Ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι δωδεκαθεϊστές

Ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι δωδεκαθεϊστές

Το Λιτόχωρο των πολυθεϊστών

της Ρομίνας Ξύδα

Στην ημιορεινή κωμόπολη του Νομού Πιερίας πριν από λίγες ημέρες χιλιάδες επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό αντάμωσαν κάτω από τον Ολυμπο για να γίνουν ένα με το ελληνικό πνεύμα και «να νιώσουμε με κατάνυξη την πατρώα ψυχή ερχόμενοι σε επαφή με την κοσμοθέαση των προγόνων μας»

Παγανιστές, νεοπαγανιστές, αρχαιοελληνιστές, ετεροχρονιστές, ειδωλολάτρες, δωδεκαθεϊστές, αρχαιολάτρες, εθνικοί ή πολυθεϊστές, υπάρχουν διάφορα ονόματα για να αποδώσει κάποιος στους τύπους που κάθε λίγο και λιγάκι παίρνουν τα όρη και τα βουνά κρατώντας παραμάσχαλα χλαμύδες, σανδάλια, στάρι, ξηρούς καρπούς και «ανθόσπαρτα» στεφάνια για να εκφράσουν την πίστη τους στους αρχαίους Ελληνες θεούς. Αυτή που κατατέθηκε προσφάτως στο Λιτόχωρο Πιερίας με αφορμή τα Προμήθεια ή, αλλιώς, τη μεγάλη ετήσια γιορτή όλων όσοι δεν πιστεύουν στο δικό μας θεό...

Στο Λιτόχωρο, την ημιορεινή κωμόπολη του Νομού Πιερίας με τους 7.000 κατοίκους που βρίσκεται στις ανατολικές απολήξεις του Ολύμπου, πριν από λίγες ημέρες, συγκεκριμένα στις 7 Ιουλίου, είχε γιορτή! Οχι για πρώτη, αλλά για 21η φορά χιλιάδες επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό αντάμωσαν κάτω από το Ορος των Θεών υπό το βλέμμα δεκάδων χριστιανών που όλα αυτά τα χρόνια αντιμετωπίζουν την εν λόγω γιορτή κάτι σαν απαραίτητη θερινή ατραξιόν. Οι μεν στέκουν καμαρωτοί στους πρόποδες του Ολύμπου για να γίνουν ένα με το ελληνικό πνεύμα, να τιμήσουν τους αρχαίους φιλοσόφους με δημόσιες εκδηλώσεις και βαθυστόχαστες συζητήσεις, να λάβουν μέρος σε τελεστικά δρώμενα και «να νιώσουμε με κατάνυξη την πατρώα ψυχή ερχόμενοι σε επαφή με την κοσμοθέαση των προγόνων μας όπως λένε οι ίδιοι». Οι δε, κάθονται λίγο πιο πίσω για να περάσουν την ώρα τους, να κάνουν χάζι, ή να απολαύσουν δωρεάν ένα θέαμα που έχει τα πάντα: και όμορφες γυναίκες και περίεργα ήθη και αξιοπρόσεκτα έθιμα και χορό και ποτό σε ένα «γλέντι» που διαρκεί τρεις ολόκληρες ημέρες!

Η τελετή έναρξης των Προμηθείων πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Ιουλίου, ενώ το βράδυ της Παρασκευής 8 Ιουλίου, με την αμέριστη αρωγή του Δήμου Δίου-Ολύμπου και των τοπικών αρχών πραγματοποιήθηκε η μεγαλειώδης αρχαϊκή πομπή στους κεντρικούς δρόμους του Λιτόχωρου με τη συμμετοχή των ντόπιων φορέων, των επισκεπτών και όλων των ενδιαφερομένων. Η πομπή κατέληξε στο υπαίθριο αμφιθέατρο του Λιτόχωρου όπου έλαβαν χώρα αρχαϊκά πολιτισμικά δρώμενα, με αποκορύφωμα τα τελεστικά/καλλιτεχνικά δρώμενα του Σαββάτου που προσέλκυσαν χιλιάδες θεατές λόγω της υποβλητικής ατμόσφαιρας που γεννά ενίοτε το παράδοξο και το διαφορετικό. Η είσοδος στις γιορτές των Προμηθείων ήταν ελεύθερη, ενώ, σύμφωνα με τους διοργανωτές της, «ευπρόσδεκτοι ήταν όλοι όσοι νιώθουν πως η διαύγεια σκέψης και οι αξίες των προγόνων μας μπορούν να αποβούν βατήρας πνευματικής παλιγγενεσίας, ελπίδας και αντίστασης απέναντι στην υποδούλωση που μηχανισμοί αλλότριοι και ισοπεδωτικοί επιδιώκουν να επιβάλουν για άλλη μια φορά στον Ελληνισμό». Για τους απανταχού πολυθεϊστές άλλωστε οι γιορτές των Προμηθείων δεν είναι μια άγονη λατρεία ενός πεπερασμένου παρελθόντος, αλλά «μια μορφή έκφρασης εκείνων στους οποίους αναγνωρίζει η σώφρων ανθρωπότητα ότι τους οφείλει τα πάντα». Ενίοτε και μια καλή αφορμή για χάζι, μεθύσι και αρχαιοελληνικό ξεφάντωμα.

