Το Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου νερού;

Το Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου νερού;

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το νερό καλύπτει περίπου τα 2/3 της επιφάνειας της Γης κατά γενική ομολογία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του είναι πολύ αλμυρό για χρήση. Έτσι, αν και το νερό σαν σύνολο είναι άφθονο, το χρήσιμο -γλυκό- νερό που χρειάζονται οι άνθρωποι είναι μόνο το 3%, από το οποίο μπορούμε να εκμεταλλευθούμε πολύ λίγο, ιδίως τα επιφανειακά αποθέματα.

Η συνολική ποσότητα του νερού στη γη σήμερα υπολογίζεται σε περίπου 1,4 δισεκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα, ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Αν θεωρήσουμε ότι στερεοποιείτο με την μορφή κύβου, η ακμή του θα είχε μήκος 1.120 χιλιόμετρα.

Η ποσότητα του γλυκού νερού στον κόσμο σήμερα είναι περίπου 36 εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα, σχεδόν το 2,6% του συνολικού όγκου. Από το γλυκό αυτό νερό, μόνο 11 εκατομ. κυβικά χιλιόμετρα (0,8% του συνόλου ή 30% του γλυκού νερού) υπολογίζεται ότι αποτελεί μέρος του κύκλου νερού, με την έννοια ότι κυκλοφορεί σχετικά γρήγορα. Από το νερό που δεν βρίσκεται σε κυκλοφορία, το μεγαλύτερο μέρος είναι ακινητοποιημένο για χρόνια στους πολικούς πάγους, και ένα μέρος του είναι αιχμαλωτισμένο, στάσιμο, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Το νερό που βρίσκεται σε διαρκή κυκλοφορία εκτελεί έναν συνεχή υδρολογικό κύκλο που περιλαμβάνει έναν ατέλειωτο μετασχηματισμό του από την μία κατάσταση στην άλλη: Οι λιμνούλες εξατμίζονται, οι χείμαρροι κυλούν στην θάλασσα, οι κρύσταλλοι λυώνουν και στάζουν σιγά-σιγά, η βροχή πέφτει... το νερό βρίσκεται σε αέναη κίνηση, αλλάζοντας συνεχώς κατάσταση -υγρό, πάγος ή υδρατμός- σε όλη αυτή τη διαδικασία. Όπως ακριβώς κάθε ζωντανός οργανισμός έχει έναν κύκλο ζωής, έτσι και το νερό έχει τον κύκλο του.

Ο κύκλος αυτός με την μία ή άλλη μορφή του είναι οικείος στον καθένα μας. Το νερό πέφτει στην γη σαν βροχή ή σαν χιόνι, ένα μέρος του στο έδαφος και ένα άλλο στην θάλασσα - μεγάλο μέρος αυτού που φθάνει στο έδαφος καταλήγει στην θάλασσα, είτε μέσω επιφανειακών οδών είτε μέσω υπογείων. Το υπόλοιπο εξατμίζεται ξανά στην ατμόσφαιρα, είτε απ’ ευθείας ή μέσω της βλάστησης: όλα τα φυτά στην γη απορροφούν νερό από το έδαφος και αποδίδουν το περισσότερο από αυτό στον αέρα, σαν υδρατμό, με μια διαδικασία που ονομάζεται διαπνοή. Οι υδρατμοί από το έδαφος ανακατεύονται με τους υδρατμούς από την θάλασσα και, μαζί, συμπυκνώνονται εκ νέου σε σύννεφα που δίνουν βροχή. Ο κύκλος αυτός συνεχίζεται επ’ άπειρον, με τους ωκεανούς να αποτελούν την δεξαμενή του. Το μέγιστο μέρος λοιπόν όλου αυτού του νερού είναι συνεπώς αλμυρό θαλασσινό νερό. Μόνο το νερό που προσωρινά αποσπάται από τους ωκεανούς είναι γλυκό.

