Ασσασίνοι: Η Συνωμοτική Αδελφότητα του Ισλαμικού Κόσμου

Ασσασίνοι: Η Συνωμοτική Αδελφότητα του Ισλαμικού Κόσμου

Ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, ή «Γέρος του Βουνού», και οι κήποι του Αλαμούτ, όπως τους περιγράφει ο Μάρκο Πόλο

«Εσείς έχετε την κόκα-κόλα, εμείς έχουμε τον θάνατο» Μουλάς Ομάρ

Οι Ασσασίνοι, ή Χασασίνοι, οι εκτελεστές (από το αραβικό χασισίν = αυτοί που καπνίζουν το χασίς) ήταν οι στρατιώτες του Χασάν ιμπν Σαμπάχ, γνωστού και ως ο «Γέρος του Βουνού». Την πρώτη «ιδιοκτησία του επίγειου Παράδεισου» για πολιτική εκμετάλλευση στην ιστορία κατείχε ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ, που γεννήθηκε στην Περσία, στην πόλη Κουμ, το 1040μ.Χ. περίπου και, σε νεαρή ηλικία, ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου, από τους Νταήδες της αίρεσης των Ισμαηλιτών, μυήθηκε στα απόκρυφα δόγματα και έγινε και ο ίδιος Νταής, δηλαδή απόστολος της αίρεσης.

Οι ριζοσπαστικές του ιδέες προκάλεσαν σάλο στην αυλή του Καΐρου και την αποβολή του από τις τάξεις της. Μάλιστα, για να απαλλαχτούν τελείως από την παρουσία του, τον επιβίβασαν σ’ ένα πλοίο και τον άφησαν ελεύθερο στις ακτές της Συρίας. Από εκεί επέστρεψε στην Περσία, όπου το έδαφος ήταν πρόσφορο για την καλλιέργεια των ακραίων ιδεών του. Εκεί συνέστησε μια νέα μυστική αίρεση, σύμφωνα με το υπόδειγμα της αιγυπτιακής.

Ο Διωγμός των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή

Ο Διωγμός των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή και το αιματηρό ντόμινο στην περιοχή

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, με ορόσημο το φθινόπωρο του 2001, σφραγίστηκε από την πανηγυρική «επιστροφή του Θεού» στην ιστορία όσο ποτέ άλλοτε τα νεώτερα χρόνια. Χαρακτηριστικά επεισόδια αυτής της πρώτης φάσης της «σύγκρουσης των πολιτισμών» που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια ήταν ο πλανητάρχης Μπους και οι χριστιανοσιωνιστές «γκουρού» του, ο «ιερός πόλεμος» των Ταλιμπάν που σόκαραν την ανθρωπότητα, μήνες νωρίτερα από τους Δίδυμους Πύργους, με την ανατίναξη των αγαλμάτων του Βούδα και, τέλος, οι εισβολές των δυτικών νέο-σταυροφόρων στον μουσουλμανικό κόσμο με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Η βασική στρατηγική των νεοταξικών ελίτ ήταν στην πραγματικότητα διαρκής πόλεμος για διαρκές εμπόριο: πρώτα καταστρέψτε τους, μετά κατακτήστε τους, τέλος ανοικοδομήστε τους!

Σήμερα, όσοι έσπειραν ανέμους, θερίζουν θύελλες, κατά την δημοφιλή ρήση που βρίσκει συχνά εφαρμογή στην ιστορία. Οι κερδισμένοι από αυτή την δεκαετία δεν είναι μόνο οι «μπάνκστερς», οι μαφιόζοι τραπεζίτες και οι «πριγκήπισσες του 20ου αιώνα», οι μεγάλες πολυεθνικές που εμπορεύονται την καταστροφή. Είναι και οι μουλάδες, οι σεΐχηδες, οι «μαχητές του Ισλάμ» και όλα εκείνα τα ανεξακρίβωτα και ύποπτα «δίκτυα του Αλλάχ», που είδαν να αυξάνεται με εκθετικό ρυθμό η παγκόσμια επιρροή τους. Όχι μόνο δεν διέλυσαν οι ευρωατλαντικοί σταυροφόροι την αόρατη διεθνή «Αλ Κάϊντα», όπως αρχικά μας υπόσχονταν, αλλά ούτε κατάφεραν να αποτρέψουν επιχειρησιακά τα δεκάδες καλοσχεδιασμένα αιματηρά χτυπήματά της, αν δεχτούμε ότι όντως επιχείρησαν. Τώρα οι ανοικτοί λογαριασμοί του ανερχόμενου Ισλάμ με τον χριστιανικό κόσμο και τους συνεργάτες του έχουν πολλαπλασιαστεί και ο κίνδυνος ενός ντόμινο γεωπολιτικής αστάθειας από την Μεσόγειο μέχρι τον Περσικό είναι άμεσα ορατός.