Η εμφάνιση και η ανθρωπογεωγραφία

Το κίνημα των πολυθεϊστών ξεπήδησε τη δεκαετία του 1990, εξάντλησε όλες τις υπερβολές και τις γραφικότητες που το χαρακτηρίζουν, επιβίωσε στον πόλεμο που του ασκήθηκε από την Εκκλησία -πολλοί ήταν εκείνοι που ταύτιζαν τους πολυθεϊστές με τους σατανιστές- και σήμερα, 25 χρόνια μετά, στέκει ακόμη στο περιθώριο, τυλιγμένο με ένα πέπλο μυστηρίου. Από τότε έως σήμερα έκαναν την εμφάνισή τους στο όνομα του πολυθεϊσμού αμέτρητες κοινότητες (κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσες πολυθεϊστικές κοινότητες υπάρχουν στην Ελλάδα) που δεν αποτελούσαν τίποτε παραπάνω από φανταστικές οντότητες έως τραγελαφικά σωματεία με υποτυπώδη καταστατικά και μέλη μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Μέσα στους πρώτους «καθοδηγητές» συναντά κάποιος τα ονόματα του Παναγιώτη Μαρίνη από την Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων και του Βλάση Ρασσιά από το Υπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών, καθώς και άλλες προσωπικότητες που επηρέασαν με το έργο τους τούς κύκλους των αρχαιολατρών, όπως ο Ραδάμανθυς Αναστασάκης με το «Ιδιοθέατρον» και ο Τρύφων Ολύμπιος, ο άνθρωπος που ξεκίνησε τις γιορτές των Προμηθείων. Στους πολυθεϊστές δεν αρέσει να τους αποκαλείς παγανιστές διότι τα «παγανιστής», «ειδωλολάτρης» ή «εθνικός» αποτελούν για εκείνους αρνητικούς προσδιορισμούς που χρησιμοποιήθηκαν από τους χριστιανούς για να ορίσουν τους μη χριστιανούς, ενώ κάτω από την ομπρέλα της αρχαιολατρίας μπαίνει μια πληθώρα ατόμων διαφορετικής προέλευσης. Υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι το κάνουν για λόγους εθνικής ταυτότητας, άλλοι που έχουν ενεργειακές αναζητήσεις και κάποιοι τρίτοι από... μόδα. Υπάρχουν, επίσης, αυτοί που ήρθαν σε επαφή μέσω φιλοσοφικής έρευνας και αγάπης για την αρχαία ελληνική σκέψη, αλλά στην ουσία δεν ασπάζονται το θρησκευτικό κομμάτι του πολυθεϊσμού παρά μόνο την αρχαία σκέψη. Ολες αυτές οι ετερόκλητες ομάδες δεν αγγίζουν τον πυρήνα του δωδεκαθεϊσμού, όμως αποτελούν την πλειονότητα των ατόμων που συναντάς σε πολυθεϊστικές κοινότητες. Ο πολυθεϊσμός αφορά σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, από κομμώτριες μέχρι καθηγητές πανεπιστημίου και από κυρίους 70 χρόνων μέχρι μικρά παιδιά. Τέλος, ο πολυθεϊσμός δεν επιβάλλει κανόνες στην καθημερινή ζωή όσων τον ασπάζονται, αλλά δίνει κατευθύνσεις για πρακτικά θέματα της καθημερινότητας οι οποίες συμβαδίζουν -με τι άλλο;- με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.