Αυτός ο υδρολογικός κύκλος λειτουργεί συνεχώς και παράγει ανανεώσιμη ποσότητα παροχής νερού. Σε πλανητική κλίμακα υπάρχει υδατικό ισοζύγιο: όσο νερό εξατμίζεται, όλο αυτό τελικά προσγειώνεται, αν όχι στο διάστημα ενός έτους αλλά στο διάστημα μιας δεκαετίας σε πλανητική κλίμακα, πράγματι υπάρχει ισοζύγιο. Το σύστημα, δηλαδή, του νερού στη Γη είναι ένα κλειστό σύστημα.

Όπως είδαμε, η ποσότητα του νερού στον πλανήτη μας είναι καθορισμένη αφού ανακυκλώνεται συνεχώς σε ολόκληρη την υδρόγειο. Είναι εντελώς πιθανό το νερό που ήπιαμε το πρωΐ να χρησιμοποιήθηκε κάποτε, στο μακρινό παρελθόν της Γης, από μια μαμά Δεινόσαυρο για το μπάνιο του μικρού της. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος και τα άλλα είδη του πλανήτη δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τα αποθέματα του νερού σαν να είναι ανεξάντλητα...

Σύμφωνα με την Wikipedia,  ιδιωτικοποίηση του νερού λέγεται κάθε συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιχειρήσεις αναλαμβάνουν τον έλεγχο των υπηρεσιών του νερού η ακόμα και τον έλεγχο των ίδιων των υδάτινων πόρων. Ουσιαστικά, η ιδιωτικοποίηση του νερού υλοποιεί την ιδέα ότι το νερό είναι εμπόρευμα και οι υπηρεσίες του μπορούν να πουληθούν στην αγορά.

Οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης ήταν συνηθισμένες κάποτε στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Λατινική Αμερική μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην Αγγλία και την Ουαλία, η εμφάνιση των πρώτων ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Η σημασία τους σταδιακά άρχισε να ξεθωριάζει μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού αποδείχθηκαν ανίκανες να διευρύνουν την πρόσβαση των πολιτών στο νερό και άρχισαν να ισχυροποιούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έγινε η δεύτερη επέλαση των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης, στον απόηχο των ιδιωτικοποιήσεων της Θάτσερ στην Αγγλία, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την παγκόσμια έμφαση που ακολούθησε στις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία μέσω των νέων προϋποθέσεων δανεισμού.

Το ρεύμα εμφανίστηκε δυναμικά το 1989, όταν η συντηρητική κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποίησε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης στην Αγγλία και την Ουαλία.

Στην Σκωτία, οι τοπικές κυβερνήσεις που ελέγχονται από το Εργατικό κόμμα διατηρούν τα συστήματα του νερού υπό δημόσιο έλεγχο. Ο τομέας του νερού στη Γαλλία ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από την συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής διαχείρισης, με τα αντίστοιχα μερίδιά τους να κυμαίνονται αναλόγως.

Η ύδρευση του Παρισιού ιδιωτικοποιήθηκε το 1985, όταν ένας συντηρητικός δήμαρχος ανάθεσε σε δύο εταιρείες την ύδρευση της πόλης, με την καθεμιά να καλύπτει το ήμισυ της πόλης, αλλά το 2010, ένας σοσιαλιστής δήμαρχος επαναδημοτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας.

Στην Ισπανία, η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ύδρευσης είναι η Aguas de Barcelona, που πέρασε σταδιακά υπό γαλλικό έλεγχο στις αρχές του 21ου αιώνα. Ευρωπαϊκές και τοπικές ιδιωτικές επιχειρήσεις νερού επεκτάθηκαν στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, οι ιδιωτικές εταιρείες έφθασαν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία.

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι ιδιωτικοποίησης του νερού: το βρετανικό μοντέλο και το γαλλικό μοντέλο.

Κατά το βρετανικό μοντέλο, οι εταιρείες ιδιωτικοποιούν τόσο τα περιουσιακά στοιχεία όσο και την εκμετάλλευσή τους. Δηλαδή περιουσιακά στοιχεία σε σχέση με το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, εγκαταστάσεις επεξεργασίας, κ.λπ.

