Οι Χαμένες Μάχες του Ελληνισμού

Οι Χαμένες Μάχες του Ελληνισμού

Ο Ελληνισμός μετά την Μεγάλη Ήττα του 2015

του Δημήτρη Γιαννόπουλου*

Μιλώντας για μεγάλη ήττα, εννοούμε πως ο Ελληνισμός, καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, υφίσταται ένα μονομερή, ασύμμετρο, πολύπλευρο και ακήρυχτο «πόλεμο», με πολλές μάχες, σε διαφορετικά επίπεδα, όλες χαμένες – και τη μία ήττα να οδηγεί σωρευτικά και σχεδόν νομοτελειακά στην επόμενη, είτε στο ίδιο επίπεδο (π.χ. Κύπρος, Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Σκόπια) ή σε διαφορετικά επίπεδα (πχ. «μεταναστευτικό», πολυπολιτισμική αλλοίωση, οικονομική αποσάθρωση, μετάλλαξη μεσοστρωμάτων).

Είναι μονομερής αυτός ο πόλεμος, όχι επειδή ο «Εχθρός» είναι ένας, γνωστός και ευδιάκριτος, αλλά επειδή όποιοι και να επιβουλεύονται κατά καιρούς τη χώρα – φανερά ή καλυμμένα, στο εσωτερικό ή από το εξωτερικό - δεν αντιμετωπίζουν καμιά αντίσταση από το θύμα τους, στα διάφορα «πεδία των μαχών» (όπως είναι η ιστορία, η παράδοση, η παιδεία, ο πολιτισμός, η οικονομία, η κοινωνική συνοχή, η δημογραφική σύνθεση και γεωπολιτική θέση της χώρας) εκτός από εξαιρέσεις μικρών πολιτικών ή πολιτιστικών κινήσεων και μεμονωμένων πρόσωπων.

Ο πόλεμος είναι ασύμμετρος γιατί μικρά κτυπήματα (π.χ. στον τομέα της πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης) συντείνουν σε ανεπανόρθωτες ζημιές μεγάλης κλίμακας (ανοιχτά σύνορα, εποικισμός, εθνολογική και πληθυσμιακή μετάλλαξη).

Η στιγμιαία αναλαμπή του 2004 αποτέλεσε το κρίσιμο μεταίχμιο, όπου, αντί για εφικτή αλλά δύσκολη πορεία ανάτασης, το πολιτικό σύστημα - με την «εγκληματική» Απογραφή Αλογοσκούφη & Επιτήρηση Βρυξελλών – παραδίδεται κυριολεκτικά σε κατολίσθηση προς συνθήκες οικονομικής αποικιοποίησης/παρασιτοποίησης στα πλαίσια της Ευρωζώνης, που καταλήγουν στην «επίσημη» επιβολή Καθεστώτος Αποικίας Χρέους με Δανειακή Σύμβαση, Τρόικα και Μνημόνιο το 2010.

Μετά από 5 χρόνια «σαλαμοποίησης» και Άλωσης του πολιτικού συστήματος, η Τρόικα καταφέρνει τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του ΔΝΤ, με την υποταγή και ενσωμάτωση ακόμα και της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Δόγμα ΤΙΝΑ, σφραγίζοντας το τυπικό τέλος της «αντιπροσωπευτικής» Δημοκρατίας (δηλ. με την απουσία κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης στο μνημονιακό καθεστώς) τον Σεπτέμβριο 2015.

Έτσι ο κύκλος της Μεταπολίτευσης κλείνει, επιστρέφοντας στο σημείο που είχε ξεκινήσει τον Ιούλιο-Αύγουστο 1974 (Κύπρος-Αττίλας1&2) με μια οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική Καταστροφή το 2015 που συνεχίζεται και το 2016.

1. Αλυσίδα υποχωρήσεων χωρίς αντάλλαγμα

Από την Κύπρο, στο Αιγαίο, τη Θράκη, την Αλβανία/Βόρειο Ήπειρο, το Μακεδονικό, τα Ίμια, την παράδοση του Οτσαλάν, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, τη συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 που αναγνώρισε τις βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, την απόσυρση του στρατού από τη φύλαξη των συνόρων (αλλά και από την πυροπροστασία ή την αντικατασκοπεία), φτάσαμε στα ανεξέλεγκτα κύματα της λαθρομετανάστευσης του 1991-97, 2002-2007, και 2010-16.