Τα "Οχι" και τα "Ναι" των πολυθεϊστών

Ενα από τα ισχυρότερα «όχι» που βγαίνει συχνά από τα χείλη των εκπροσώπων του απευθύνεται στον μοναχισμό και κατ’ επέκταση στους μοναχούς, οι οποίοι αποτελούν για τους πολυθεϊστές «τεμπέληδες που βγαίνουν εκτός κοινωνίας για να απομυζούν τους πόρους της και να πουλάνε πνεύμα». Κατ’ αυτούς, ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να απαρνηθεί τα εγκόσμια και, όπως υποστηρίζουν, «ακόμη και οι βουδιστές δεν κάθονται μέσα σε ένα Αγιον Ορος, αλλά ανάμεσα στους κοινούς θνητούς, μεταλαμπαδεύοντας το “φως” τους στην κοινωνία». «Οχι» λένε επίσης στον προσηλυτισμό, θεωρώντας ότι το να υποχρεώνεις εμμέσως κάποιον άλλον να ασπαστεί τις ιδέες σου δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια μορφή καταπάτησης της ελευθερίας. Ενα μεγάλο «όχι» απευθύνουν ακόμη απέναντι σε κάθε μορφή επέμβασης σε όσα μας έχει χαρίσει η φύση, όπως το τατουάζ και η περιτομή, ενώ αρνητικοί δηλώνουν και απέναντι στη νηστεία, την οποία θεωρούν τεράστια υποκρισία. «Δεν μπορείς να λες “νηστεύω το κρέας” και να το παίζεις υπεράνω όταν χιλιάδες παιδιά στην Αφρική πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία», λένε.

Οσον αφορά τώρα στον Θεό που πιστεύουν, οι πολυθεϊστές έχουν ως κοσμοείδωλό τους τη Μητέρα Φύση, την οποία και λατρεύουν. Οι 12 Θεοί του Ολύμπου μπορεί να είναι μια βασική «μαγιά», αλλά εξίσου σημαντικοί θεωρούνται πολλοί ακόμη, όπως ο Διόνυσος, ο Ασκληπιός και ο Πάνας. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει σε όποιον Θεό επιλέξει, με την έννοια της πίστης να είναι αρκετά χαλαρή: για παράδειγμα, ένας πολυθεϊστής μπορεί να πιστεύει στην ομηρική αντίληψη του Αδη και ένας άλλος στη μετενσάρκωση. Εδώ δεν υπάρχει ιερό βιβλίο, ούτε αυστηροί ηθικοί κώδικες, ούτε διάσταση μεταξύ του καλού και του κακού, ούτε μετά θάνατον τιμωρία. Οι θεοί τους δρουν ανελλιπώς, δεν «αποσύρονται», δεν «συνενώνονται» σε ένα πρόσωπο, δεν «αντικαθίστανται», δεν «παύουν να υπάρχουν», και δεν «νικώνται».

Πλούσιο εορτολόγιο

Οι πολυθεϊστές δεν έχουν κάποιο επαγγελματικό ιερατείο για τις λατρείες τους (δημόσιες ή ιδιωτικές), ενώ καθήκοντα ιερέως ή ιέρειας μπορεί να εκτελέσει ο οποιοσδήποτε «αντίθετα από τους χριστιανούς παπάδες που παριστάνουν ότι εκπροσωπούν τον Θεό τους στους ανθρώπους». Διαθέτουν ένα συγκεκριμένο τυπικό λατρείας, απόσταγμα ενδελεχούς μελέτης αρχαίων πηγών και παραδεδομένων στοιχείων από προγενεστέρους, ενώ χρέη ιερέως ασκούν και οι γυναίκες. Πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες επιβάλλεται να ιερουργούν καθότι το εθνικό πάνθεόν τους αποτελείται συμβολικά κατά το ήμισυ από θεές. Κατά τους πολυθεϊστές ο Ολυμπος, η κατοικία των ολυμπίων θεών, δεν είναι το γνωστό όρος που χωρίζει τη Θεσσαλία από τη Μακεδονία αλλά ένας τόπος πνευματικός που βρίσκεται «υπεράνω» μας, «κάτωθέν» μας αλλά και «μέσα» μας διότι οι Θεοί είναι παντού. Οι πολυθεϊστές μπορεί να μην έχουν Χριστούγεννα και Πάσχα, διαθέτουν ωστόσο ένα εξαιρετικά πλούσιο εορτολόγιο. Οσοι τιμούν το Δωδεκάθεο τελούν εκδηλώσεις για την εαρινή και τη φθινοπωρινή ισημερία, την εορτή του χειμερινού και θερινού ηλιοστασίου. Η επόμενη μεγάλη εορτή για τους δωδεκαθεϊστές είναι τα Ανθεστήρια, στα τέλη Φεβρουαρίου, που αποτελούν τριήμερες τελετές προς τιμήν του Διονύσου, του χθόνιου Ερμή και των προγονικών πνευμάτων.