Στο γαλλικό μοντέλο, τα περιουσιακά στοιχεία παραμένουν κρατικά.

Συχνά παίζουν ρόλο εξωτερικές επιρροές, πχ. από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), όπως στην περίπτωση της Βολιβίας και σε πολλές αφρικανικές χώρες. Αυτό μπορεί να γίνει με την μορφή προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής.

Επίσης, άλλοι Οργανισμοί Βοήθειας υποστήριξαν την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (Inter-American Development Bank) στον Ισημερινό, την Κολομβία και την Ονδούρα, η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (AsianDevelopment Bank)  στην Κίνα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης  (European Bank for  Reconstruction and Development) στην Ανατολική Ευρώπη, η γερμανική συνεργασία ανάπτυξης μέσω του τραπεζικού ομίλου KfW (π.χ., στην Αλβανία, την Αρμενία, την Ιορδανία και το Περού), η γαλλική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στη Σενεγάλη) και η βρετανική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στην Τανζανία και τη Γουιάνα). 

Στην Βρετανία, το Παγκόσμιο Κίνημα Ανάπτυξης (World Development Movement) αντιτάχθηκε στην στήριξη της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω κρατικών ενισχύσεων. Παράλληλα, δεκάδες κινήματα έχουν οργανωθεί γιαυτό και ξεφυτρώνουν παντού σ' όλο τον κόσμο από καταναλωτές, εργαζόμενους και μικροεισοδηματίες που υψώνουν φωνή για να αντισταθμίσουν την αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τον "γαλάζιο χρυσό".

Για πρώτη φορά είδαμε τους κατοίκους της Καλιφόρνια, του Οχάιο, και του Ντητρόιτ να χάνουν την πρόσβαση στο καθαρό νερό του τόπου τους. Αν το πρόβλημα φτάσει στις αστικές περιοχές των ΗΠΑ, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν πολύ άσχημα και σε πολύ μικρό διάστημα ...

Δείτε, για παράδειγμα, την Ινδία, όπου το Νέο Δελχί αντιμετωπίζει πολύ σοβαρή κρίση με το νερό, το σύστημα είναι τόσο διαλυμένο και ο μόνος τρόπος να πάρει κανείς νερό, είναι να απευθυνθεί στους χιλιάδες αυτόκλητους πωλητές που πουλάνε νερό στα σοκάκια της πόλης.

Ο Michael Braverman, ένας από τους παραγωγούς του «Conspiracy Theory» του Ventura, ήταν στην εκπομπή του Alex Jones, στις 2 Δεκεμβρίου του 2010. Ο τίτλος της ήταν «Η Παγκόσμια Συνωμοσία για το Νερό». Μιλώντας για τον πόλεμο για το νερό, τόνισε: Ψάξτε το "Τάγμα του Αγίου Λαζάρου "... «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να ελέγξουν το γλυκό νερό στον κόσμο. Μερικές από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να μεταφέρουν το νερό σε όλο τον κόσμο θα σας κάνουν να τα χάσετε! Μία από τις μεθόδους χρησιμοποιεί τους γιγαντιαίους αγωγούς της NAFTA που διατρέχουν όλο την απόσταση από τις δυτικές Μεγάλες Λίμνες μέχρι την δυτική ακτή του Μεξικού». «Το Τάγμα του Αγίου Λαζάρου κατέχει την μεγαλύτερη ποσότητα του νερού παγκοσμίως».

Η ομάδα αυτή ανήκει στους Κλέφτες του Νερού των Ηνωμένων Εθνών και της νέας παγκόσμιας τάξης με τις πολλές εταιρικές μορφές της. Αυτή η νέα ομάδα των ΙΠΠΟΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ πιστεύει τώρα ότι θα ελέγξει την παροχή νερού παντού.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ο νότιος Καναδάς, περιέχει το 35% του συνόλου της καλλιεργήσιμης γεωργικής γης στον πλανήτη – καθώς και το 25% του συνόλου του χρησιμοποιήσιμου γλυκού νερού, στον πλανήτη.