 Δηλαδή όλες αυτές οι υποχωρήσεις χωρίς μάχη συνέτειναν στην ντεφάκτο κατάλυση της εδαφικής ακεραιότητας, υποβάθμιση της  γεωπολιτικής θέσης της χώρας, δημογραφική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού και απαξίωση της συνταγματικά κατοχυρωμένης  προστασίας της ιθαγένειας, της γλώσσας, της ιστορίας, των παραδόσεων, της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στην ενίσχυση της πολιτιστική δημιουργίας, στα ΜΜΕ.

Και αυτές ήταν μόνο οι χαμένες μάχες και υποχωρήσεις στους τομείς της αυτοδιάθεσης, ασφάλειας, και εδαφικής ακεραιότητας του Ελληνισμού στη ίδια του την εθνική επικράτεια. Υπάρχουν και οι λιγότερο γνωστές ήττες στα πεδία της πολιτικής οικονομίας, του παραγωγικού δυναμικού και της κοινωνικής συνοχής της χώρας.

Στη πρώτη 15ετία της Μεταπολίτευσης είδαμε πρώτα την καταστροφή της νεογέννητης στη τριετία 1970-73 βιομηχανικής αστικής τάξης κυρίως με την μέθοδο της υπερχρέωσης και των πανωτοκίων, αλλά και ευθέως με τη πολιτική δίωξη και τρομοκρατία, ή την κρατικοποίηση και διάλυση των δήθεν προβληματικών ομίλων.

Την ίδια περίοδο προχωράει η υπερχρέωση της χώρας και η επιδοτούμενη συρρίκνωση της ελληνικής γεωργίας με τα ευρωπαϊκά «πακέτα», ενώ στη δεκαετία του 1990-2001, η χώρα «προετοιμάζεται» για την είσοδο στην Ευρωζώνη με τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου (το πρώτο μεγάλο χτύπημα στη μικρομεσαία ιδιοκτησία, κυρίως στην ύπαιθρο), των μεγάλων έργων και των εξοπλισμών του αιώνα. Σ’ αυτά τα προεόρτια της «πλήρους και ισότιμης ένταξης» στην ευρωζώνη πρέπει να προστεθεί και η ξεχασμένη πολιτική της σκληρής δραχμής και των υψηλών επιτοκίων για να κλειδώσει η υπερτιμημένη ισοτιμία δραχμής-Γερμανικού μάρκου.

2. Το όπλο του φτηνού ευρώ

Η αντικατάσταση της δραχμής με το ευρώ (με τον πονηρό τρόπο που επιβλήθηκε καταργώντας ταχύτατα τη διπλή αναγραφή τιμών Δρχ/€) απλώς επιτάχυνε τον αφανισμό των παραγωγικών επενδύσεων, της ντόπιας παραγωγής, της εξαγωγικής γεωργίας και βιομηχανίας, ενώ έκανε πάμφθηνες της εισαγωγές απ’ όλο τον κόσμο, ευνοώντας και τον εξωτερικό δανεισμό, που διόγκωσε τον καταναλωτισμό των νέων κρατικοδίαιτων μεσοστρωμάτων του Δημοσίου και τριτογενούς τομέα.

Ο ίδιος φτηνός δανεισμός (που προώθησαν ασύστολα οι Γερμανοί και Γάλλοι πριν από του 2008 για να ενισχύσουν τις εξαγωγές τους) επιτάχυνε την υπερχρέωση του δημοσίου αφού οι τεράστιες μίζες και ρεμούλες που παρήγαγε, ήταν πιο επωφελείς για το πολιτικό προσωπικό από τη λελογισμένη προοδευτική φορολόγηση. Έτσι ευνοήθηκε η φοροδιαφυγή μεγάλης κλίμακας τόσο με τις διαγραφές χρέους των «ημετέρων» όσο και με την ελεύθερη μεταφορά κεφαλαίου σε σκληρό νόμισμα στο εξωτερικό.