Οσον αφορά στις θυσίες, τόσο οι αναίμακτες όσο και οι αιματηρές κατά την αρχαιότητα (σφαγή ζώου που τρώγεται σε εορταστικό δείπνο) είναι αμφότερες ιερές για εκείνους. Ωστόσο εμμένουν μόνο σε αναίμακτες θυσίες, ενώ σχολιάζουν τους χριστιανούς λέγοντας: «Οι χριστιανοί σκοτώνουν εκατομμύρια αρνιά και γαλοπούλες στις δικές τους εορτές και δεν δείχνουν να έχουν κανένα απολύτως συνειδησιακό πρόβλημα». Στους κόλπους τους δέχονται οποιονδήποτε το θελήσει -ακόμη και αν δεν είναι Ελληνας-, ο οποίος λαμβάνει και αρχαιοελληνικό όνομα. Οι σπονδές στους θεούς αποτελούν ολόκληρο τελετουργικό που λαμβάνει χώρα σε βωμό με κρασί, σπόρους για την προσφορά και ένα στεφάνι από λουλούδια ακουμπισμένο. Οσο για τους γάμους και τις βαπτίσεις, τελούνται πολιτικά στο δημαρχείο, για να ξανατελεστούν εν συνεχεία σε χώρους της αρεσκείας τους, σύμφωνα με το δικό τους τυπικό.

[Φωτογραφίες από την μεγάλη σύναξη των δωδεκαθεϊστών στο Λιτόχωρο]

[Πηγή: Πρώτο Θέμα, 22/07/2016]

Σχόλιο Ηλ. Σταμπολιάδη*:

Αγαπητέ Κρίτων,

Ενδιαφέρουσα η φολκλορική εκδήλωση των Προμηθείων που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016 στο Λιτόχωρο, με την αμέριστη αρωγή του Δήμου Δίου-Ολύμπου και των τοπικών αρχών όπως αναφέρεις. Τα καλοκαίρια όλοι οι Δήμοι και οι Τοπικές Αρχές σε πολλά μέρη της Ελλάδος πραγματοποιούν εκδηλώσεις ώστε να προσελκύσουν επισκέπτες για την τουριστική και οικονομική ενίσχυση του τόπου τους. Οι εκδηλώσεις που αναφέρονται στην ιστορία του τόπου και την ανά τους αιώνες εξέλιξη του πολιτισμού μας είναι χρήσιμες όταν μπαίνουν στο σωστό πλαίσιο που αναφέρονται και τους αρμόζει.

Αυτό το λέω διότι από τα γραφόμενα σου, αν και είναι διατυπωμένα με προσοχή ώστε να μην προκαλούν το δημόσιο αίσθημα του σύγχρονου Έλληνα, φαίνεται ότι θέλεις να προσδώσεις στο γεγονός έκφραση φιλοσοφικής, κοσμοθεωρητικής και υπαρξιακής στάσης ζωής με θρησκευτικό χαρακτήρα για τον οποίο και εξηγούμαι.

Στην Ελληνική γλώσσα υπό τον όρο δωδεκαθεϊστής εννοούμε αυτόν που έχει σαν θρησκεία το δωδεκάθεο, πιστεύει δηλαδή στην ύπαρξη των δώδεκα θεών του Ολύμπου. Επομένως, διαβάζοντας ένα κείμενο υπό τον τίτλο «Ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι δωδεκαθεϊστές;» θα περίμενε κανείς να μάθει περισσότερα για την σκέψη και τη στάση ζωής αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι όπως αναφέρεις διαφέρουν από τους χριστιανούς που παρακολουθούσαν την εκδήλωση από μακριά. Εδώ να υπενθυμίσω ότι και οι χριστιανοί είναι Έλληνες που πράγματι οι πρόγονοι τους ήταν δωδεκαθεϊστές, οι οποίοι μάλιστα καταδίκασαν εις θάνατον τον Σωκράτη που διέφθειρε τους νέους διότι αμφισβήτησε το δωδεκάθεο αναζητώντας τον ένα Θεό, την έλευση του οποίου θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την σωτηρία του κόσμου. Από όσα γνωρίζω ο Αριστοφάνης ήταν ο κύριος κατήγορος κατά του Σωκράτη.

