναντίον μας.

Κατά  την Χιτλερική περίοδο, Γ΄ Ράιχ, οι Έλληνες, ως συνήθως, κατηγορούνταν ως τεμπέληδες,  καφενόβιοι κ.λπ., τους οποίους οι Γερμανοί θα υποχρεώσουν να εργάζονται «όπως ξέρουν αυτοί να βάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε». Οι αγριότητες, οι σφαγές, η πείνα που επέβαλλαν στον λαό μας, οι καταστροφές και οι κλοπές τους είναι γνωστές γιατί είναι ακόμα νωπές. Η πλήρης καταστροφή και ερήμωση της χώρας είναι γνωστή.

Όταν υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα μας ηττημένοι και θλιβεροί, άφησαν πίσω  τους, τους «συνομιλητές» τους κατά την κατοχή. Δωσίλογους τους ονομάτιζε ο λαός μας.  Προσκυνημένους, ο Κολοκοτρώνης. Ο Χριστοφοράκος και όσοι κρύπτονται στίς λίστες  δωροδοκιών της Siemens και άλλων γερμανικών εταιρειών, είναι οι προστατευόμενοι της  Καγκελλαρίου.  

Σήμερα, 75 χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται με άλλη όμως μορφή από το Δ΄ Ράιχ. Δανείζοντάς μας, διεισδύουν οικονομικά  υπονομεύοντας την Εθνική μας κυριαρχία. Το σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Εάν το αφήσουμε να εξελιχθεί περαιτέρω, η χώρα μας  θα έχει μεταβληθεί σε χώρο. Στο χέρι μας είναι να τους αποτρέψουμε.

*Αθηνά Κατσαφάδου, δικηγόρος, τέως πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