Έκτός όμως από την υπερχρέωση και τη φοροδιαφυγή που ενίσχυσε το κοινό σκληρό νόμισμα, υπήρξε έκρηξη της  «μαύρης οικονομίας», του πάσης φύσεως λαθρεμπορίου, των ναρκωτικών, της πορνείας, του δουλεμπορίου και του «μαύρου πολιτικού χρήματος» που διακινούσαν μαζί με τους λαθρομετανάστες, οι μεγάλες μαφίες Αλβανών, Κοσοβάρων, Τούρκων και Ρώσων που εγκαταστάθηκαν   στην Ελλάδα, ως ιδανικό τόπο ξεπλύματος βρώμικου χρήματος μέσω της εκτεταμένης ελληνικής παραοικονομίας σε τομείς όπως το Ποδόσφαιρο, ο τουρισμός, οι αγορά κατοικίας, οι κατασκευές, το χρηματιστήριο και το χονδρεμπόριο αγροτικών προϊόντων.

Άρα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το βάθος και η έκταση σήψης, ανομίας και διαφθοράς που ξεχείλιζε από το πολιτικό σύστημα και διέβρωσε μέσα σε ελάχιστα χρόνια ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Αφού καθημερινά βλέπαμε πανεπιστήμια, σχολεία, ΜΜΕ και κρατικοδίαιτα πολιτιστικά ιδρύματα να προάγουν τον ωχαδελφισμό, την εγωπάθεια, τον εθνομηδενισμό, τον αμοραλισμό και τον φθόνο για κάθε τι το άξιο, τίμιο, γενναίο ή αληθινό είχαν να επιδείξουν ελάχιστοι πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί. Όσοι επέπλευσαν πάνω στην στρατευμένη αμάθεια, αναλγησία και ασέβεια των θεσμών που υπηρετούσαν, έπρεπε να συνηθίσουν στη συνεχή στοχοποίηση, αδικία ή περιθωριοποίηση.

3. Τελευταία ευκαιρία στο μεταίχμιο του 2004

Έτσι φτάσαμε στην αναλαμπή του πρώτου και τελευταίου θετικού ορόσημου του Ελληνισμού, το 2004. Από τη μια η επιτυχής διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων (και η αναπάντεχη κατάκτηση του Euro στο ποδόσφαιρο) και το συγκλονιστικό ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων στο σχέδιο Ανάν έδειξε πως ακόμα και την ύστατη στιγμή υπήρχαν εφεδρείες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς μια πορεία Ανάτασης του Ελληνισμού σε οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο, αν διατηρούσαν το momentum που βγήκε - κυριολεκτικά - από το πουθενά.

Αλλά ήταν στο σημείο αυτό – σημείο-μηδέν – της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας που άρχισε να ξετυλίγεται το προμελετημένο σενάριο της Μεγάλης Ήττας. Η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή ανέλαβε υποτίθεται τα ηνία της χώρας το Μάρτιο του 2004. Ο Γιώργος Αλογοσκούφης ως υπουργός οικονομικών είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί το «κλείσιμο» των μεγαλυτέρων συμβολαίων Ολυμπιακών έργων που είχαν μείνει ανεκτέλεστα μέχρι το 2003.

Ακόμη και αν δεν έκοβε τίποτα από τις θηριώδεις σπατάλες και υπερτιμολογήσεις που είχαν προσυμφωνηθεί με τους γνωστούς εθνικούς εργολάβους και εθνικούς προμηθευτές του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε τουλάχιστον να συμφωνήσει την αποπληρωμή των συμβολαίων του Δημοσίου σε πολλές δόσεις όπως γίνεται στις περισσότερες συμβάσεις δημοσίων έργων. Ο Αλογοσκούφης όμως τα πλήρωσε όλα προκαταβολικά και μάλιστα, όπως φαίνεται, με πολιτικό «φέσι» που θα μοιραζόταν η Νέα Δημοκρατία με τους προκατόχους της στη κυβέρνηση Σημίτη. 12-15-20 δις ευρώ, ακόμα κάνεις δεν ξέρει ακριβώς, επειδή προφανώς έγινε δίκαιη μοιρασιά και στα δύο κόμματα, αν όχι και σε όλα τα άλλα. 