Αναφέρεις ότι αυτοί (οι δωδεκαθεϊστές) ήλθαν από όλο τον κόσμο και στάθηκαν «καμαρωτοί στους πρόποδες του Ολύμπου για να γίνουν ένα με το ελληνικό πνεύμα, να τιμήσουν τους αρχαίους φιλοσόφους με δημόσιες εκδηλώσεις και βαθυστόχαστες συζητήσεις, να λάβουν μέρος σε τελεστικά δρώμενα» και «να νιώσουμε με κατάνυξη την πατρώα ψυχή ερχόμενοι σε επαφή με την κοσμοθέαση των προγόνων μας», όπως λένε οι ίδιοι.

Αυτή η διατύπωση αποφεύγει να αποδώσει την θρησκευτική πλευρά των εκδηλώσεων και της κοσμοθέασης αυτών που αυτοχαρακτηρίζονται ως δωδεκαθεϊστές και διαφέρουν από τους υπόλοιπους χριστιανούς καθόσον πιστεύουν στο δωδεκάθεο ως Αρχή του σύμπαντος και όχι στην Αγία Τριάδα. Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι όλοι οι Έλληνες χριστιανοί δεν αρνήθηκαν ποτέ ούτε την καταγωγή τους από τους δωδεκαθεϊστές προγόνους τους ούτε την αξία των πνευματικών τους επιτευγμάτων, για τα οποία τόση ανάγκη έχει ο σημερινός κόσμος. Αυτό που οι Έλληνες αρνήθηκαν στην πορεία της ιστορίας τους ήταν η πίστη τους σε ανύπαρκτα είδωλα και αυτό έγινε με την αποκάλυψη της Αλήθειας που έγινε από τον ίδιο τον ενανθρωπίσαντα Ιησού Χριστό, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Στην αποδοχή εκ μέρους των Ελλήνων της Αλήθειας της Αγίας Τριάδος βοήθησε αναμφισβήτητα το ανήσυχο ερευνητικό και κριτικό πνεύμα τους για το οποίο όλοι είμαστε υπερήφανοι αν και υπόκειται στον ανθρώπινο περιορισμό του να βλέπει τον κόσμο εκ των έσω στερούμενο την εξωτερική θέαση που ακόμη και η επιστήμη έχει παραδεχθεί ότι αποτελεί προϋπόθεση για την κατανόηση ενός συστήματος.

Φολκλορικές δήθεν εκδηλώσεις σαν αυτή των Προμηθείων, που όμως υπονοούν μια θρησκευτική κοσμοθεωρία που ανάγεται στο απώτερο παρελθόν, στερούν από τον Ελληνισμό την συνέχεια της ιστορικής του ύπαρξης αποκόπτοντας ένα ένδοξο κομμάτι της λαμπρής ιστορίας του το οποίο αφήνουμε να καπηλεύονται οι Δυτικοί Ευρωπαίοι οι οποίοι μας διοικούν σήμερα.

Αναφέρομαι στην περίοδο του εκχριστιανισμού του Ελληνισμού κατά την οποία αν και ήταν υποδουλωμένος στους Ρωμαίους κατάφερε να επιβληθεί στην Αυτοκρατορία όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα στην Νέα Ρώμη που μετονομάστηκε και Κωνσταντινούπολη, στη θέση της ήδη παρηκμασμένης αποικίας των Μεγαρέων που είχε ιδρύσει ο Βύζας και οι οποίοι ήταν δωδεκαθεϊστές.

Η Κωνσταντινούπολη απέκτησε την δόξα της ως πρωτεύουσα της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία είχε πλήρως εξελληνιστεί την εποχή που η αρχαία Ρώμη υπέπεσε στα Γερμανικά βαρβαρικά φύλλα και που έκτοτε επιβουλεύονταν την Πόλη διεκδικώντας για τον Καρλομάγνο τον τίτλο του συνεχιστή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Όταν το 1204 οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Πόλη την καταλήστευσαν αδυνατίζοντας την σε βαθμό που να μην μπορέσει να συνέλθει και να αντισταθεί στις ορδές των Τούρκων. Με την πτώση της Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι Δυτικοί βρήκαν την ευκαιρία και ένας από αυτούς ονόματι Λύκος (Wolf) μετονόμασε την Ελληνορωμαϊκή σε Βυζαντινή Αυτοκρατορία με το πρόσχημα ότι η Πόλη ήταν στο χώρο της αποικίας του Βύζαντα.