Βασικά ... αυτός που ελέγχει το νερό, ελέγχει το φαγητό ... και αυτός που ελέγχει τα τρόφιμα, ελέγχει τον κόσμο. Το φρέσκο, πεντακάθαρο πόσιμο νερό αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι!

Το Ίδρυμα Saint Lazare θα είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης υδρόβιας ιδιοκτησίας και θα αποτελεί έναν ισχυρό επενδυτή στο μέλλον αφού το νερό θα γίνει σύντομα όργανο εξουσίας και επιρροής. Το Ίδρυμα Saint Lazare έχει ως στόχο να γίνει ένας σημαντικός παγκόσμιος παίκτης που ειδικεύεται στο νερό. Τη δύναμη και την ιδιαιτερότητά του αντλεί από τους τρεις πυλώνες τους:

■ Το think-tank του
■ Την πηγή επενδύσεων
■ Το κέντρο επιχειρήσεων

Συνεργάτες του: Ηνωμένα Έθνη - Παγκόσμιο Φόρουμ για το Νερό - Παγκόσμιο Συμβούλιο Νερού - ΜΚΟ της UNESCO της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Διεθνές Γραφείο για το Νερό - Συνεργατικό Συμβούλιο του Βατικανού για την Ύδρευση και την Αποχέτευση και η  "Παγκόσμια Κοινωνία "...

Η "Παγκόσμια Κοινωνία" δημιουργήθηκε για να χρηματοδοτήσει το Ίδρυμα Saint Lazare. Είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο, το οποίο προσφέρει μοναδικά πλεονεκτήματα στα μέλη του. Αποτελείται από άνδρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο, που αποτελούν μέρος της οικονομικής, κοινωνικής ή πολιτιστικής ελίτ. Η "Παγκόσμια Κοινωνία" είναι μία από τις πιο κλειστές «εταιρείες» του κόσμου. Η συμμετοχή στην "Παγκόσμια Κοινωνία" είναι ένα μοναδικό προνόμιο... Τα μέλη αυτής της παγκόσμιας εταιρείας είναι στην κατηγορία των «λίγων τυχερών» που θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μέλλον του πλανήτη μας. Το μέλλον είναι το νερό...

Αυτό που θέλουν οι "παγκοσμιοποιητές" της Νέας Τάξης είναι κάποια μέρα, σύντομα, οι επιχειρήσεις να κατέχουν όλο το νερό του κόσμου. Έτσι δρούν οι τύποι αυτοί.

Εδώ και καιρό, άλλωστε, σχεδιάζουν την καταστροφή της οικονομίας, να μας κατακλύσουν με ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένα) τρόφιμα που να μην μπορούμε να αποκλείσουμε  από την διατροφή μας, την καταστροφή της ατμόσφαιρας με αεροψεκασμούς, την καταστροφή των απαράγραπτων ανθρώπινων δικαιωμάτων και την επιβολή σαρωτών  σώματος  βιομετρικών στοιχείων, την καταστροφή της πραγματικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε η φοίτηση ενός παιδιού σε δημόσιο σχολείο να μην είναι εφικτή - ούτε όμως θα μπορεί να διδαχθεί από τους γονείς στο σπίτι του, αφού, λόγω της χρεοκωπημένης οικονομίας, όλοι θα ψάχνουν για πολλαπλές εργασίες προσπαθώντας να επιβιώσουν, οπότε δεν θα τους μένει χρόνος για τα παιδιά τους.

Θέλουν να επιβάλλουν ακόμα την ουσιαστική κατάργηση της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο με την εξάλειψη την δυνατότητάς για πρόσβαση σε αληθινή ενημέρωση  ελεύθερων ανθρώπων, την πλύση εγκεφάλου και την απομάκρυνση από την εξουσία όλων εκείνων που αντιτίθενται στην ελίτ, βάζοντας στη θέση τους μόνο αυτούς που θα υπακούουν στις διαταγές για την εφαρμογή της παγκόσμιας φασιστικής κοινωνίας.

*Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι, τ.226, Δεκέμβριος 2014