Ιωάννης Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, η Ελλάς δολοφονούσα…

Ιωάννης Καποδίστριας: Η Ελβετία ευγνωμονούσα, η Ελλάς δολοφονούσα…

Πώς ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους που εμείς δολοφονήσαμε, συνέβαλε στη δημιουργία του πιο δημοκρατικού, ειρηνικού και ανεπτυγμένου κράτους της γης

Του Γεώργιου Π. Μαλούχου

1831. Η Ελλάδα έχει μόλις την προηγούμενη χρονιά γίνει κράτος, έπειτα από μια επανάσταση που είχε αρχίσει δέκα χρόνια πριν και που διήλθε μέσα από τεράστιες περιπέτειες, σχεδόν αποτυγχάνοντας. Τώρα, όμως, έχει, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της αποκτήσει σύνορα, διεθνή αναγνώριση και χτίζει τις πρώτες της δομές. Μέχρι που, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, με το παλαιό ημερολόγιο της εποχής, ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, πέφτει νεκρός από μία σφαίρα στο Ναύπλιο. Μια κακοδαιμονία που οι επιπτώσεις της φτάνουν, θα μπορούσε κανείς να πει, ακόμα μέχρι και σήμερα, ξεκινά για το νέο τόπο.

Δημιουργία ή εξέλιξη; Μέσα απο την οπτική γωνία των οσίων Γερόντων της εποχής μας

Δημιουργία ή εξέλιξη; Μέσα απο την οπτική γωνία των οσίων Γερόντων της εποχής μας

Μια συμβολή στο τεράστιο ερμηνευτικό πρόβλημα της Γένεσης μέσα από τη βιβλική κειμενική παράδοση και τη χαρισματική οπτική των ηγιασμένων γερόντων Πορφυρίου, Παϊσίου και Ιωσήφ

του φιλολόγου - θεολόγου Κωνσταντίνου Νούση

Τα βιβλικά κείμενα είναι θεόπνευστα (Β’ Τιμ. γ’ 16) και για τον λόγο αυτόν τα ενέταξε στον Κανόνα της θεολογίας, της λατρείας και της ζωής της η Εκκλησία του Χριστού. Την ίδια ώρα, όμως, είναι πρωτίστως και κατεξοχήν θεολογικά συγγράμματα και όχι επιστημονικές πραγματείες. Πάνω στο σημείο τούτο έχουν δημιουργηθεί τα μύρια όσα προβλήματα και οι παρεξηγήσεις με την επιστήμη πάνω στο επίπεδο μιας άγονης και σκληρότατης αντιπαράθεσης, στην οποία απαντώνται αφενός η ανώριμη και απαράδεκτη αντιεπιστημονική στάση και απαξίωση των αγνωστικιζόντων και αθρήσκων και αφετέρου η άκυρη και άκοσμη απολογητική πολεμική διάθεση των θεολογούντων και των κληρικών. Οι επαμφοτερίζουσες εμμονικές τάσεις, αμφιθυμικές αντιδράσεις και προκαταληπτικές διαθέσεις των μεν εναντίον των δε, στην τελική δεν ωφελούν προς καμία κατεύθυνση, αμαυρώνουν τον διάλογο και σκιάζουν τις ειλικρινείς και έντιμες προθέσεις και προσπάθειες ενίων και τις όποιες δυνατότητες προσέγγισης της αλήθειας των εν λόγω πραγμάτων.

Τα μυστήρια... της «Μικρής Μητρόπολης» των Αθηνών

Τα μυστήρια... της «Μικρής Μητρόπολης» των Αθηνών

Δίπλα στην Μητρόπολη Αθηνών για περισσότερα από 800 χρόνια ένα μικρό εκκλησάκι στέκεται αγέρωχο και επιβλητικό, απεικονίζοντας την περίπλοκη σχέση μεταξύ των Βυζαντινών ναών με τα απομεινάρια του ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού. Πρόκειται για τον ναό Αγίου Ελευθερίου  - Παναγίας Γοργοεπήκοου, όπου όλοι όσοι μένουμε στην Αθήνα έχουμε περπατήσει δίπλα του, κάποιοι τον έχουμε επισκεφτεί για να ανάψουμε ένα κερί, και πολλοί περισσότεροι έχουμε καθίσει στα μαγαζιά που βρίσκονται παραπλεύρως του μικρού ναού για ένα πρωινό ή βραδινό καφεδάκι. Πόσοι όμως από εμάς έχουμε παρατηρήσει την εξωτερική επιφάνεια του ναού που αποτελείται από ένα ανεπανάληπτο «κολάζ» 90 ετερόκλητων αναγλύφων; Πόσοι έχουμε παρατηρήσει την Λήδα να κάθεται πάνω σε κύκνο, που είναι ο Δίας μεταμορφωμένος; Πόσοι έχουμε παρατηρήσει το γυμνό σάτυρο ανάμεσα σε δύο σταυρούς; Πόσοι έχουμε παρατηρήσει τα Ελευσίνια Μυστήρια, και πολύ περισσότερο πόσοι έχετε παρατηρήσει τον ανάστροφο σταυρό που κοσμεί την νότια πλευρά; 

