Η αέναη Πρωτοχρονιά
«Πάει ο παλιός ο
χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά»… Πού πάει όμως ο χρόνος και τι να γιορτάσουμε,
βρε παιδιά; Το απολύτως ίδιο πράγμα ζούμε συνέχεια σε επανάληψη. Δευτέρα,
Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή…. Χειμώνας, Άνοιξη,
Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά… Και ξανά το ίδιο και το
ίδιο απ’ την αρχή, από πρωτοχρονιά σε πρωτοχρονιά. Με διαφορετικά σκηνικά κάθε
φορά, αλλά πάντα το ίδιο, πάντα η ίδια επανάληψη, χωρίς ποτέ να πηγαίνει
πουθενά κανένας «χρόνος». Εμείς είναι που τρέχουμε σαν παλαβοί
γύρω-γύρω, εκλαμβάνοντας τον χώρο που διανύουμε σαν χρόνο που δήθεν περνά. Μέχρι
βέβαια που να πεθάνουμε, οπότε και βρισκόμαστε ανεπιστρεπτί πια αντιμέτωποι με
την υπαρξιακή άγνοιά μας…
Σε διαστημικές
παραμέτρους, η απόσταση (ο χώρος) μετριέται με χρόνο, με έτη φωτός. Και όντως, ο
χώρος και ο χρόνος είναι συμπληρωματικές έννοιες, σαν οι δύο όψεις
ενός και του ιδίου νομίσματος, εκείνου του Άπαντος Παρόντος (της
Αιωνιότητας). Στους στοίχους 1-9 του Εκκλησιαστή αναφέρεται στα Εβραϊκά:
אֵין כָּל חָדָשׁ תַּחַת הַשָּׁמֶש που σημαίνει «Ουδέν καινόν
υπό τον Ήλιον». Στα Λατινικά: «Nihil sub sole novum».