Και ενώ το τελευταίο τρίμηνο του 2004, ο Αλογοσκούφης μιλούσε ακόμα για έλλειμμα που δεν θα ξεπερνούσε το 3%, άρχισε να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αναθεώρησης προς τα πάνω με την προεκλογική υπόσχεσης της Απογραφής. Στα μέσα όμως του 2005 ανακοίνωσε πως η περιβόητη Απογραφή με την καθοδήγηση της EUROSTAT θα προχωρούσε σε γενική αναθεώρηση των ετήσιων προϋπολογισμών επτά χρόνια πίσω, μέχρι το 1997 όπου ξεκίνησε η υποτιθέμενη προετοιμασία για μετάβαση στο ευρώ.

Οι συνέπειες αυτού του δημοσιονομικού πραξικοπήματος είναι γνωστές: Υπό το άγρυπνο βλέμμα της EUROSTAT και του ΔΝΤ όλα τα ελλείμματα της επταετίας Σημίτη υπερδιπλασιαστήκαν (με πρωτοφανείς λογιστικές λαθροχειρίες που όμως δεν επηρέασαν το Δημόσιο Χρέος), επιτρέποντας στον Αλογοσκούφη να θέσει τη χώρα σε Καθεστώς Επιτήρησης από τις Βρυξέλλες μέσω EUROSTAT, επιτήρηση που θα χρέωνε στην εποχή Σημίτη. Αλλά του επέτρεψε επίσης να βροντοφωνάξει στη Βουλή τον Απρίλιο του 2006 πως η χώρα είχε μπει στο ευρώ με Απάτη.

Έτσι αφανίστηκε εν μια νυκτί το ελάχιστο έστω ηθικό/επικοινωνιακό κεφάλαιο "αποτελεσματικότητας" που είχε κερδίσει η χώρα το 2004 προεξοφλώντας την διεθνή ενοχοποίηση και διασυρμό της Ελλάδας το 2009-2010.

4. Υποδούλωση σε Καθεστώς Αποικίας Χρέους

Με άλλα λόγια τα θεμέλια του διασυρμού και της "αδιαμαρτύρητης" υποδούλωσης των ήδη ενοχοποιημένων Ελλήνων σε καθεστώς Αποικίας Χρέους που εγκαθιδρύθηκε το 2010 από Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, είχαν ήδη τεθεί το 2004-6 από τον Αλογοσκούφη.

Ακολουθώντας το ίδιο πρότυπο σε ακραία μορφή και χωρίς ουσιαστική λαϊκή αντίδραση,  ο Γ.Παπακωνσταντίνου  μπόρεσε να κάνει τις δικές του «αλχημείες» για να φουσκώσει το έλλειμμα και το χρέος του 2009 και να μας αλυσοδέσει στα μνημόνια, θέτοντας την ΕΛΣΤΑΤ υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο της τρόικα.

Αυτή τη φορά όμως η επίβλεψη της οικονομικής γενοκτονίας της χώρας είχε περάσει στους "επαγγελματίες" Εξολοθρευτές του ΔΝΤ, που το 2010 είχαν ήδη έτοιμες μεταφρασμένες εκατοντάδες σελίδες της αποικιακής Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου που οι βουλευτές έπρεπε να ψηφίσουν χωρίς να διαβάσουν.

Κοιτώντας πίσω αυτά τα 40 χρόνια, ο Ελληνισμός μετράει μόνο ήττες, μικρές και μεγάλες, αλλά πάντα ταπεινωτικές ήττες, μέχρι που οδηγηθήκαμε στην ΄Ηττα του Ιουλίου-Σεπτεμβρίου 2015,  που συγκρίνεται μόνο με την Προδοσία της Κύπρου αφού οδήγησε στην εισβολή και κατάκτηση του βόρειου τμήματος του νησιού από τους Τούρκους τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1974.

