Μονή Σρετένσκυ: η θρησκευτικο-πολιτική βάση της νέας Ρωσσίας

Μονή Σρετένσκυ: η θρησκευτικο-πολιτική βάση της νέας Ρωσσίας

Το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός της τελευταίας δεκαετίας του πολυτάραχου 20^ου αιώνα ήταν αναμφισβήτητα η διάλυση της Σοβιετικής υπερδύναμης και όσα ακολούθησαν με την ανελέητη εφαρμογή των θεραπειών-σοκ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που κόντεψαν να γονατίσουν τον ρωσσικό λαό.

Μετά το 2000, τα πιο συνειδητά τμήματα της ρωσσικής ελίτ και του σοβιετικού «βαθέος κράτους», με την εμφάνιση του Βλαδίμηρου Πούτιν, αναχαίτισαν την νομενκλατούρα της εποχής των δύο «τζουτζέδων» της Δύσης, Γιέλτσιν και Γκορμπατσώφ, που λεηλατούσε την χώρα.

Όλη αυτή την περίοδο της στρατηγικής ανάκαμψης της Ρωσσίας, πίσω από το πολιτικό προσκήνιο δρα μια ομάδα με την επωνυμία ο «Κύκλος του Σρετένσκυ», με έδρα την ομώνυμη Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Σρετένσκυ της Μόσχας, της οποίας Ηγούμενος είναι ο Αρχιμανδρίτης, Τύχων Σεβκούνωβ, πνευματικός του «ισχυρού άνδρα» της Ρωσσίας Βλαντιμίρ Πούτιν.

Η μονή Σρετένσκυ βρίσκεται στο κέντρο της ρωσσικής πρωτεύουσας στη διάσημη σήμερα οδό Μπολσάγια Λιουμπιάνκα. Η ιστορία του μοναστηριού, ενός από τα παλαιότερα της Ρωσσίας, είναι ταυτισμένη με την ιστορία του ρωσσικού έθνους μέσα από όλες τις φάσεις της: πολέμους, επαναστάσεις, τσάρους, φλογερούς ιερείς και αχαλίνωτη αθεΐα.

Ο Ηγούμενος της Μονής Σρετένσκυ της Μόσχας, Αρχιμανδρίτης Τύχων Σεβκούνωβ

Σύμφωνα με τα χρονικά, το καλοκαίρι του 1395 ο φοβερός κατακτητής Χαν Τιμούρ, γνωστός ως Ταμερλάνος εισέβαλε στη ρωσσική γη και ξεκίνησε για την Μόσχα αφανίζοντας το κάθε τι στο πέρασμά του.

Τα νέα της καθόδου της ορδής του Ταμερλάνου γέμισαν τη Ρωσσία με τρόμο και όταν η τεράστια αυτή στρατιά έφθασε στα σύνορα με τη Μόσχα, ο μοσχοβίτικος κλήρος πήγε στο Βλαντιμίρ για να φέρει την προστάτιδα εικόνα της ρώσσικης γης (Μεσολαβήτρια για την Ρώσσικη γη) -την Εικόνα της Μητέρας του Θεού του Βλαδιμήρ. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τη δική μας Παναγία της Τήνου. Ακριβώς την ώρα που οι πολίτες της Μόσχας συγκεντρωνόντουσαν γύρω από την Εικόνα, όπως διηγούνται τα Ρωσσικά και τα Ταταρικά χρονικά, ο Ταμερλάνος είδε σε όραμα ένα επιβλητικό βουνό. Από την κορυφή του κατέβαιναν Άγιοι που κρατούσαν χρυσές ποιμαντορικές ράβδους και από πάνω τους η Δέσποινα των Ουρανών μέσα σε μια ακτινοβόλα λάμψη διέταξε αυστηρά τον Ταμερλάνο να εγκαταλείψει τα Ρώσσικα σύνορα. Ξυπνώντας μέσα στον τρόμο ο ανίκητος Χαν αποφάσισε αμέσως την αποχώρηση των στρατευμάτων του.