Κρυπτοσοσιαλδημοκρατία και καπιταλισμός ή Αταξική κοινωνία και Ουμανισμός;

Κρυπτοσοσιαλδημοκρατία και καπιταλισμός ή Αταξική κοινωνία και Ουμανισμός;

(Ρεφορμιστική αποανάπτυξη ή Ουμανιστική Αποκαπιταλιστικοποίηση;)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

[Πηγή: Ανιχνεύσεις, 19/09/2014]

Στο δρόμο προς την ισοκτησία και την Άμεση Δημοκρατία

“Μια αληθινή δημοκρατική κοινωνία, μια κοινωνία που θα κυβερνάται από την γενική βούληση, απαιτεί ισότητα ιδιοκτησίας, τέτοια ώστε κανένας πολίτης να μην μπορεί ποτέ να γίνει τόσο πλούσιος, ώστε ν’ αγοράζει άλλον, και κανένας τόσο φτωχός, ώστε η ανάγκη να τον κάνει να πουληθεί”.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ

Όλες οι ιστορικές μορφές κοινωνίας, ταξινομούνται με το κριτήριο της σχέσης της κοινωνίας ως σύνολο με τα εκάστοτε κύρια μέσα παραγωγής και εξ’ αυτού διακρίνονται σε κοινωνίες ισοκτησίας-κοινοκτημοσύνης στις οποίες όλοι εργάζονται για κοινό σκοπό και ο παραγόμενος πλούτος ισοκατανέμεται ανάλογα με τις ανάγκες, ή σε κοινωνίες ατομικής ιδιοκτησίας, παραλλαγές της οποίας αποτελούν η ταξική, η εταιρική, η κρατική και η λεγόμενη ‘δημόσια’ σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας ιδιοκτησία, όπου η παραγωγή και η κατανομή των αγαθών αποφασίζεται από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.

Οι σοσιαλδημοκράτες, παλιοί και ‘νέοι’ και οι λεγόμενοι ‘ελευθεριακοί’ αλλά και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, μάταια αναζήτησαν μια τρίτη μορφή κοινωνίας, ένα ‘τρίτο δρόμο’, που τάχα ‘θα συνδυάζει το σοσιαλισμό με το φιλελευθερισμό’, δίνοντας σ’ αυτόν ονόματα όπως «συμμετοχική δημοκρατία», «ελεύθερος συνεταιρισμός»¹, «αντεξουσιαστικός σοσιαλισμός»², «ελευθεριακός κομμουνισμός», ακόμα και αυτοδιεύθυνση³. Στην ιστορική διαδρομή της η ανθρωπότητα απόκτησε πολλές εμπειρίες και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως δεν υπάρχει κανένας τρίτος δρόμος, όπως και δεν μπορεί να υπάρξει παρθενογένεση.

«Σοβιετικά Φαντάσματα» - «Soviet Ghosts»

«Soviet Ghosts»

Τα κτίρια «φαντάσματα» της σοβιετικής περιόδου: Η ερευνήτρια Rebecca Litchfield ταξίδεψε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τράβηξε φωτογραφίες και έγραψε ένα βιβλίο για τα κτίρια – φαντάσματα, τα μνημεία και τα απομεινάρια αυτής της εποχής με τίτλο «Soviet Ghosts». Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι αρκετά από αυτά έχουν μείνει όπως ακριβώς ήταν αρκετές δεκαετίες πριν, έχοντας αφεθεί βέβαια στην εγκατάλειψη και την αποσύνθεση. Ωστόσο, ακόμα στέκονται επιβλητικά για να θυμίζουν μία σημαντική εποχή για την ανθρωπότητα που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Σε όλα τα κτίρια φανερώνονται οι τάσεις της αρχιτεκτονικής και της τέχνης που αναπτύχθηκαν εκείνη την περίοδο,  η φιλοσοφία της χρήση των δημόσιων χώρων ως ιδεολογικών εργαλείων και η αισθητική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Buzludzha, Βουλγαρία: Ένα τεράστιο κτίριο στη Βουλγαρία που θυμίζει την πυγμή εκείνης της εποχής. Το μεγάλο αμφιθέατρο είναι διακοσμημένο στα πρότυπα της τέχνης που αναπτύχθηκε εκείνη την περίοδο, ωστόσο τώρα είναι εντελώς παρατημένο.

Soviet Hospital, Γερμανία: Χτισμένο το 1898 ήταν το νοσοκομείο για το στρατιωτικό προσωπικό κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σε αυτό είχε νοσηλευτεί και ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ μετά από έναν τραυματισμό του. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν το μεγαλύτερο στρατιωτικό νοσοκομείο έξω από την ΕΣΣΔ. Μετά την πτώση του τείχους έχει αφεθεί στην εγκατάλειψη.