5. Από τη μια Μεταπολίτευση στην άλλη

Η ιδιαιτερότητα των γεγονότων του 2015 είναι πως τα απανωτά χτυπήματα της Τρόικα (με εκβιασμούς και απειλές, που προκάλεσαν πιστωτική ασφυξία, φυγή καταθέσεων, κλείσιμο τραπεζών, εξοντωτικά capital controls), ευνόησαν και ενίσχυσαν τα σχέδια γεωπολιτικής απομόνωσης, πολιορκίας και προσβολής του σκληρού πυρήνα της ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Έφτασε να απειλείται με αφανισμό, και μάλιστα ...αμαχητί,  η ίδια η υπόσταση της Ελλάδος ως έθνους-κράτους και γεωπολιτικής οντότητας. Να απειλείται δηλαδή, μεσοπρόθεσμα, η μετατροπή της Χώρας σε Χώρο, με τον συρρικνούμενο ιθαγενή ελληνικό πληθυσμό της όμηρο ενός οργανωμένου κύματος εποικισμού.

Επιπλέον, στο πολιτικό επίπεδο, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, το Καθεστώς Κατοχής της Τρόικα ολοκλήρωσε την άλωση του κοινοβουλίου και του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, εξουδετερώνοντας κάθε μορφής συμβατική "αντιπολίτευση" στα Μνημόνια, στην κλιμακούμενη οικονομική γενοκτονία και λεηλασία της πρώτης Αποικίας Χρέους στην μεταπολεμική Ευρώπη.

Άλλωστε, η συνθηκολόγηση του Σύριζα επιτάχυνε την πολιτική, ιδεολογική και επικοινωνιακή μετάλλαξή του από κόμμα στοιχειώδους "αντίστασης" στα Μνημόνια με λεκτική επίφαση "πατριωτισμού", "εθνικής αξιοπρέπειας" "κοινωνικής αλληλεγγύης", και "περήφανης διαπραγμάτευσης", σε έναν αυταρχικό πολιτικό σχηματισμό νεοαποικιακής Εξουσίας, για την προώθηση των ανοιχτών συνόρων, του πολυπολιτισμού, του εθνομηδενισμού, και της αποδόμησης κάθε στοιχείου εθνικής ταυτότητας και ιθαγένειας στους τομείς της Κοινωνικής Μέριμνας, Παιδείας και του Πολιτισμού. Ταυτόχρονα, αποθράσυνε τον ακρογωνιαίο λίθο της τρόικα, που δεν είναι άλλος από το ΔΝΤ, επιτρέποντάς του να αναβαθμιστεί σε Ύπατο Αρμοστή της οικονομικής γενοκτονίας στην Ελλάδα (και όχι μόνο).

Από μια άποψη, τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που μετέτρεψαν το ΟΧΙ στα τελεσίγραφα της τρόικα της 5 Ιουλίου σε ΝΑΙ στο δίμηνο που ακολούθησε, συνιστά αντίστροφη ...μεταπολίτευση στη Μεταπολίτευση, δηλαδή μια νέα Μεταπολίτευση σε πρωτόγνωρες μορφές οικονομικού ολοκληρωτισμού και απολυταρχίας με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Με αδιευκρίνιστα πλέον σύνορα και διαβρωμένη εδαφική ακεραιότητα, με μια οικονομία κατεστραμμένη από τα μνημόνια και μια κοινωνία ρημαγμένη από φτώχεια και ανεργία, η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε ήδη γονατίσει από τη μη-αναστρέψιμη μαζική φυγή στο εξωτερικό νέων εργατών, επιστημόνων, μηχανικών, γιατρών, επιχειρήσεων, κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και καταθέσεων.

Αλλά τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την καταστροφική μανία της τρόικα, η οποία ελεγχόμενη πλήρως από το ΔΝΤ, έδειξε πλέον τις πραγματικές της προθέσεις για ολοκληρωτική κατεδάφιση των όρων και θεσμών αναπαραγωγής της Ελληνικής κοινωνίας. Έχοντας καταφέρει συντριπτικό χτύπημα στο κύρος ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μετά τη συνθηκολόγηση του Σύριζα, προετοιμάζεται για την επιβολή Απολυταρχικού Υπερκράτους της Νέας Τάξης στην Ευρώπη.

*Οικονομολόγος, πρ. σύμβουλος τύπου του Γιάννη Βαρουφάκη - Απόσπασμα από την ομιλία του Δημ. Γιαννόπουλου στον σύλλογο "ΠΑΛΑΙΧΘΩΝ", στις 26/04/2016.

https://www.youtube.com/watch?list=PL4Crk-Tnu01xDNECIZ4EO22XHVhONtIum&v=AwDEnQVWz7Q