Οι ιστορικοί αναζητούν ακόμα τις αιτίες αυτής της ξαφνικής μεταστροφής. Ο λαϊκός θρύλος, όμως, δεν δίστασε να αποδώσει αυτό το ιστορικό γεγονός στη Μητέρα του Θεού στη χάρη της οποίας ιδρύθηκε το μοναστήρι του Σρετένσκυ (1397). Έκτοτε, κάθε 8 του Σεπτέμβρη, επέτειο του γεγονότος, γιορτάζεται η μεγαλύτερη γιορτή της Μόσχας, η ιστορική γιορτή της πόλης.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο μακριά από το μοναστήρι υψώνεται το επιβλητικό μέγαρο της πρώην KGB, που έχει μετονομαστεί σε Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (FSB). Σύμφωνα με τα θρυλούμενα, αυτή η εγγύτητα στάθηκε αφορμή της γνωριμίας του πατέρα Τύχωνα με τον σημερινό πρωθυπουργό της Ρωσσίας και δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών της, Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο ίδιος δεν λέει τίποτα δημοσίως για τις πνευματικές σχέσεις που τον συνδέουν με τον Ρώσσο ηγέτη και στρέφει το βλέμμα στο μέλλον της Ρωσσίας οραματιζόμενος την αίγλη μιας αυτοκρατορίας.

«Αποστολή της Ρωσίας είναι να διαχειριστεί το έδαφος, τα σύνορα, το φυσικό και πνευματικό πεδίο που της δόθηκε από το Θεό. Η Ρωσσία πάντοτε διέφερε από τις δυτικές αυτοκρατορίες», όπως έχει πει. [http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/11/o_21.html]

Ο γέροντας Ιωάννης Κριστιάνκιν (1910-2006), πνευματικός πατέρας του αρχιμανδρίτη Τύχωνα, με τον Ρώσσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν

Ο «Κύκλος του Σρετένσκυ», δημιουργήθηκε από πρώην υψηλόβαθμους αξιωματούχους της KGB, με επικεφαλής τον αντιστράτηγο Λεονίτ Ιβασώβ. Ο Λεονίτ Ιβασώβ διατηρεί στενή φιλία από το παρελθόν του στην KGB με τον Β. Πούτιν και είναι αντιπρόεδρος της «Ακαδημίας Γεωπολιτικών Μελετών» (www.oag.ru), της Μόσχας, η οποία θεωρείται η «θεωρητική δεξαμενή σκέψης» της « Νέας Ρωσσίας».

Ο Λεονίντ Ιβασώβ, πρό της ιδρύσεως του «Κύκλου του Σρετένσκυ» είχε εκπονήσει μια ογκωδέστατη μελέτη, όπου έθετε τις θεωρητικές βάσεις της «νέας ιδεολογίας» η οποία πρέπει να δοθεί στον Ρωσσικό Λαό, σε αντικατάσταση του μαρξισμού-λενινισμού.

Στην θεωρία του ο Ιβασώβ, εισηγείται μια «θεωρητική ομογενοποίηση» της Ρωσσικής ιστορίας, με έντονα θρησκευτικά-ορθόδοξα δογματικά στοιχεία της πάλαι ποτέ «Τσαρικής Αγίας Ρωσσίας» και του Ρωσσικού εθνικισμού-πατριωτισμού της νεώτερης Ρωσσικής ιστορίας, μέσα από την Σοβιετική ΄Ενωση και ειδικά τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο», την ιστορική περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η νέα αυτή θεωρία, έτυχε μεγάλης επεξεργασίας και αναλύσεων και τελικά έγινε αποδεκτή ως το «Νέο Ρωσσικό Δόγμα» ή το «Νέο Ρωσσικό ΄Οραμα», όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι συμμετέχοντες του «Κύκλου του Σρετένσκυ».

Ο Λ. Ιβασώβ, συνδέθηκε στενά με τον Αρχιμανδρίτη και Ηγούμενο της Μονής Σρετένσκυ, και η Μονή έγινε το Κέντρο του «Νέου Ρωσσικού Δόγματος», το οποίο είναι η νέα «Ρωσσική Ιδεολογία» που εξαπλώνεται στην Ρωσσία, με την βοήθεια και την πλήρη συμμετοχή της Ρωσσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στην Μονή εργάζεται μια μεικτή ομάδα από εκκλησιαστικούς αξιωματούχους και λαϊκούς, κυρίως πρώην στελέχη της KGB (οι γνωστοί επονομαζόμενοι «Σιλοβίκι») και του Σοβιετικού Στρατού.