Δυστυχώς τον όρο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας τον αποδέχτηκαν τόσο οι ευρωλιγούρηδες διανοούμενοι και κυρίως το Ελληνικό Ιερατείο υπό την πίεση των Βαυαρών Επιτρόπων και του Παλατιού, που ανέλαβαν την διοίκηση του νεοσύστατου Ελληνικού προτεκτοράτου με το όνομα Greece. Που ακούστηκε η χριστιανική τέχνη, μουσική και αγιογραφία, της Χριστιανικής Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας να ονομάζεται Βυζαντινή, όταν οι πραγματικοί Βυζαντινοί ήταν δωδεκαθεϊστές;

Οι σημερινοί δωδεκαθεϊστές με το να προτρέπουν την αναβίωση μίας ειδωλολατρικής θρησκείας, υπό το πρόσχημα του θαυμασμού του, πράγματι άξιου, ελληνικού πνεύματος όχι μόνο αρνούνται την Αλήθεια του Χριστιανισμού, αλλά συγχρόνως αρνούνται και την Χριστιανική Ελληνορωμαϊκή περίοδο και αποκόπτουν την συνέχεια του ελληνικού έθνους συνδέοντας το κατευθείαν με τους αρχαίους προγόνους του. Αυτό δίνει την αφορμή στους ανθέλληνες όχι μόνο να αμφισβητούν την καταγωγή των σημερινών Ελλήνων, λόγω έλλειψης τάχα ιστορικής συνέχειας, αλλά και να κρατούν για τον εαυτό τους το τίτλο του συνεχιστή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υποβαθμίζοντας τον ρόλο του Ελληνισμού.

Σύμφωνα με τα ανωτέρω, στο ερώτημα που θέτεις «Ποίοι είναι επιτέλους αυτοί οι δωδεκαθεϊστές;» μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι είτε είναι ανόητοι ή ανθέλληνες, ίσως και τα δύο μαζί.

* Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Σχόλιο – ΟΚΤΑΝΑ:

1. Η εκδήλωση με πολύ δυσκολία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φολκλορική διότι το φολκλόρ είναι συνώνυμο με την βαθειά παράδοση και το σύνολο των εθίμων και ηθών ενός λαού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, κάθε άλλο παρά περί παραδόσεως πρόκειται το γεγονός, μάλλον “αμερικανιά” νεοεποχίτικη θυμίζει σαν κι αυτές που γίνονται κάθε χρόνο από διάφορες σέκτες σε όλο τον κόσμο (Στόουνχετζ, Σκανδιναβοί Δρουΐδες κ.λπ.).
2. Ως προς το δίλημμα του κ. Καθηγητή, αν πρόκειται περί ανοήτων ή ανθελλήνων, η απάντηση μάλλον είναι τίποτα από τα δύο. Ανόητοι δεν μπορεί να είναι πλέον καθ' όσον έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν παρόμοια “πολύχρωμα” κινήματα και η πραγματικότητα (για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα) έχει ξεσκεπάσει τις προθέσεις τους.
3. Ανθέλληνες δεν μπορεί να είναι γιατί επικαλούνται κατά κόρον τους Έλληνες (όπως τους κατανοούν -κάτι σαν τους Σκοπιανούς που επικαλούνται τους Μακεδόνες). Γίνονται, όμως, άθελά τους, οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” για τα ανθελληνικά σχέδια. Δρουν μέσα στα πλαίσια της διάλυσης των παραδοσιακών κοινωνιών και της εθνοαποδόμησης / ιδεολογικής σύγχυσης προκειμένου να σπάσουν οι πολιτισμικές άμυνες και να επιβληθεί η παγκοσμιοποίηση.

Όπως έχει αποδείξει και η ιστορική εμπειρία, κρατώντας την θρησκεία μας (και την γλώσσα, συνεπώς) επιβιώσαμε τόσων αιώνων σκλαβιάς. Αν, όμως, είχαμε ακολουθήσει τις “Διαφωτιστικές” προτροπές του Βησσαρίωνα, δεν θα υπήρχαμε καν σαν έθνος, όπως οι Έλληνες της Σικελίας και της Νότιας Ιταλίας.