Για να παραμένει η ιστορική Ευρασιατική Υπερδύναμη, η Ρωσσία πρέπει να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που έχει σήμερα διαταραχθεί, ισχυρίζεται ο «κύκλος του Σρετένσκυ». Ο λόγος: η βιαστική διαίρεση του τριαδικού Ορθόδοξου πυρήνα Ρωσσίας-Ουκρανίας-Λευκορωσσίας, η απόσπαση πολλών κεντροασιατικών πληθυσμών από την επιρροή της Μόσχας, η υστερία των ισλαμιστών εξτρεμιστών σε ορισμένες περιοχές του Καυκάσου να περικυκλώσουν την Ρωσσία και η προσπάθεια της Δύσης να κτίσει ένα εχθρικό τείχος από τα βαλτικά κράτη μέχρι την Μαύρη Θάλασσα.

Όλα αυτά, πιστεύουν οι σύμβουλοι του Πούτιν, είναι αποτέλεσμα της αλαζονικής δράσης του ΝΑΤΟ και αναπτύσσονται στο φόντο μιας έντονης αλλαγής στις στρατιωτικές και στρατηγικές θέσεις στα Βαλκάνια στα οποία η Δύση απροκάλυπτα εισέβαλε.

Για να αποκατασταθεί η ισορροπία πρέπει, πρώτον, να παγιωθούν πάλι τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσσίας όχι μόνο στη Βαλτική αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα. Για την σταθερότητα όλης της Ανατολικής Μεσογείου είναι απαραίτητη η διατήρηση της Σεβαστούπολης ως βάσης του Ρωσσικού στόλου.

Δεύτερον, να ξαναμείνει στους κόλπους της Ρωσσίας η στρατηγική περιοχή των εκβολών του Δούναβη και η παλιά Σλαβική επικράτεια  η περιοχή του Ρωσσικού Κιέβου που αποτελεί το λίκνο της Ρωσσικής Ορθοδοξίας και το σύμβολο της Βυζαντινής κληρονομιάς.

Τέλος, να σταματήσει η περικύκλωση της Ρωσσίας και να οριστικοποιηθεί η επιστροφή του Καυκάσου στην σφαίρα της δικής της επιρροής.

Όλα αυτά θεωρούνται σαν απαραίτητες προϋποθέσεις για μια εποικοδομητική συνεργασία της Ρωσσίας και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Αλλά, πάνω απ’ όλα, οι ανερχόμενες θρησκευτικοπολιτικές δυνάμεις της Νέας Ρωσσίας πιστεύουν ότι η οικουμενική αντίληψη ζωής για την Ρωσσία και για την Ευρώπη μπορεί να βρεθεί μόνο μέσω της Χριστιανικής επαν-αντίληψης της παγκόσμιας ιστορίας.

Είναι χαρακτηριστική σχετική δήλωση του Πούτιν, που έγινε πριν από την προβολή του ντοκυμανταίρ που γύρισε ο Αρχιμ. Τύχωνας για το Βυζάντιο («Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό μάθημα») και προβλήθηκε και στην Αθήνα: «Η Ρωσσία, μετά την πυρηνική της ασπίδα, έχει ως ασπίδα την Ορθόδοξη πίστη της»!

Καλό θα ήταν να προβληματιστούμε σοβαρά στην Ελλάδα από τα παραπάνω… Οι καιροί ου μενετοί!

[Πηγές: Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη, «Η Επιστροφή του Θεού», Τρίτο Μάτι, τεύχος 96, καλοκαίρι 2001 - Ομήρου Φωτιάδη, με αφορμή την εκπομπή της ΕΤ3 «Πολιτική, ιδεολογία και μεταφυσική στο Βυζάντιο» (www.anixneuseis.gr)]